Home. Naar huis, dat stond toch wel op het programma vrijdag. Vol goede moed met onze volle koffers naar Calgary Airport, alwaar het inchecken en boarden heel vlot en soepel ging. Maar daar bleef het dan ook bij. De captain gaf aan dat ze een minor technical problem hadden, maar dat was met een minuut of 10 wel gefixt, zodat we zonder al te veel vertraging zouden vertrekken. 10 minuten werd een half uur, en de captain sprak weer. De rechter motor had slechts een vermogen van 55 %, waar op zich prima mee gevlogen kan worden maar men wilde liever geen risico’s nemen dus moesten we terug naar waar we vandaan kwamen. Er waren 2 opties: Overstappen op het vliegtuig dat nog onderweg was uit Frankfurt, of het kapotte onderdeel uit ons vliegtuig vervangen voor eenzelfde werkend exemplaar uit het onderweg zijnde vliegtuig. Beide opties hielden in ieder geval het wachten op het nog in de lucht hangende vliegtuig, dat nog ruim een half uur van ons vandaan was. De eerste optie kostte nog zeker 1,5 uur daarbij opgeteld, de tweede optie zou wat korter duren en wat minder rompslomp met zich meebrengen. Daarom werd er gekozen voor het vervangen van het kapotte onderdeel.

Wachten dus, we zagen het vliegtuig naast ons geparkeerd worden en men ging aan de slag. Ondertussen zaten we al een uur of 2 in een stilstaand vliegtuig. We kregen wel af en toe een glaasje water aangeboden, en een keer een zakje pretzels, maar that’s it.

Het probleem leek opgelost en we gingen starten. Dus taxiën naar de startbaan, gas geven en… weer afremmen. Het probleem was dus nog niet opgelost en er moest overleg volgen met de technische dienst. We moesten terug naar de slurf, er moest weer gekeken en gesleuteld worden. We zouden op de hoogte gehouden worden.

Uiteindelijk, na nog weer een paar uur wachten, kregen we te horen dat het probleem niet opgelost kon worden en dat we mogelijk toch in het andere vliegtuig zouden moeten gaan zitten.  Er werd druk overlegd met Montreal, daar zal dan vast de allerhoogste verkeersleiding van Canada zitten, want we mochten niet zomaar terug het gebouw in i.v.m. allerlei douane regels. We moesten gescheiden blijven van alle andere passagiers van andere vluchten of zo. Er werd wederom hard gezocht naar een goede oplossing, en we kregen een plak bananencake die eigenlijk voor het ontbijt was bedoeld.

Een slordige 5 uur nadat we aan boord van het vliegtuig gingen, mochten we er weer uit. Maar even snel het andere vliegtuig in kon natuurlijk ook weer niet, dat moest eerst helemaal in gereedheid gebracht worden, koffers uit het ene in het andere vliegtuig, eten en drinken overzetten etc. Máár, de verwachting was dat we om 8.15 pm (oorspronkelijke vertrektijd 2.00 pm) toch wel zouden starten.

Je zal vast al wel doorhebben dat dat natuurlijk niet ging lukken. Want wat bleek: de piloten mochten niet meer vliegen, iets met rusttijden en vliegtijden of zo. Ook een deel van de cabin crew mocht niet meer vliegen. Dus moest er weer gewacht worden tot er een gedeeltelijk nieuwe crew opgetrommeld was; aan boord van een vliegtuig gaan terwijl de piloten er nog niet in zitten schijnt niet te mogen. Maar ok, alles voor de veiligheid, op zich wel goed natuurlijk.

En dan, eindelijk, konden we aan boord van een werkend vliegtuig met frisse bemanning en nieuw aangevoerd voedsel, en vertrokken we om 9.30 pm, een slordige 7,5 uur na de oorspronkelijke vertrektijd, naar Frankfurt. Hè hè…

Zoekplaatje: zoek het kind…

Maar dan zijn we er nog niet… Want we zouden in Frankfurt overstappen op een vlucht naar Amsterdam. Die aansluiting hebben we logischerwijs gemist, net als allemaal andere passagiers die een overstap zouden maken naar waar dan ook. Maar dat zou allemaal vlot geregeld worden in Frankfurt. En inderdaad, er waren lijsten gemaakt waar op stond wie naar welke vlucht omgeboekt was. Maar ja, dat waren handmatig geschreven lijsten, en blijkbaar was e.e.a. niet goed in de systemen gezet. Oftewel, iets met kastje en muur, het heen en weer krijgen en toch nog moeten haasten om bij de juiste gate te komen voor de omgeboekte vlucht.

Alwaar we te horen kregen dat de vlucht overboekt was en we niet mee konden, tenzij er 4 andere passagiers niet op kwamen dagen… Grrrrrr, als er toch ook 1 ding fout ging, ging alles mis… Weer wachten dus, pas last minute voor vertrek werden we opgeroepen en konden we toch mee, en zodoende waren we dan eindelijk rond 17.45 uur op Schiphol. De koffers waren er gelukkig heel vlot, de bus naar de auto stond al klaar, en we waren ook zo weer thuis. Een hele ervaring rijker, en we zijn allemaal heel goed geworden in Mens Erger Je Niet.

Vandaag voert onze route ons naar het oosten. Daar zijn we – behalve ons bezoek aan ‘The mansion‘ nu alweer anderhalve week geleden – nog niet echt geweest. De rit zelf is mooi maar zou door velen ook als saai worden omschreven. Ten oosten van Calgary namelijk golft het landschap, vaak getooid met gras of koren buigend onder de wind, eindeloos door.

Eindeloos? Nee niet helemaal. Na anderhalf uur rijden komen we aan bij de Badlands van Drumheller. Hier waren we 3 jaar geleden ook, en dat was toen lichtelijk frustrerend. We waren hier op een maandag. En laten nu net op maandag onze 2 hoofdbestemmingen gesloten zijn.

Vandaag is het gelukkig geen maandag, maar een woensdag. En dus is het ‘Royal Tyrell Museum‘ nu wel open.

Dinosaurs!

En wel een heleboel. Dit museum is het beroemdste dinosauriër museum ter wereld. Paleontologen komen hier van heinde en verre om de hier in overvloed gevonden en aanwezige overblijfselen van heel lang geleden te bestuderen. En er nog dagelijks vinden ze hier fossielen die onze blik op die lang vervlogen tijden doet veranderen.

Hier is een van de zalen te zien waar de paleontologen aan het werk zijn. Met die lange buizen zuigen ze stof af terwijl ze bezig zijn om nieuwe fossielen uit de rotsen tevoorschijn te toveren. We kunnen duidelijk zien dat het een proces is dat veel tijd en geduld en oog voor detail vergt!

Hierboven een bijzonder gave vondst, waarbij een typische ‘death-pose’ te zien is, die waarschijnlijk veroorzaakt werd doordat spieren en pezen krompen toen het lijk uitdroogde.

Niet helemaal scherp (zonder flits gaf het mooiste beeld) maar hier issie dan : de Tyrannosaurus Rex! Hoewel er ontzettend veel – voor paleontologen interessantere – saurussen zijn, spreekt deze bij het publiek vaak het meest tot  de verbeelding.

Stegosaurus. De rechtopstaande ‘kam’ werd waarschijnlijk gebruikt voor energie beheer. De stegosaurus kon in de vroege zon gaan zitten en door zijn kam veel sneller opwarmen dan soortgenoten, en dus eerder op jacht!

Baby dino 🙂

Voor de D&D adepten onder ons, de Dire Wolf bestond (bestaat?) dus echt! Het bordje is niet heel duidelijk te lezen maar het staat er : ‘Dire Wolf’.

Tot slot een paar mooie foto’s die niet recht kunnen doen aan hoe het er in het echt uitziet. Het enige advies dat wij kunnen geven is : kom het zelf bekijken. Het is de moeite meer dan waard!!

Had je wat?

Mjam!

Ons tweede stop punt is de Last Chance Saloon, alwaar we 3 jaar geleden ook voor een gesloten deur stonden. Dit jaar gelukkig niet en zodoende kunnen we onder het genot van ECHTE burgers de binnenkant van de saloon (die al sinds 1913, dat is hier dus zo’n beetje ECHT OUD!!!! bestaat) bekijken :

Als laatste rijden we naar de Hoodoos om deze aan de kinderen te kunnen laten zien. Daar had ik 3 jaar geleden al foto’s van gemaakt dus daar zullen we jullie nu niet mee vermoeien. De weg terug lijkt altijd korter dan heen en het duurt dan ook niet lang of we zijn weer terug in ons ‘huis’. Ons verblijf hier zit er al weer bijna op! De volgende post zal waarschijnlijk vanuit het regenachtige Nederland geschreven worden. Hier hebben we 2 weken lang fantastisch weer gehad, blauwe luchten en zon en overdag lekker warm (meestal konden we zonder jas!). Dat zal dus even wennen zijn. Maar we weten dat we hier snel weer terug gaan komen 🙂

Vandaag gaan we nog maar eens ten zuiden van Calgary kijken. Waarom? Ten eerste omdat er een ‘tack store’ (ruitersportzaak) is waar Kim langs wil. Dat is een klusje van niks, qua tijd, dus dat is zo gepiept. Daarna voeren we de coördinaten van een huis in Black Diamond in dat we op internet hebben gevonden.

De tocht daarheen voert volgens de navigatie over redelijk smalle wegen die door het golvende landschap snijden in rechte lijnen, precies zoals je vaak in films ziet, een kaarsrechte weg die recht op en neer over heuvels in de verte versmelt met de horizon.

En dan, opeens, een afslag naar een weg met een bord “Road blocked – ford” en wat bochten, en dan staan we voor een redelijk snel stromend riviertje. De weg gaat aan de overkant verder. Ik ben eerst wat aarzelend, maar als ik dichterbij rijd en zie dat er een betonnen rijstrook op de bodem ligt en het geen zand is, ploegen we er maar gewoon doorheen. We hebben tenslotte niet voor niets een 4-wiel aangedreven Nissan Armada met Low Gear!

De oversteek blijkt een eitje en daarna zijn we snel in Black Diamond. Het is een erg rustig, klein…hmm…wij zouden het dorp noemen. Ik weet eigenlijk niet wat het hier is. Het kan zomaar een town zijn. Het huis dat we zoeken ligt in de nieuwe wijk, die er best leuk uitziet, en waarvan sommige huizen zelfs mountain view hebben. We zijn het er echter over eens dat dit te ver weg is van Calgary. Het is hier ontzettend rustig en mooi maar de zuidgrens van Calgary is minstens 40 minuten weg.

Vanuit Black Diamond gaan we op weg naar Longview. Dit is het plaatsje (het is echt een gehucht) waar Doug, de man van de B&B waar we drie jaar geleden de tweede helft van ons verblijf sliepen, ons ontmoette na een barre tocht door de Rockies (met sneeuw), om zijn huis te laten zien, een bijzondere ‘farm’ ten zuiden van Longview waar ooit de Dalai Lama verbleef.

We hebben geprobeerd contact met hem te zoeken vanuit Nederland maar het is echt lastig om hier mensen te bereiken (we hadden geen telefoon nummer en het e-mail adres dat we hadden bestond niet meer). We hebben via via een post adres achterhaald (een po box) en daar een brief naartoe gestuurd maar nooit antwoord gekregen. Toch willen we er nog eens langs om het contact weer aan te halen.

In Longview vinden we al snel de saloon waar we destijds een hamburger aten, en vandaar herinner ik me nog vaag de route. De meeste huizen hier hebben niet echt een adres, en straten hebben (meestal) een nummer (als je geluk hebt). Het leuke is, dat we achteraf meteen goed zaten maar natuurlijk moesten we weer eigenwijs zijn en omdraaien en verder op de hoofdweg rijden. Omdat ik zeker weet dat we op die weg te ver zitten na een aantal km verder gereden te zijn, draaien we weer om en gaan toch weer naar het punt waar we eerder stopten.

En als we dan even doorzetten vinden we inderdaad het huis! Het is een apart gebouw, op een aparte plaats, en we weten zeker dat we goed zitten. Naast het huis is een man aan het werk en dat blijkt Doug te zijn! Gelukkig herkent hij ons en we drinken samen thee (met stroopwafels!) en praten bij. Doug brengt ons up-to-date over environmental issues en waar je op moet letten bij aankoop van een huis, hetgeen in onze situatie erg nuttig is. We wisselen adressen uit en beloven contact te houden. Het is fijn om hier vrienden te hebben!

Na een dikke week vol activiteiten was het echt even tijd voor een wat rustiger dagje. Eerst lekker uitgeslapen, om vervolgens van een uitgebreid ontbijt met sausages, bacon and scrambled eggs en natuurlijk blueberry pancakes te genieten. Heerlijk even bijkomen zo! Het ontbijt ging rustig over in koffie drinken, wat weer overging in de lunch, wat een straf!

Na de lunch toch maar even de hort op gegaan, en een bezoekje gebracht aan het Calgary Olympic Park. We hadden geluk, er werd weer getraind (dacht tenminste niet dat het een wedstrijd was) op de bobsleebaan. Er gingen dames rodelaars naar beneden, en hoewel Jakko en ik 3 jaar geleden al gezien hadden hoe razend snel dat gaat, was ik toch weer verbaasd over de hoge snelheden die er gemaakt worden op die baan. We zijn verder naar boven gereden, naar het startpunt, en tot onze grote verbazing zag ik daar ineens iets oranje-rood-wit-blauws liggen/staan.

Jawel, Bobslee-Team de Bruin was zich aan het opwarmen, na de rodelaars was het hun beurt. Helaas duurde het nog een flinke tijd voor zij aan de beurt waren, de baan moest eerst geprepareerd worden voor de bobs, dus zijn we toch maar weer weggegaan. Als we hier definitief zitten gaan we zeker eens naar een wedstrijd!

Na het Olympische avontuur zijn we door nog wat buitenwijken van Calgary gereden, we hebben weer geweldig mooie huizen gezien in mooie, ruim opgezette wijken, maar helaas vielen veel van die huizen een bééétje buiten ons budget 😉 .

En daar ga je dan, helemaal alleen in een veeeeel te grote auto voor zo’n klein meisje, op naar een echt galadiner van de Calgary and Area Alberta Dressage Association (CA/ADA). Op zich niet zo heel bijzonder spannend zou je zeggen, maar wel als je nog niet eerder alleen ergens heen gereden bent in een stad waar je op elke straathoek zes keer kunt verdwalen, naar een golfclub waarvan het adres niet eens goed in je navigatiesysteem te zetten is, om mensen te ontmoeten die je nog nooit ontmoet hebt behalve dan via Facebook of email. Toch maar op weg gegaan, met ietwat klotsende oksels. Bij aankomst toch wel onzeker of je bij de goede golfclub aangekomen bent (even wetende dat er maar 1 in de buurt zit), dus even wachten of er nog meer niet-golfers hun auto komen parkeren. Uiteindelijk toch maar naar binnen gegaan, en tot mijn grote verbazing werd er al over me gepraat, kon er alleen niet direct achter komen of het positief was 😉 ! Een hartelijke ontvangst volgde, waarbij veel handen geschud werden en ik aan veel mensen voorgesteld werd. Ik heb met veel paardenmensen kunnen praten, veel informatie binnen gekregen en meteen een uitnodiging gekregen om te komen jureren, mits de Canadese paardensportbond dat goedkeurt! Ook het eten was erg lekker! De weg naar huis werd gelukkig ook goed afgelegd, al met al dus een prima geslaagde avond!

Die begon met een bezoek aan een Halloween store in Calgary. Dit op verzoek van Charlotte, die dat toch wel erg graag wilde. Halloween is hier, net als in de V.S., een groots festijn, waarbij iedereen in de meest fantastische outfits naar feesten gaat, of langs de deuren voor een ‘trick or treat’. Ook worden huizen uitbundig versierd met pompoenen, lichtjes, spookjes en skeletten. En die winkel stond natuurlijk helemaal vol met skeletten! Echt iets wat Jonathan leuk vindt…NOT. Maar goed, even doorbijten maar, en na aanschaf van een stel katten oren voor Charlotte vertrokken we naar de Wallmart voor boodschappen. Niet veel bijzonders dus verder!

Vandaag (vrijdag de 16e) is het dan eindelijk zover : we gaan naar de bergen! We willen de kinderen laten kennismaken met Lake Louise. Daar zijn we drie jaar geleden ook geweest en we vonden het fantastisch. De heenreis verloopt voorspoedig en na iets meer dan 2 uur rijden zijn we op de plaats van bestemming.

Het eerste deel van de tocht voert direct langs het meer. Het ziet er niet zo helder blauw uit als drie jaar geleden (blauw), maar dat komt doordat we op een ander tijdstip lopen en de weersomstandigheden anders zijn. Het is nog steeds wel de beroemde kleur waarom het meer bekend staat maar niet zo fel.

Eigenlijk doet dat er niet toe, want het is nog steeds prachtig. Op de achtergrond zien we al Mount Lefroy die vlak naast de Victoria Glacier ligt. Daar willen we heen!

En dus zetten we er stevig de pas in om daar ook echt te komen!

Voorbij het meer gaat het al snel de hoogte in en als je je na een kilometer of wat omdraait zie je bovenstaand beeld. Vanaf dit punt is het idioot grote Fairmount Chateau haast niet te zien. Wat je wel ziet zijn de ski-pistes aan de overkant van de Bow River Valley. Daar werden afgelopen winter de wereldkampioenschappen downhill skiing gehouden.

Het pad slingert verder langs de helling en zoals hierboven te zien is, is het gewoon echt een spannend pad! Het stuk voorbij Jonathan loopt over de rotsen en aan de linkerkant gaat het op sommige plaatsen behoorlijk ver naar beneden. Daar wil je niet vallen. Gelukkig is het pad breed genoeg en als je rustig loopt is er niks aan de hand. Om de hoek verschijnt Mount Victoria al! Daar ligt ook de grens met British Columbia trouwens, we zijn hier aan de westrand van Alberta.

De kinderen vinden het machtig spannend en wij dus ook. Het is ook indrukwekkend om hier rond te lopen, en te weten dat we dat straks HEEL vaak kunnen gaan doen. Ik denk dat het lopen hier nooit zal gaan vervelen.

Het is niet druk op het pad (in tegenstelling tot bij het meer voor het hotel) en we ontmoeten zo nu en dan andere mensen. Het leuke is dat iedereen die je tegenkomt ‘like-minded’ is. Men wil genieten van de natuur en lekker hiken. Op een gegeven moment horen we zelfs Nederlands! Blijkt dat een ouder stel dat al sinds 1969 in Canada woont staat te kletsen met 2 Nederlandse toeristen. Wij komen er ook even bij staan en krijgen de hartelijkste gelukwensen met onze ‘move’.

En daar is hij dan : De Victoria Glacier! Ik sta als ik deze foto neem zo ver als je kunt komen. Het pad houdt hier op en om verder te gaan heb je special gear nodig. Het is een adembenemend uitzicht. Je hoort constant geluiden van ijs dat kraakt en stenen die vallen. Helaas geen lawine zoals 3 jaar geleden (lawine) maar dat mag de pret niet drukken.

Charlotte was met me mee gelopen tot bijna aan het eind. Best stoer van haar! Jonathan en Kim zie je in de verte zitten, die hebben het laatste stukje niet meegelopen. Hier lopen we terug over een richel met vooral rechts een behoorlijk gat. We moeten nog even lopen zoals te zien aan het hotel in de verte maar het is allemaal naar beneden en dat is toch echt makkelijker dan omhoog!

We zijn laat weer terug en eten pizza (lekker makkelijk) en gaan met een heel voldaan gevoel naar bed! We beloven onszelf dat we morgen en zondag even rustig aan gaan doen, we hebben immers nog tot vrijdag!

Every little breeze seems to whisper Louise
Birds in the trees twitter Louise
Each little rose tells me it knows I love you
Love you

Een van de dingen die op de agenda stonden, was een bezoek aan een of meerdere scholen, om te zien wat het schoolsysteem hier inhoudt en waar we onze kinderen eventueel naartoe kunnen sturen. Na wat speurwerk op internet wisten we dat er een soort grens tussen de grades 8 en 9 ligt, te vergelijken met de overstap van de basisschool naar de middelbare school in NL.  Charlotte zal terechtkomen in grade 7 en Jonathan in grade 9. Oftewel, we moeten twee geschikte scholen vinden…

Iets waar je hier echt heel erg rekening mee moet houden, is de plaats waar je woont t.o.v. de school waar je kind heen gaat. Het devies luidt dan ook om eerst een school te zoeken en dan te kijken waar je kan wonen. We waren er in Nederland al een klein beetje uit dat Cochrane toch wel een goede plaats zou zijn om te gaan wonen, dus zijn we daar ook gaan kijken voor scholen. We kwamen uit bij de Bow Valley High School voor Jonathan en de Mitford School voor Charlotte.

Beide scholen ontvingen ons hartelijk en we hebben erg veel informatie gekregen over het onderwijs in Alberta in het algemeen en over de scholen in het bijzonder. Jonathan werd helemaal blij van het feit dat er op ‘zijn’ school veel aan soccer gedaan werd, terwijl Charlotte te horen kreeg dat de 7e en 8e graders allemaal hun eigen locker hebben op school.

Met een goed gevoel stapten we weer in de auto, om na een korte rit uit te stappen bij de local sub, Quiznoz in dit geval, alwaar we een heerlijk stuk pizza, broccolisoep en sandwich gegeten hebben.

Maar ja, dan ben je er nog niet, want welke wijken vallen binnen de grenzen van beide scholen? We kregen van de BVHS een map mee met hun district, welke ook min of meer bij het Mitford horen. En dan ga je rondrijden, kijken hoe de wijken liggen, wat voor soorten huizen er staan, en ook in welke wijken je mountain view vanuit je huis hebt. Want wat is er nou mooier dan ontwaken en je ontbijt op je deck te kunnen eten terwijl je zicht hebt op de Rockies?!

Vandaag is het Okotoks tijd. Okotoks is een klein plaatsje (we zouden het een dorp noemen in Nederland) ten zuiden van Calgary. Het heeft een dorps karakter met een ouderwetse winkelstraat zoals je ze soms in Nederland nog tegenkomt.

Voordat we in dat centrum aankomen bezoeken we wat woonwijken waarbij we totaal verliefd worden op een klein wijkje aan de rand van het dorp, bovenop een heuvel en MET uitzicht op de Rockies! Dat lijkt niet erg belangrijk maar je moet het zien om te begrijpen waarom we hier zo enthousiast over zijn denk ik.

We stappen er uit en lopen een rondje, waarbij Kim van de gelegenheid gebruik maakt om onze auto (nu ja, beestachtig grote en voor Nederlandse maatstaven over de top krachtig en luxe) op de foto te zetten.

Dit ding heeft dus 2 voorstoelen, 2 achterstoelen en daarachter een bank met ruim plaats voor 3 personen, en daarachter dan nog en ruime laadruimte. We hadden die bank plat liggen om de koffers te kunnen vervoeren, maar die hebben we snel weer rechtop gezet na de eerste keer boodschappen doen. Na 1 keer remmen schoven alle boodschappen tussen de stoelen en de ingeklapte bank en daar was haast niet meer bij te komen! Er moest iemand bijna helemaal plat in de auto liggen om de boodschappen te kunnen redden.

Als we in Calgary in het centrum rijden vullen we met deze auto bijna een complete rijstrook op, het is alsof je in een kleine vrachtwagen rijdt. Een normale parkeergarage zit er ook niet in, en we hebben geluk dat hij wel in de parkeergarage onder het appartement past. Jonathan is er dol op, hoe groter hoe beter!

Terug naar Okotoks. In het centrum vinden we een soort van ‘Action’ winkel met daarin een afdeling Nederlandse artikelen!

Best wel apart maar veel zullen we er niet van kopen, gezien de prijs. Een pak hagelslag was zo’n 7 a 8 dollar! Dat zijn dure stukjes chocola 🙂 . Maar het is wel leuk om te zien en blijkbaar is er vraag naar.

‘s Middags zijn we terug in de stad en praten we met Ariëtte van findCalgaryHome.ca. We kletsen bij (we hadden haar 3 jaar geleden ook al ontmoet) en bespreken de huizenmarkt hier. Het is hier nu rustiger op die markt dan 3 jaar geleden. Dat betekent dat huizen niet na 1 maand, maar na 2 maanden gemiddeld verkocht worden! Wat je rustig noemt, vergeleken met de situatie in Nederland (6 maanden gemiddeld) is dat niet echt rustig. Maar dat het afkoelt is goed voor ons, als binnenkomers op de huizenmarkt hier. Dat is goed om te horen.

Omdat we toch een keer alvast aan de Rockies willen ruiken (soort van) en we de zware lompe bergschoenen in Nederland hebben gelaten, vinden we dit een mooie reden om vandaag naar Bass Pro te gaan. Dat is een mega-grote outdoor shop tussen Calgary en Airdrie aan de Deerfoot Trail.

Needless to say, als we zeggen groot, dan bedoelen we ook GROOT.

Deze winkel verkoopt niet alleen spullen, het is meteen een bezienswaardigheid. Er hangt een vliegtuig aan het plafond (vliegtuig), en een heuse rotspartij met waterval die uitmondt in een stromende ‘creek’ vol met vissen.

En overal opgezet wildlife.

Van wolven en zelfs een ijsbeer tot vosjes.

Gelukkig slagen we ook wat de aankopen betreft. Kleding en schoenen zijn hier eigenlijk niet echt duur. Dat valt weer mee! Ze hebben er ook een hele verzameling geweren en pistolen (voor de jacht). Ons is al diverse malen verteld dat hoewel veel mensen in Canada vuurwapens hebben de regels hier een stuk strenger zijn dan in de USA. Zo moet je vuurwapens en munitie bijvoorbeeld in een afgesloten kluis bewaren. Bovendien mag je ze niet zomaar bij je hebben in het dagelijks leven.

Interessanter is de verzameling bogen. Jonathan is meteen geïnteresseerd, hij had in Nederland ook al wel eens laten vallen dat boogschieten hem wel wat leek. In Nederland is boogschieten redelijk exotisch, maar het zou hier zomaar eens een meer voorkomende bezigheid kunnen zijn. We zullen zien!