Ja, hoe zit dat nou met die achterlijk kleine Nissan op de oprit? Hebben we de Ford eruit gedaan en deze ervoor in de plaats terug gekocht? Of is het de tweede auto geworden zonder dat we nu al twee auto’s nodig hebben? Of toch iets anders…?

Dat laatste is het geval. Helaas… Maandag twee weken geleden was ik rond 5 PM op weg naar huis, na een fijne training en een gezellige middag op stal bij Simon Says. Niks aan de hand zou je zeggen, ik rij die weg bijna dagelijks en nog geen grote problemen gehad. Tot nu. Er komt een grote dumptruck (vuilniswagen met open bovenkant) vanuit de andere richting mij tegemoet, en op een meter of 10 bij mij vandaan zie ik een behoorlijk groot en zwaar stuk plastic van die truck opwaaien. Mijn kant op, met een stevige vaart. Even weet ik niet wat ik het beste kan doen, blijven rijden of naar rechts sturen en de lager liggende goot belanden. Al snel besluit ik maar gewoon te blijven rijden en te zien wat er gebeurt. Wham! Nee, niet de band uit de jaren 80? die op de radio speelt, maar dat stuk plastic vol tegen de linker voor- zijkant van de auto. De buitenspiegel slaat met een harde klap tegen de zijruit, en ik beland alsnog bijna in de goot. Ondanks dat ik het aan zag komen toch een flinke schrik, daarna gaan mijn hersenen weer werken en trap ik hard op de rem, keer de auto om en ga met 160 km/uur achter de vrachtwagen aan. Want die beste chauffeur heeft natuurlijk helemaal niet doorgehad dat ie wat verloren had…

Enfin, vrachtwagen ingehaald en tot stoppen weten te brengen, en met trillende benen uit de auto gestapt. Meneer aangesproken en gemeld wat er gebeurd was, en zijn eerste reactie? Niet de vraag of ik ok was, nee, hoeveel ik wilde hebben voor de kapotte spiegel…

Even denk ik: Doe maar 1000 dollar, dan hou ik geld over, maar nee, ik zeg tegen em dat ik geen geld accepteer en het via de verzekering wil spelen. Want is het wel 1000 dollar of misschien iets meer? En wat gaat dat betekenen voor onze premie? Ik noteer de naam en de gegevens van zijn baas en het kenteken van de vrachtwagen, en stel em nog even de vraag of hij het ermee eens is dat het zijn schuld is dat mijn auto beschadigd is. “If you say so…”

Naar huis dan maar, al bellend met Jakko om te melden wat er gebeurd is en dat we schade hebben, en dat het behoorlijk kut is om zonder buitenspiegel te rijden. Eenmaal thuis komen we erachter dat het niet alleen de spiegel is die kapot is, maar dat ook de voor-zijkant flink gekrast is en dat de voorruit serieuze krassen heeft. GRRRRRR. Blij dat ik niks heb en  blij dat ik geen geld geaccepteerd heb. Gelijk de verzekering ingeschakeld en te horen gekregen dat we de schade moeten laten taxeren, en bij meer dan 2000 dollar schade moet er aangifte gedaan worden. Dat de volgende dag voor de zekerheid sowieso maar gedaan, dus daarmee ook onze eerste ervaring met de RCMP gehad. Op naar het schadebedrijf, en na uitvoerig bestuderen en markeren is de hele linkerkant van de auto van voor naar achteren met roze stift bewerkt. Overal krassen gevonden, en ook beschadigde rubbers, plastic delen gekrast en de zijruit heeft een ster door de klap waarmee de spiegel ertegen is gegaan. Spiegel zelf dus ook, en de krassen op de voorruit die waarschijnlijk niet zo maar weg te poetsen zijn. Pfff, veel meer dan ik verwacht had.

De auto is niet meer safe to drive, dus moeten we een vervangende auto, tadaaaa, de Nissan Altima!

Nu is het een zaak tussen de verzekeringen, en de schade is getaxeerd op zeker 6600 dollar. Vandaag te horen gekregen dat ze akkoord hebben van de verzekering dus het schadebedrijf mag aan het werk, en hopelijk hebben we dan over twee weken eindelijk ons eigen wagentje weer terug…

Nou, een ietwat verlaat, maar alsnog welgemeend verslag van onze tweede dag in Vancouver!

Kim is natuurlijk weer bij de paarden, dus Charlotte, Jonathan en ik reizen nogmaals met de bus en de skytrain naar het centrum, ditmaal naar het World Science Center. Dit is een soort van wetenschap & techniek museum waar ze  bezoekers vooral willen laten uitproberen (en dan vooral kinderen natuurljik). Onderstaande foto’s komen uit de afdeling zintuigen en hersens voor de gek houden. Ik weet niet meer waar Jonathan nu precies bij staat maar het was iets met gezichtsbedrog. Charlotte is aan het spelen met lasers.

Er was nog veel meer te zien en doen natuurlijk. Hier proberen ze een bal in de lucht te houden door via het fietsen een luchtstroom in de pijp waar de bal in zit te genereren. En das nog best zwaar!

Omdat we vandaag wat later zijn weggegaan is het nadat we het museum uitkomen al tijd om met Kim af te spreken waar we elkaar ontmoeten. Dat lukt vlakbij Chinatown, waar volgens de reisgids een nightmarket wordt georganiseerd. We eten in een soort van hal met allemaal winkeltjes om een centraal zitgedeelte heen (wat mij heel erg aan soortgelijke eetzalen in Thailand deed denken) maar een nightmarket vinden we niet echt. We besluiten al snel om dan maar te gaan doen wat we gisteren wilden doen : naar het strand!

We liggen daar heerlijk en genieten van de ondergaande zon (en ontmoeten een Canadees met Nederlandse ouders) en de kinderen zwemmen wat.

We rijden terug via Stanley Park. Daar kun je helemaal omheen rijden, en aangezien het op het puntje van het schiereiland waarop het centrum van Vancouver te vinden is ligt, rij je langs het water.

Coal Harbor en downtown Vancouver vanaf het parkeerterrein bij het aquarium in Stanley Park

Uitzicht vanaf Brockton Point

Zonsondergang boven Vancouver Island

Daarna is het terug naar onze logeerplaats, slapen en : terug naar huis! Hier wat foto’s genomen tijdens de terugreis. Opklikken voor groot 🙂

En tot slot de uitsmijter :

Nissan Altima

Alweer een andere auto??????? Later meer 🙂

Zoals Jakko al eerder schreef, waren we vorig weekend in Vancouver BC. Of liever gezegd, zij liepen daar overdag zonder mij rond, terwijl ik in closeby Maple Ridge naar dressuurproven aan het kijken was. Want dat was de hoofdreden om hierheen te komen: deelnemen aan een ‘judges clinic’, een tweedaagse soort van jury-opleiding / promotiemoment voor Canadese wannabe-juryleden.

Eerst maar even uitleggen hoe de dressuur hier ongeveer werkt. Mogelijk voor de niet-paardrijdende lezers ietwat saai, waarvoor excuses!

De Canadese dressuursport verschilt behoorlijk van de Nederlandse. Natuurlijk rijden ze dezelfde dressuur-oefeningen, maar de indeling ervan is iets anders en daarmee de verschillende niveau’s ook. Hier heb je als allerlaagste niveau de walk-trot proeven, alleen stap en draf dus. Daarna heb je Training level, en dan de Levels 1 t/m 4 . Level 4 is vergelijkbaar met Z2-ZZL.  Waar je in Nederland na de ZZ-Licht nog een ZZ-Zwaar hebt voordat je in de PSG terecht komt, ga je in Canada meteen van Level 4 naar PSG. Vanaf PSG is het gelijk aan de Nederlandse dressuur en rijdt iedereen de internationale FEI proeven.

Er zijn in Canada verschillende soorten wedstrijden, Bronze, Silver and Gold Shows. Daaraan gekoppeld zit het type lidmaatschap van Equine Canada, en kun je aan shows van die ‘kleur’ deelnemen. Iemand met een Bronze-lidmaatschap kan dus alleen aan Bronze-shows meedoen, ben je een Silver-member dan kun je aan Bronze and Silver-shows deelnemen, en ben je Gouden lid, dan mag je overal aan meedoen. Daarnaast zijn er nog zgn. schooling shows, wedstrijden waar iedereen aan mee mag doen.  Logischerwijs zijn de jeugd en senioren van elkaar gescheiden, maar is er binnen de categorie senioren nog onderscheid tussen Adult Amateur en Open (profs, mensen die hun geld verdienen in de paardensport.)

Dan het jureren. Net als in Nederland ga je in stappen omhoog op de jury-ladder. In Nederland begin je met B/L, dan kun je M erbij doen, dan ZZL, Suptop, Grand Prix en daarna FEI (correct me if I’m wrong). Hier ben je als eerste Recorded judge en mag je Poneyclub en schooling shows jureren. Daarna kun je opschalen naar Basic judge, vervolgens Medium, en daarna Senior. Laatste stap daarna is FEI. Wat je als Basic of Medium mag jureren is weer afhankelijk van wat voor wedstrijd het is, ben je Senior judge dan mag je als vanzelfsprekend alles jureren!

Maar waar sta ik hierin nou precies? Dat wist ik voor aanvang van de clinic ook nog niet. Bij kennismaking met degene die de clinic gaf hoorde ik dat ik als Medium judge ingedeeld was, omdat ik in Nederland ook M-jury was. Alleen verschilt de Nederlandse M wel wat van de Canadese M hahaha! Maar goed, ik had hier geen enkel probleem mee, was ik niet hierheen gekomen had ik in Nederland ook graag hogerop gekomen, nu doe ik dat hier gewoon! Gaandeweg de twee dagen kreeg ik de indruk dat ze me aan het beoordelen was als Senior judge, ik moest bijvoorbeeld GPS (hoogste niveau) beoordelen, en Grand Prix proeven vanaf video. Deze proeven mag je op Silver wedstrijden ook gewoon jureren als je Medium judge bent, en op Gold shows als je ze met een Senior judge co-beoordeelt.

De uitslag van de clinic horen we later pas. Er schijnt geen examencommissie te zijn, dus hoe lang e.e.a. gaat duren is een raadsel. Mijn gevoel is echter wel goed, helemaal omdat ik bij het afscheid toegezegd werd: ‘Welcome to the roster’. En dat betekent dat ik zo goed als zeker mag gaan jureren. Of ik een M of een S jury word week ik nog niet, maakt me verder ook niet zo veel uit, het is hoe dan ook een grote sprong voorwaarts. Ook heb ik de tip gekregen om een Amerikaanse licentie aan te vragen, zodat ik ook daarheen kan om te jureren. Aangezien Canada de proeven van Amerika ‘leent’ zal dat geen probleem geven, en zo word ik ineens van een Nederlandse basis-jury een Internationale jury 😉 , en kan ik zelfs een licentie voor para-dressuur krijgen!

Sorry voor het lange verhaal, ik ben stiekem behoorlijk enthousiast en had dit zo snel nog niet verwacht. Groot pluspunt is dat ik hierdoor meer naamsbekendheid zal krijgen, en ook een klein beetje meer ga verdienen als ik daadwerkelijk ga jureren. (van 4,50 (euro) per uur naar tot 400 (dollar) per dag van max 8 uur. En aangezien de meeste shows hier twee of drie dagen duren tikt dat leuk aan natuurlijk!