Zowel Jonathan als ook Charlotte zitten op hun school in de schoolband. Beide scholen proberen elk jaar een trip te maken om bijvoorbeeld deel te nemen aan een  festival, of clinics bij te wonen. Dit jaar was de band van Charlotte geselecteerd om deel te mogen nemen aan een nationaal muziek concours, wat natuurlijk erg gaaf en een hele eer is. Helaas zouden de kosten van de trip heel erg hoog zijn, dus heeft de leerkracht in overleg met de ouders besloten om daar niet aan deel te nemen en in plaats daarvan naar een festival in Edmonton te gaan. Ook erg leuk!

Dit festival was twee weken geleden, en moeders mocht mee als chaperonne. Maandag vroeg al aanwezig op school, alles inladen in de bus en vertrekken, om een paar uur later aan te komen bij het festival. Kinderen waren toch wel wat zenuwachtig, helemaal omdat echt een uur voor de reis 2 van de 3 percussionisten (slagwerk) afmeldden wegens omstandigheden, en bij het inspelen bleek dat een van de trompetten een kromme klep had en dus niet bruikbaar was. Snel twee locale high schoolers gevraagd om bij ons mee te spelen en een trompet van een ander orkest geleend, en toen konden ze van start!

Ze mochten spelen in een schitterende zaal:

Het optreden ging, op een fout in het eerste stuk na, behoorlijk goed, en ze kregen goed commentaar van de jury. Juf was tevreden!

Na een pizza als avondmaal en een potje voetbal met de gymleraar, die ook mee was, waren alle kinderen moe en sliep iedereen vrijwel meteen. Behalve ik natuurlijk, dankzij een snurkende kamergenote…

Dinsdag vroeg weer op, want om 8 am stond de eerste clinic al op het programma. Aan de hand van het optreden van de vorige dag kregen de kinderen nu een gastles van een hoogleraar van een universiteit eldeers in Canada, erg leuk en leerzaam, en na verloop van tijd ook goed hoorbaar in de muziek!

Charlotte zit op het hoekje op de voorste rij, goed herkenbaar aan haar roze gipsarm. Dankzij de artsen in het ziekenhuis van Calgary kon ze toch meedoen, en kreeg ze na afloop van de hoogleraar hele mooie complimenten. Ook de juf denkt dat er nog meer muziek in zit, dus als haar arm uit het gips is gaat ze los op andere instrumenten!

Na deze clinic kregen de kinderen allemaal in op instrumenten geselecteerde groepen nog een clinic. Voor Charlotte dus fluit, en met een groep van in totaal zeker 75 fluitisten werkten ze vooral aan techniek van blazen, verschillen in tonen en andere technische dingen. Ook weer erg leerzaam!

Natuurlijk was het niet alleen maar muziek wat op het programma stond deze drie dagen. De dinsdagmiddag stond in het teken van de West Edmonton Mall, een enorm winkelcentrum met niet alleen veel winkels, maar ook een ijsbaan, minigolfbaan, een nagebouwd schip:

maar ook een zwembad met meer dan 25 glijbanen en een attractiepark met achtbanen en dergelijke. De kids kregen een paar uur de tijd om hier rond te dwalen, waarbij ze konden kiezen of ze wilden zwemmen of de achtbanen onveilig wilden maken. Gips en zwemmen gaan niet samen, dus Charlotte en een groepje vriendinnen kozen voor Galaxyland, en ze wilden mij er graag bij hebben! Een leuke middag gehad die afgesloten werd in The Spaghetti Factory!

En dan alweer woensdag, de laatste dag van de trip. Geen muziek vandaag, wel een bezoek aan The Legislative Office in Edmonton. Dit is zeg maar het regeringsgebouw van de provincie Alberta, waar het parlement van Alberta zetelt. We kregen hier een rondleiding en mochten in de regeringszaal kijken, alwaar we een geschiedenisles kregen over hoe de regering tot stand is gekomen en meer historie. Na de rondleiding ging de groep naar een ander gebouw waar we een tentoonstelling over de Eerste Wereld Oorlog konden bekijken. Deze was zeer belangrijk voor Canada, want hier konden ze zich voor het eerst presenteren als zelfstandig land in een oorlog. Er was een loopgraaf nagebouwd, er waren allemaal oorlogsvoorwerpen te zien, en je kon je verkleden als bijvoorbeeld oorlogsgeneraal. Deze tentoonstelling was er nu speciaal vanwege het feit dat het 100 jaar geleden was dat de Canadezen in Vimy Frankrijk vochten en wonnen.

Links het regeringsgebouw en rechts het herdenkingsmonument op schaal, zoals deze in Vimy Frankrijk staat.

Hiermee was de trip toch wel op zijn eind gekomen en na een vlotte reis kwamen we weer aan op school!

Een leuke driedaagse reis, waarbij iedereen veel geleerd heeft en ook veel plezier heeft gehad!

Jonathan is dinsdag aan de beurt, dan gaat hij met de Senior band naar de andere kant van het land, Halifax. En bofferd dat ik ben, mag ik alweer mee! Verslag volgt nog!

Deze laatste week van maart kijken wij elkaar regelmatig aan en dan lachen we. En we zeggen tegelijkertijd : “weet je nog? vorig jaar?” Want het is vandaag precies 1 jaar geleden dat we in Canada aankwamen na een zeer tumulteuze en emotionele laatste paar weken in Nederland. Een mooi moment om eens even terug te kijken.

Voor mij persoonlijk komt het idee om “in het buitenland” te gaan wonen uit een grijs verleden. Na mijn stage in Thailand was ik vastbesloten om af te studeren en in het buitenland te gaan werken. Dat liep even wat anders, en daar heb ik nooit spijt van gehad natuurlijk, maar ergens ver weg, op de achtergrond, kriebelde het toch af en toe. We hebben het er wel over gehad, Kim en ik, al in 2004. Maar we waren er nog niet klaar voor. Wat dat precies was weet ik niet, maar het was duidelijk dat we allebei een gevoel van “ja!” moesten hebben en dat was er toen niet. Misschien ook omdat het bij vage plannen bleef.

Niet in 2012. Toen we er weer over aan de praat raakten ging het al snel over concrete zaken als waar? en wanneer precies? en wat gaan we daar dan doen? Dat was in de zomervakantie in Slovenië. ‘s Avonds voor de Caravan planden we erop los. Het is ook daar geweest dat we het voor het eerst met de kinderen over emigreren hadden, en met de naaste familie.

Die vragen overigens, die waren snel beantwoord. Niet in Europa, een land met veel natuur, en een cultuur dicht bij wat we gewend zijn. Bleven over (voor ons) : Australië en Canada. Met voor ons beiden Canada als favoriet. Maar er was 1 probleem : we waren er nog nooit geweest.

Dat gingen we dus veranderen. No datzelfde jaar namen we een emigratie bureau in de arm (zo’n proces is nogal ingewikkeld en je wilt geen fouten maken) en planden we een werkreis naar Canada. Calgary om precies te zijn, want daar – zo was ons verteld – is nog ruimte en het is nog een beetje het Wilde Westen van Canada, met veel paarden en cowboys enzo.Over die reis gaan de eerste paar entries van dit blog en de conclusie die we allebei al na 2 dagen trokken was een belangrijke : “hier willen we wel wonen!”

En dus ging het hele proces door. Het duurde nog 3 jaar voordat we – eindelijk – het verlossende woord kregen en een “Permanent Resident” status kregen. Daarna ging alles snel. In zekere zin was het een proces van afbreken en loslaten. Stap voor stap hebben we ons hele leven in Nederland ontmanteld. Dat was soms niet makkelijk, en vaak emotioneel. Maar we hadden een keuze gemaakt en we wisten : als we dit nu niet doen, hebben we de rest van ons leven spijt. Het was ook een klein wonder eigenlijk. Ik was de hoofd-aanvrager en ik was toch al 44 jaar oud ten tijde van aanvragen. De maximum leeftijd is 45 jaar. En hoe ouder je bent, hoe minder “punten” je voor leeftijd krijgt. Kim en ik moesten allebei de maximale score bij de Engelse taal test halen om onze aanvraag te mogen indienen. Dat we al zo snel (in Juni 2014 opgestuurd, in februari 2015 opgeroepen voor de medische test) 99% zeker waren dat we erdoor zouden komen was voor ons een teken dat onze toekomst in Canada ligt.

Voor mij was het moeilijkste moment het moment dat de container met 99% van onze spulletjes wegreed. Jonathan lag ziek op bed, Kim was met Charlotte naar kamp van groep 8, en het hele huis was een lege puinhoop met zooi en stof. Dat was even slikken. Ook de verkoop van mijn deel van YourRequest was niet makkelijk. Dat was sinds 2006 toch iets waar ik alles voor gegeven had. Voor Kim was afscheid nemen van Savanne erg moeilijk. Maar gelukkig vonden we in beide gevallen een fantastische nieuwe eigenaar!

De laatste dagen in Nederland gingen zo snel dat we – voor we het wisten – ineens op Schiphol stonden. Vier mensen, 6 koffers en een hond. Dat was alles wat er van “ons” over was in Nederland (behalve familie en vrienden dan :-). Het hele proces voelde – toen ik er achteraf over kon nadenken – als een soort van opnieuw beginnen. Dat gevoel was overweldigend toen we op 1 april 2016 vanuit de heuvels ten Westen van Calgary Cochrane binnenreden. Met zicht op de Rocky Mountains in de verte, een diepblauwe lucht en veel zon. Nu, een jaar later, is dat nog steeds iedere keer weer een speciaal moment, als dat uitzicht zich voor je ontvouwt.

En ja, nu zijn we dus een jaar in Canada. Spijt? Nee! We hebben nog geen dag spijt gehad. Mensen die eerder hierheen verhuisd zijn vanuit Nederland zeggen dat het eerste jaar het moeilijkst was. Als dat zo is, dan hebben wij dat niet gemerkt, het jaar is voorbij gevlogen en fantastisch geweest. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. De kinderen hebben moeten wennen (maar zijn nu allebei helemaal op hun plaats hier) en de ziekte en het overlijden van Savanne waren mindere momenten. Maar we hebben zijn afgelopen jaar als gezin ook gegroeid, en – vind ik – zijn nu een hechter gezin dan een jaar geleden. En dat is fijn.

En iedere keer weer als we dat uitzicht zien, of wandelen in de bergen, of ‘s avonds met de hond wandelen en er herten rondom lopen, iedere keer weer weten we : dit was een goede keuze. En Canada heeft ons warm verwelkomd. Het leven hier is echt anders dan in Nederland. De ruimte die je hier hebt maakt dat de mensen rustiger zijn, vriendelijker. Ik denk zelf dat je het kunt vergelijken met Nederland in de jaren 50, in sommige opzichten. Iedereen is ouderwets beleefd maar ook altijd klaar om te helpen en een praatje te maken. En het verkeer…valt niet te vergelijken. Ik heb altijd genoten van auto rijden maar hier geniet je op een ander niveau. Mensen geven elkaar de ruimte, en dat maakt het autorijden een festijn (ok…disclaimer :in Calgary is dat wat minder maar daar rijden we eigenlijk zelden en dat is maar goed ook! 🙂

Ik zou nog veel kunnen schrijven over al onze redenen om hierheen te komen, en alle waarschuwingen die we kregen over hoeveel spijt we wel niet zouden hebben, of wat we wel allemaal niet zouden missen hier qua eten en dingen, en voorspellingen over dat we met een jaar of 2 wel terug zouden komen met hangende pootjes, maar deze post is al zo lang, dat komt een andere keer wel. Spoiler : we missen niks, we hebben geen spijt en we willen niet terug 🙂

En terwijl Enigma hier “And that’s why we are here” zingt (toepasselijk 🙂 moet ik gaan afsluiten want we krijgen vanavond vrienden op bezoek voor een diner om te vieren dat we hier 1 jaar zijn en het is tijd om te gaan lunchen en dan wat voorbereidingen te treffen.

We hebben even wat weinig gepost want druk enzo. Maar er lagen nog wat foto’s van tweede kerstdag. Die dag zijn we naar Big Hill Springs provincial park gegaan. Een klein park dat in de heuvels ten noordoosten van Cochrane ligt. Het is dichtbij en je kunt er een rondje van ongeveer 30-40 minuten wandelen. En zoals de naam al zegt, er zijn bronnen en een kabbelend beekje. Dat moet toch in de sneeuw ook mooi zijn, dachten we.

Op weg naar het park rijden we hier op Big Hill Springs road, alwaar de wind de sneeuw in vlagen over de weg blaast.

En zo ziet het er even verderop uit. Onderaan deze heuvel moeten we rechtsaf, een dirtroad op naar het park. Dit zijn overigens prima wegcondities hier. Het lijkt erg maar dit is de highway en het gaat prima, gewoon in de sporen blijven.

  Op de dirtroad is pas goed te zien hoe hard het waait. We rijden door wolken van opgewaaide sneeuw.

En dan in het park lopen we langs het water. Het stroomt nog steeds, ondanks de kou. En dat levert hier en daar mooie plaatjes op. Fotograferen is wel een uitdaging, want het is een slordige -20 Celsius en ik heb wel handschoenen die uit 2 delen bestaan (dunne binnenhandschoenen en dikke wanten) maar zodra je de wanten uitdoet worden je vingers stijf. Dus de meeste foto’s zijn snel genomen (overigens : klik op een foto om hem uitvergroot te zien).

Spelen met de sluitertijd.

IJs. Zo simpel en zo mooi.

De wandeling is precies lang genoeg in deze kou. Maar het was zeker de moeite waard. En bewijs dat we niet altijd naar de Rockies hoeven te rijden voor mooie natuur.

In een vliegtuig, op weg naar Nederland…

Een paar weken ervoor kreeg ik een verontrustend berichtje van Thea en Cilja, de nieuwe eigenaressen van Savanne. Ze was al een tijdje niet lekker aan het lopen en na verschillende onderzoeken kwam het vernietigende oordeel dat het niet goed zou komen en dat ze nooit meer pijnvrij normaal zou kunnen bewegen. Wat een klap…

Na even twijfelen was ik er eigenlijk al snel uit, ik wil naar Nederland. Savanne heeft zo veel voor mij betekend, ze verdiende het dat ik haar nog een keer gedag zou komen zeggen. Thea en Cilja hebben haar nog een weekje langer in het land laten lopen, en dankzij een ontzettend lieve buurman kon ik voor een habbekrats naar Londen vliegen. Vandaaruit door naar Amsterdam, alwaar ik alweer verrast werd door Esmeé, die mij samen met Bram op kwam halen.

Mijn verblijf in Nederland was maar kort, maandag aankomst en zondag weer weg, dus alle dagen zaten vol. Eerste ritje was naar Friesland, naar mijn knappe naarling Knox, die al flink gegroeid is! Vandaar door naar Savanne, die gelijk reageerde toen ik haar op mijn manier riep, wat een knappe merrie toch!

Links Knox, rechts Savanne

Het weerzien was emotioneel, zo op het oog lijkt er weinig mis met haar te zijn, maar als je haar dan ziet bewegen, zie je de pijn. Niet alleen ik maar ook Bram, die met me mee was vandaag, had de tranen in zijn ogen. Oneerlijk… Wel heel fijn dat ze het zelf zo bevestigt.

Woensdag stond in het teken van Amersfoort, er stonden een heleboel adressen op mijn lijstje, en niet iedereen was op de hoogte van mijn komst, wat hele leuke verbaasde gezichten opleverde! Te weinig tijd om iedereen te zien en overal langs te gaan helaas, sorry als ik mensen heb ‘overgeslagen’.

Donderdag was mama-dag, lekker naar het dorp geweest, iets lekkers te eten gehaald en samen gegeten, en ‘s avonds nog een keer naar Savanne. Haar laatste avond, ik had mandarijntjes voor haar gehaald, was ze gek op, en we hebben heerlijk geknuffeld en getut, samen met Cilja. Herinneringen gedeeld, dingen die ik met haar had meegemaakt, verhalen verteld. Een fijne avond.

En dan is het vrijdag, de dag van afscheid. Thea had gevraagd of ik mee wilde om Savanne weg te brengen, wat ik natuurlijk graag wilde. Zij heeft mij zo fijn de ruimte gegeven om op mijn manier dit boek te kunnen sluiten, ze heeft constant gezegd dat het ook nog ‘mijn’ paard was, ook al was dit niet echt meer zo, daar ben ik heel dankbaar voor. Al ‘s ochtends vroeg was Savanne aan de beurt, om iets over half acht was het klaar. En dan krijg je een leeg halster terug in je handen geduwd, een halster waar 5 minuten geleden nog een hele knappe merrie in stond…

De rest van de vrijdag kon ik mijn gedachten een beetje verzetten door een bezoekje aan Corianne en daarna door naar mijn schoonouders, waar ik de laatste twee nachten zou slapen. En dan merk je pas hoe snel de tijd vliegt in zo’n korte week, want we gaan alweer naar de zaterdag. Lopend naar het dorp met Rita, en daarna naar de Intratuin, waar we oliebollen kochten hihi! Mmmm! Eind van de middag was Bram weer aan de beurt, want waar hij jarenlang met mij mee op wedstrijd ging kon ik hem nu mooi van dienst zijn, hij had wedstrijd. Ik mocht voorlezen en hij ging zijn best doen. Wat gelukt is, geen prijs maar wel promotie naar een hogere klasse (toch Bram?)!

De laatste avond, ik heb heerlijk genoten van een bubbelbad, en dan op tijd naar bed, want om 4 uur ging de wekker alweer. Aernout bracht me naar Schiphol, waar ik nog even met Bram een bakkie zou doen. Het eerste lukte, het tweede jammerlijk niet. Bram maakte stiekem een beetje misbruik van zijn privileges van het werken op Schiphol, en werd door de Security afgevoerd . Dat was even schrikken zeg. Niks geen koffie of een fatsoenlijk afscheid, nee hoor, weg was ‘ie…

Vlucht naar Londen ging vloeiend, die naar Toronto CAN ook, maar verder…? Uren later dan gepland kon ik dan eindelijk van Ontario naar Alberta vliegen en was ik om middernacht THUIS!

Een emotionele week, fijn om iedereen weer te hebben gezien, minder fijn was de reden van mijn bezoek, maar het was het wel waard! En heel fijn om weer naar huis te kunnen, naar Cochrane, waar de kerstboom opgetuigd stond en mijn gezinnetje blij was me weer te zien!

Aviva Savanne, 2005-2016

Dag lieve Savanne, dankjewel voor alles wat je voor me hebt gedaan!

Vorig jaar hadden we al enorm veel plezier bij een bezoekje aan een van de Halloween stores die Calgary rijk is, dit jaar konden we dan ook echt Halloween vieren! En dat begint natuurlijk met het versieren van de tuin. Een paar simpele spoken in de boom, wat raamstickers en oranje lichtjes voor het raam deden al veel goeds, maar natuurlijk moesten er ook pumpkins gecarved worden. Dus, terwijl papa gezellig in zijn uppie aan de wandel ging, konden wij ons uitleven op een paar flinke pompoenen.

En dat begint met het uitzoeken van een sjabloon op internet. Ongelooflijk hoeveel er te vinden zijn en wat een schitterende creaties er gemaakt kunnen worden. Uiteindelijk gekozen voor een sjabloon met vleermuizen voor Charlotte en een variant op het klassieke gezicht voor Jonathan. En dan maar aan de gang!

Eerst maar het deksel eraf en de zaden en zaadlijsten eruit, heerlijk glibberwerkje!

Vervolgens het sjabloon erop en met prikker markeren op de pompoen, daarna uitsnijden!

En dan het eindresultaat, niet slecht voor een eerste keer!

Op beider scholen werd er aan Halloween gedaan, Charlotte had een Halloween Dance op de vrijdag voor, en Jonathan had een Halloween Havock, waarbij je allerlei opdrachten in teamverband moest uitvoeren, erg leuk!

Op de 31e zelf werd er natuurlijk Trick or Treat gelopen. De kids hadden geregeld dat ze met een klasgenootje mee konden lopen, wij bleven thuis om de deur voor  de kinderen hier in de wijk open te kunnen doen. Zo is Donald Trump aan de deur geweest, maar helaas zonder Hillary, en ook Harry Potter kwam even langs. Hoogtepunt kwam al aan het begin van de avond, een schattige Teenage Mutant Ninja Turtle van ik gok 1,5 jaar oud, die begeleid werd door zijn moeder die als kat verkleed was, super cute!

Einde van de avond, kinderen opgehaald, en allebei natuurlijk met veel te veel snoep thuisgekomen. Moe maar voldaan in bed gerold, een hele ervaring rijker!

Een eerste keer voor mij op wedstrijd in Canada, een eerste keer voor Simon Says in de showring. Als dressuurpaard. En dat was geen slechte eerste keer!

Wedstrijden hier nemen meestal een heel weekend in beslag. In dit geval was het een tweedaagse wedstrijd, zaterdag en zondag, wat betekende dat we op vrijdag al inlaadden en vertrokken:

Wat een joekel van een trailercombinatie, met complete living erin waar je met 7 personen in kunt slapen en van alle gemakken is voorzien.

Na aankomst was er nog even tijd om in de wedstrijdring te trainen:

Hoe heerlijk is het om met zicht op de Rocky Mountains op zo’n mooi wedstrijdterrein te mogen rijden!

En dan voeren en naar bed:

Ik was alleen dus had een heerlijk tweepersoonsbed voor mezelf!

Op naar zaterdag. Ik moest al vroeg starten. Omdat Simon nog maar weinig dressuurtraining in de benen had, heb ik besloten om maar op safe te spelen en in de B te beginnen. Hier is dat Training level. Er zijn 3 proeven per level, je mag zelf kiezen welke je rijdt. Maar dat wist ik nog niet haha, dus werd ik ingedeeld in test 2 en daarna test 1. Prima, het ging om de ervaring!
De eerste proef was Simon erg stout. Al bij het binnekomen besloot meneer dat hij liever niet stil wilde staan en we draaiden alle kanten op. Een goed begin zeg maar… Ook tijdens de proef slopen er wat foutjes in en ik was niet tevreden. Nou ja, niets aan te doen, hij was op zich braaf zat de hele tijd.

Tussen de twee proeven door zat 2 uur tijd dus paard op stal, en ik even pauze. Het was mooi weer dus hebben we even naar andere combinaties gekeken, en daarna weer gezadeld. Losrijden voor de tweede proef voelde goed en vol goede moed gingen we de ring weer in. Wauw, wat ging deze proef goed! Hele fijne stukken waarbij Simon er goed aan stond en alles heel netjes uitvoerde. Zeer tevreden kwamen we de ring uit en na verzorging zijn we gaan kijken bij de punten. En wat schetst mijn verbazing: een 3e prijs met ruim 63% voor de eerste proef, en zelfs een 1e prijs met dik 68% voor de tweede proef! Ongelooflijk, dit had ik echt niet verwacht!

Wat een mooie rozetten krijg je hier!

Om de mooie resultaten te vieren zijn we naar Spruce Meadows gegaan, wat nog geen 10 minuten bij het wedstrijdterrein vandaan was, en waar op dat moment de Nations Cups verreden werd!

Nederlander in actie!

In de avond nog even paardlief laten grazen aan het handje, heerlijk in het avondzonnetje!

En een foto gemaakt van de wedstrijdring, die er mooi bij lag!

Daarna maar weer op tijd naar bed, want ook de volgende dag was ik al vroeg weer aan de beurt.

Konden we de resultaten van de zaterdag verbeteren? Was Simon vandaag weer zo fijn aan de hulpen?
Simon werd nog even duidelijk verteld dat hij netjes halt moest houden bij het binnenkomen door mijn fantastische groom Diana:

De eerste proef ging echt heel fijn, paar kleine foutjes en niet helemaal relaxed in galop maar nog steeds fijn controleerbaar. Helaas wel in de regen moeten rijden, iets wat ik nog niet eerder met hem had gedaan (lang leve een binnenbak). De tweede proef was een bijzondere. Midden tijdens het galopstuk liep er namelijk opeens een hond los in de ring. Ik had ’em al in de gaten, Simon nog niet, en toen ‘ie ’em zag vond hij het nodig om te doen alsof hij nog nooit eerder een hond had gezien en zette het op een bokken. Ik lag er bijna naast haha! Jury legde de proef stil zodat het onheil verwijderd kon worden en daarna mocht ik rustig het galopstuk overnieuw rijden. Om vervolgens zelf een fout te maken, wat me -2 opleverde. Ondanks de hond pakte Simon het heel goed weer op, bleef daarna keurig bij de les en konden we de proef netjes uitrijden!

Foto genomen na de proeven. Knap paard!

Op naar stal, paard afzadelen en naverzorgen, en dan naar de punten kijken. En ja hoor, de eerste proef ruim 68% en 1e, en de 2e proef toch ook nog ruim 67% en ook hier 1e! Ongelooflijk!

Weer twee mooie rozetten! En dat was nog niet alles, want dankzij onze mooie scores waren we in de race voor het Show Championship, een klassement van gemiddelden over alle gereden proeven van het hele weekend. Mijn weekend kon al niet meer stuk maar dit zou toch wel heel gaaf zijn zeg!

Aan het einde van de middag was de bekendmaking, en nee, geen champion, maar wel Reserve Champion van alle open class-deelnemers (= profs, mensen die met paarden hun geld verdienen), en een nog mooier lint werd me uitgereikt! Ongelooflijk, mijn eerste show in Canada, Simon’s eerste dressuurshow ooit, en dan hiermee naar huis gaan, mijn weekend kon echt niet meer stuk!

Zeer tevreden keerden we huiswaarts, alwaar paardlief lekker mocht rollen en kon eten!

Ja, hoe zit dat nou met die achterlijk kleine Nissan op de oprit? Hebben we de Ford eruit gedaan en deze ervoor in de plaats terug gekocht? Of is het de tweede auto geworden zonder dat we nu al twee auto’s nodig hebben? Of toch iets anders…?

Dat laatste is het geval. Helaas… Maandag twee weken geleden was ik rond 5 PM op weg naar huis, na een fijne training en een gezellige middag op stal bij Simon Says. Niks aan de hand zou je zeggen, ik rij die weg bijna dagelijks en nog geen grote problemen gehad. Tot nu. Er komt een grote dumptruck (vuilniswagen met open bovenkant) vanuit de andere richting mij tegemoet, en op een meter of 10 bij mij vandaan zie ik een behoorlijk groot en zwaar stuk plastic van die truck opwaaien. Mijn kant op, met een stevige vaart. Even weet ik niet wat ik het beste kan doen, blijven rijden of naar rechts sturen en de lager liggende goot belanden. Al snel besluit ik maar gewoon te blijven rijden en te zien wat er gebeurt. Wham! Nee, niet de band uit de jaren 80? die op de radio speelt, maar dat stuk plastic vol tegen de linker voor- zijkant van de auto. De buitenspiegel slaat met een harde klap tegen de zijruit, en ik beland alsnog bijna in de goot. Ondanks dat ik het aan zag komen toch een flinke schrik, daarna gaan mijn hersenen weer werken en trap ik hard op de rem, keer de auto om en ga met 160 km/uur achter de vrachtwagen aan. Want die beste chauffeur heeft natuurlijk helemaal niet doorgehad dat ie wat verloren had…

Enfin, vrachtwagen ingehaald en tot stoppen weten te brengen, en met trillende benen uit de auto gestapt. Meneer aangesproken en gemeld wat er gebeurd was, en zijn eerste reactie? Niet de vraag of ik ok was, nee, hoeveel ik wilde hebben voor de kapotte spiegel…

Even denk ik: Doe maar 1000 dollar, dan hou ik geld over, maar nee, ik zeg tegen em dat ik geen geld accepteer en het via de verzekering wil spelen. Want is het wel 1000 dollar of misschien iets meer? En wat gaat dat betekenen voor onze premie? Ik noteer de naam en de gegevens van zijn baas en het kenteken van de vrachtwagen, en stel em nog even de vraag of hij het ermee eens is dat het zijn schuld is dat mijn auto beschadigd is. “If you say so…”

Naar huis dan maar, al bellend met Jakko om te melden wat er gebeurd is en dat we schade hebben, en dat het behoorlijk kut is om zonder buitenspiegel te rijden. Eenmaal thuis komen we erachter dat het niet alleen de spiegel is die kapot is, maar dat ook de voor-zijkant flink gekrast is en dat de voorruit serieuze krassen heeft. GRRRRRR. Blij dat ik niks heb en  blij dat ik geen geld geaccepteerd heb. Gelijk de verzekering ingeschakeld en te horen gekregen dat we de schade moeten laten taxeren, en bij meer dan 2000 dollar schade moet er aangifte gedaan worden. Dat de volgende dag voor de zekerheid sowieso maar gedaan, dus daarmee ook onze eerste ervaring met de RCMP gehad. Op naar het schadebedrijf, en na uitvoerig bestuderen en markeren is de hele linkerkant van de auto van voor naar achteren met roze stift bewerkt. Overal krassen gevonden, en ook beschadigde rubbers, plastic delen gekrast en de zijruit heeft een ster door de klap waarmee de spiegel ertegen is gegaan. Spiegel zelf dus ook, en de krassen op de voorruit die waarschijnlijk niet zo maar weg te poetsen zijn. Pfff, veel meer dan ik verwacht had.

De auto is niet meer safe to drive, dus moeten we een vervangende auto, tadaaaa, de Nissan Altima!

Nu is het een zaak tussen de verzekeringen, en de schade is getaxeerd op zeker 6600 dollar. Vandaag te horen gekregen dat ze akkoord hebben van de verzekering dus het schadebedrijf mag aan het werk, en hopelijk hebben we dan over twee weken eindelijk ons eigen wagentje weer terug…

Nou, een ietwat verlaat, maar alsnog welgemeend verslag van onze tweede dag in Vancouver!

Kim is natuurlijk weer bij de paarden, dus Charlotte, Jonathan en ik reizen nogmaals met de bus en de skytrain naar het centrum, ditmaal naar het World Science Center. Dit is een soort van wetenschap & techniek museum waar ze  bezoekers vooral willen laten uitproberen (en dan vooral kinderen natuurljik). Onderstaande foto’s komen uit de afdeling zintuigen en hersens voor de gek houden. Ik weet niet meer waar Jonathan nu precies bij staat maar het was iets met gezichtsbedrog. Charlotte is aan het spelen met lasers.

Er was nog veel meer te zien en doen natuurlijk. Hier proberen ze een bal in de lucht te houden door via het fietsen een luchtstroom in de pijp waar de bal in zit te genereren. En das nog best zwaar!

Omdat we vandaag wat later zijn weggegaan is het nadat we het museum uitkomen al tijd om met Kim af te spreken waar we elkaar ontmoeten. Dat lukt vlakbij Chinatown, waar volgens de reisgids een nightmarket wordt georganiseerd. We eten in een soort van hal met allemaal winkeltjes om een centraal zitgedeelte heen (wat mij heel erg aan soortgelijke eetzalen in Thailand deed denken) maar een nightmarket vinden we niet echt. We besluiten al snel om dan maar te gaan doen wat we gisteren wilden doen : naar het strand!

We liggen daar heerlijk en genieten van de ondergaande zon (en ontmoeten een Canadees met Nederlandse ouders) en de kinderen zwemmen wat.

We rijden terug via Stanley Park. Daar kun je helemaal omheen rijden, en aangezien het op het puntje van het schiereiland waarop het centrum van Vancouver te vinden is ligt, rij je langs het water.

Coal Harbor en downtown Vancouver vanaf het parkeerterrein bij het aquarium in Stanley Park

Uitzicht vanaf Brockton Point

Zonsondergang boven Vancouver Island

Daarna is het terug naar onze logeerplaats, slapen en : terug naar huis! Hier wat foto’s genomen tijdens de terugreis. Opklikken voor groot 🙂

En tot slot de uitsmijter :

Nissan Altima

Alweer een andere auto??????? Later meer 🙂

Zoals Jakko al eerder schreef, waren we vorig weekend in Vancouver BC. Of liever gezegd, zij liepen daar overdag zonder mij rond, terwijl ik in closeby Maple Ridge naar dressuurproven aan het kijken was. Want dat was de hoofdreden om hierheen te komen: deelnemen aan een ‘judges clinic’, een tweedaagse soort van jury-opleiding / promotiemoment voor Canadese wannabe-juryleden.

Eerst maar even uitleggen hoe de dressuur hier ongeveer werkt. Mogelijk voor de niet-paardrijdende lezers ietwat saai, waarvoor excuses!

De Canadese dressuursport verschilt behoorlijk van de Nederlandse. Natuurlijk rijden ze dezelfde dressuur-oefeningen, maar de indeling ervan is iets anders en daarmee de verschillende niveau’s ook. Hier heb je als allerlaagste niveau de walk-trot proeven, alleen stap en draf dus. Daarna heb je Training level, en dan de Levels 1 t/m 4 . Level 4 is vergelijkbaar met Z2-ZZL.  Waar je in Nederland na de ZZ-Licht nog een ZZ-Zwaar hebt voordat je in de PSG terecht komt, ga je in Canada meteen van Level 4 naar PSG. Vanaf PSG is het gelijk aan de Nederlandse dressuur en rijdt iedereen de internationale FEI proeven.

Er zijn in Canada verschillende soorten wedstrijden, Bronze, Silver and Gold Shows. Daaraan gekoppeld zit het type lidmaatschap van Equine Canada, en kun je aan shows van die ‘kleur’ deelnemen. Iemand met een Bronze-lidmaatschap kan dus alleen aan Bronze-shows meedoen, ben je een Silver-member dan kun je aan Bronze and Silver-shows deelnemen, en ben je Gouden lid, dan mag je overal aan meedoen. Daarnaast zijn er nog zgn. schooling shows, wedstrijden waar iedereen aan mee mag doen.  Logischerwijs zijn de jeugd en senioren van elkaar gescheiden, maar is er binnen de categorie senioren nog onderscheid tussen Adult Amateur en Open (profs, mensen die hun geld verdienen in de paardensport.)

Dan het jureren. Net als in Nederland ga je in stappen omhoog op de jury-ladder. In Nederland begin je met B/L, dan kun je M erbij doen, dan ZZL, Suptop, Grand Prix en daarna FEI (correct me if I’m wrong). Hier ben je als eerste Recorded judge en mag je Poneyclub en schooling shows jureren. Daarna kun je opschalen naar Basic judge, vervolgens Medium, en daarna Senior. Laatste stap daarna is FEI. Wat je als Basic of Medium mag jureren is weer afhankelijk van wat voor wedstrijd het is, ben je Senior judge dan mag je als vanzelfsprekend alles jureren!

Maar waar sta ik hierin nou precies? Dat wist ik voor aanvang van de clinic ook nog niet. Bij kennismaking met degene die de clinic gaf hoorde ik dat ik als Medium judge ingedeeld was, omdat ik in Nederland ook M-jury was. Alleen verschilt de Nederlandse M wel wat van de Canadese M hahaha! Maar goed, ik had hier geen enkel probleem mee, was ik niet hierheen gekomen had ik in Nederland ook graag hogerop gekomen, nu doe ik dat hier gewoon! Gaandeweg de twee dagen kreeg ik de indruk dat ze me aan het beoordelen was als Senior judge, ik moest bijvoorbeeld GPS (hoogste niveau) beoordelen, en Grand Prix proeven vanaf video. Deze proeven mag je op Silver wedstrijden ook gewoon jureren als je Medium judge bent, en op Gold shows als je ze met een Senior judge co-beoordeelt.

De uitslag van de clinic horen we later pas. Er schijnt geen examencommissie te zijn, dus hoe lang e.e.a. gaat duren is een raadsel. Mijn gevoel is echter wel goed, helemaal omdat ik bij het afscheid toegezegd werd: ‘Welcome to the roster’. En dat betekent dat ik zo goed als zeker mag gaan jureren. Of ik een M of een S jury word week ik nog niet, maakt me verder ook niet zo veel uit, het is hoe dan ook een grote sprong voorwaarts. Ook heb ik de tip gekregen om een Amerikaanse licentie aan te vragen, zodat ik ook daarheen kan om te jureren. Aangezien Canada de proeven van Amerika ‘leent’ zal dat geen probleem geven, en zo word ik ineens van een Nederlandse basis-jury een Internationale jury 😉 , en kan ik zelfs een licentie voor para-dressuur krijgen!

Sorry voor het lange verhaal, ik ben stiekem behoorlijk enthousiast en had dit zo snel nog niet verwacht. Groot pluspunt is dat ik hierdoor meer naamsbekendheid zal krijgen, en ook een klein beetje meer ga verdienen als ik daadwerkelijk ga jureren. (van 4,50 (euro) per uur naar tot 400 (dollar) per dag van max 8 uur. En aangezien de meeste shows hier twee of drie dagen duren tikt dat leuk aan natuurlijk!