Deze laatste week van maart kijken wij elkaar regelmatig aan en dan lachen we. En we zeggen tegelijkertijd : “weet je nog? vorig jaar?” Want het is vandaag precies 1 jaar geleden dat we in Canada aankwamen na een zeer tumulteuze en emotionele laatste paar weken in Nederland. Een mooi moment om eens even terug te kijken.

Voor mij persoonlijk komt het idee om “in het buitenland” te gaan wonen uit een grijs verleden. Na mijn stage in Thailand was ik vastbesloten om af te studeren en in het buitenland te gaan werken. Dat liep even wat anders, en daar heb ik nooit spijt van gehad natuurlijk, maar ergens ver weg, op de achtergrond, kriebelde het toch af en toe. We hebben het er wel over gehad, Kim en ik, al in 2004. Maar we waren er nog niet klaar voor. Wat dat precies was weet ik niet, maar het was duidelijk dat we allebei een gevoel van “ja!” moesten hebben en dat was er toen niet. Misschien ook omdat het bij vage plannen bleef.

Niet in 2012. Toen we er weer over aan de praat raakten ging het al snel over concrete zaken als waar? en wanneer precies? en wat gaan we daar dan doen? Dat was in de zomervakantie in Slovenië. ‘s Avonds voor de Caravan planden we erop los. Het is ook daar geweest dat we het voor het eerst met de kinderen over emigreren hadden, en met de naaste familie.

Die vragen overigens, die waren snel beantwoord. Niet in Europa, een land met veel natuur, en een cultuur dicht bij wat we gewend zijn. Bleven over (voor ons) : Australië en Canada. Met voor ons beiden Canada als favoriet. Maar er was 1 probleem : we waren er nog nooit geweest.

Dat gingen we dus veranderen. No datzelfde jaar namen we een emigratie bureau in de arm (zo’n proces is nogal ingewikkeld en je wilt geen fouten maken) en planden we een werkreis naar Canada. Calgary om precies te zijn, want daar – zo was ons verteld – is nog ruimte en het is nog een beetje het Wilde Westen van Canada, met veel paarden en cowboys enzo.Over die reis gaan de eerste paar entries van dit blog en de conclusie die we allebei al na 2 dagen trokken was een belangrijke : “hier willen we wel wonen!”

En dus ging het hele proces door. Het duurde nog 3 jaar voordat we – eindelijk – het verlossende woord kregen en een “Permanent Resident” status kregen. Daarna ging alles snel. In zekere zin was het een proces van afbreken en loslaten. Stap voor stap hebben we ons hele leven in Nederland ontmanteld. Dat was soms niet makkelijk, en vaak emotioneel. Maar we hadden een keuze gemaakt en we wisten : als we dit nu niet doen, hebben we de rest van ons leven spijt. Het was ook een klein wonder eigenlijk. Ik was de hoofd-aanvrager en ik was toch al 44 jaar oud ten tijde van aanvragen. De maximum leeftijd is 45 jaar. En hoe ouder je bent, hoe minder “punten” je voor leeftijd krijgt. Kim en ik moesten allebei de maximale score bij de Engelse taal test halen om onze aanvraag te mogen indienen. Dat we al zo snel (in Juni 2014 opgestuurd, in februari 2015 opgeroepen voor de medische test) 99% zeker waren dat we erdoor zouden komen was voor ons een teken dat onze toekomst in Canada ligt.

Voor mij was het moeilijkste moment het moment dat de container met 99% van onze spulletjes wegreed. Jonathan lag ziek op bed, Kim was met Charlotte naar kamp van groep 8, en het hele huis was een lege puinhoop met zooi en stof. Dat was even slikken. Ook de verkoop van mijn deel van YourRequest was niet makkelijk. Dat was sinds 2006 toch iets waar ik alles voor gegeven had. Voor Kim was afscheid nemen van Savanne erg moeilijk. Maar gelukkig vonden we in beide gevallen een fantastische nieuwe eigenaar!

De laatste dagen in Nederland gingen zo snel dat we – voor we het wisten – ineens op Schiphol stonden. Vier mensen, 6 koffers en een hond. Dat was alles wat er van “ons” over was in Nederland (behalve familie en vrienden dan :-). Het hele proces voelde – toen ik er achteraf over kon nadenken – als een soort van opnieuw beginnen. Dat gevoel was overweldigend toen we op 1 april 2016 vanuit de heuvels ten Westen van Calgary Cochrane binnenreden. Met zicht op de Rocky Mountains in de verte, een diepblauwe lucht en veel zon. Nu, een jaar later, is dat nog steeds iedere keer weer een speciaal moment, als dat uitzicht zich voor je ontvouwt.

En ja, nu zijn we dus een jaar in Canada. Spijt? Nee! We hebben nog geen dag spijt gehad. Mensen die eerder hierheen verhuisd zijn vanuit Nederland zeggen dat het eerste jaar het moeilijkst was. Als dat zo is, dan hebben wij dat niet gemerkt, het jaar is voorbij gevlogen en fantastisch geweest. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. De kinderen hebben moeten wennen (maar zijn nu allebei helemaal op hun plaats hier) en de ziekte en het overlijden van Savanne waren mindere momenten. Maar we hebben zijn afgelopen jaar als gezin ook gegroeid, en – vind ik – zijn nu een hechter gezin dan een jaar geleden. En dat is fijn.

En iedere keer weer als we dat uitzicht zien, of wandelen in de bergen, of ‘s avonds met de hond wandelen en er herten rondom lopen, iedere keer weer weten we : dit was een goede keuze. En Canada heeft ons warm verwelkomd. Het leven hier is echt anders dan in Nederland. De ruimte die je hier hebt maakt dat de mensen rustiger zijn, vriendelijker. Ik denk zelf dat je het kunt vergelijken met Nederland in de jaren 50, in sommige opzichten. Iedereen is ouderwets beleefd maar ook altijd klaar om te helpen en een praatje te maken. En het verkeer…valt niet te vergelijken. Ik heb altijd genoten van auto rijden maar hier geniet je op een ander niveau. Mensen geven elkaar de ruimte, en dat maakt het autorijden een festijn (ok…disclaimer :in Calgary is dat wat minder maar daar rijden we eigenlijk zelden en dat is maar goed ook! 🙂

Ik zou nog veel kunnen schrijven over al onze redenen om hierheen te komen, en alle waarschuwingen die we kregen over hoeveel spijt we wel niet zouden hebben, of wat we wel allemaal niet zouden missen hier qua eten en dingen, en voorspellingen over dat we met een jaar of 2 wel terug zouden komen met hangende pootjes, maar deze post is al zo lang, dat komt een andere keer wel. Spoiler : we missen niks, we hebben geen spijt en we willen niet terug 🙂

En terwijl Enigma hier “And that’s why we are here” zingt (toepasselijk 🙂 moet ik gaan afsluiten want we krijgen vanavond vrienden op bezoek voor een diner om te vieren dat we hier 1 jaar zijn en het is tijd om te gaan lunchen en dan wat voorbereidingen te treffen.