Eindelijk kregen we dan bericht uit Canada, van Tanja en Ariëtte, die zo lief zijn om voor ons als postadres te fungeren. Want Visum-passen worden niet naar het buitenland gestuurd, alleen naar een Canadees adres. Er was een envelop binnen gekomen! Joepie, de passen zijn er! Maar nee, geen passen oid in deze envelop, alleen brieven. Brieven waarop stond dat we allemaal nieuwe pasfoto’s in moeten leveren, want die ze nu van ons hadden waren niet goed. GRRRRRRR nee he, is dit dan het begin van alle tegenslagen? Nou ja, laten we hopen van niet… Op naar de fotograaf dus, met het eisenlijstje in de hand, en nieuwe foto’s laten maken! Die vervolgens opgestuurd naar Tanja en Ariëtte, die ze vervolgens naar de overheid sturen. Daar moeten we dus maar weer even verder op wachten!

Veel beter nieuws is er op gebied van onze huizenjacht. Al een tijdje waren we op internet aan het speuren naar gemeubileerde huurhuizen in Cochrane, waar we de eerste paar maanden in zouden kunnen wonen totdat de container met onze eigen meubels en spullen van A naar B zou zijn. Helaas hebben wij een ‘spelbreker’ in huis met de naam Frodo, waardoor gemeubileerd huren eigenlijk niet mogelijk is, de meeste landlords willen namelijk geen huisdieren in hun gemeubileerde huizen hebben. Wat nu?

Dan maar eens zoeken naar ongemeubileerde huurhuizen. En BAM, flink wat hits komen tevoorschijn! Maar helaas, allemaal beschikbaar per direct of begin volgende maand. Blijkt dat huurhuizen vaak pas kort voor de beschikbare datum online komen. En wij gaan nog niet. We hebben de boel wel in de gaten gehouden en ineens was ie daar, het huis wat wij geschikt vonden, binnen ons budget, in een wijk die binnen de Bus-zone van beide scholen van de kinderen valt, en ook nog beschikbaar per 1 april. Meteen gemaild, en na invullen en retourneren van een formulier hing de verhuurster meteen aan de telefoon! Het was geen probleem dat wij nu nog niet in Canada woonden en we kregen een optie erop tot 5 februari. Dat gaf ons de kans om eerder genoemde Tanja en Ariëtte te vragen of ze even een kijkje bij het huis wilden gaan nemen, wat ze ook hebben gedaan. Hun oordeel: een prima huis, wel wat ouder maar dat maakt niet uit, en het ligt ook nog eens mooi, vlak bij de Bow River!

De deposit meteen na hun terugkoppeling overgemaakt, dus vanaf 1 april wonen we in dit huis:

Hoe dichter we bij de verwachte vertrekdatum komen, hoe drukker het wordt. En een van de dingen die geregeld moeten worden, is het paardentransport. Verschillende bedrijven zijn gecontacteerd, offertes aangevraagd, informatie ingewonnen.

Een van van mijn collega-juryleden gaf me een naam en telefoonnummer van iemand die grooms regelt voor paarden die per vliegtuig getransporteerd worden. Hij kon mij waarschijnlijk wel aardig wat informatie geven over deze materie, dus heb ik hem maar gebeld. Situatie uitgelegd en erbij vermeld dat ik graag met mijn paarden mee zou willen vliegen, niet omdat ik anderen niet vertrouw met mijn dieren, maar vooral ook voor de ervaring, het meemaken van zo’n reis. Ach, zegt hij vervolgens, als je wilt weten hoe dat werkt, ga je toch gewoon over twee dagen mee naar New York? Ik zoek nog iemand die meekan…

Slik, ok, leuk, ehm, ok, ehm, dan moet ik wel eerst even overleggen natuurlijk, want gezin, hond etc. . Kan dat dan wel en zo…? Lang leve studiedagen op school, ik had een extra vrije dag, manlief kon wel een dagje thuiswerken en wauw, zo’n kans moet je eigenlijk wel pakken.

Zo gezegd, zo gedaan, teruggebeld en ja gezegd, papierwerk in orde maken om Amerika in te kunnen, en een hotel zoeken. En dat allemaal in 1 dag. Natuurlijk lukte dat allemaal wel, en zo ben je ineens flying horse groom!

Lang verhaal kort: geweldige ervaring, alles goed gegaan met de paarden op de vlucht, en ik heb een dagje in New York rond kunnen lopen! Genoten van Central Park, Empire State Building bewonderd en over Fifth Avenue gelopen! Een hele ervaring en ik ben stiekem best trots dat ik daar in mijn uppie alles voor elkaar gekregen heb!

Kleine foto impressie hieronder!

Als eerste: De allerbeste wensen voor 2016! Een jaar wat voor ons een bijzonder jaar zal worden, met veel gebeurtenissen, spannende avonturen en afscheid nemen. Maar hopelijk ook een jaar vol met nieuwe ontmoetingen, leuke gebeurtenissen en nog veel meer!

Langzaam aan begint ons avontuur steeds dichterbij te komen. Want met een verkocht huis is ook een vertrekdatum in zicht gekomen. Het is de bedoeling dat we op 1 april het vliegtuig in zullen stappen, of mogelijk een dagje eerder of later. Dat is dus exact over 3 maanden. En ook echt geen 1 april grap!

De komende maanden zullen vol zitten met dingen afronden, opruimen, uitzoeken, verkopen, weggooien en weggeven,  maar ook van afronden, beëindigen, afsluiten en afscheid nemen. Een pittige opgave dus!

Het is een tijdje stil geweest hier, er was nou niet echt iets te melden, maar daar is nu toch wel verandering in gekomen!

Helaas liep het niet echt storm met kijkers voor ons huis. Sterker nog, we hebben er 1 gehad voordat we naar Canada gingen, en daarna niet meer. Tot twee weken geleden er weer een bericht van de makelaar kwam, dat er iemand wilde komen kijken. Huis dus weer aan kant, alles netjes opgeruimd (lees: in kasten gepropt) en onszelf het huis uit geschopt. En niet voor niets, want een week later stonden ze weer op de stoep!

Kort verhaal lang gemaakt: ze hebben geboden en na wat heen en weer gebel zijn we een goede prijs overeen gekomen en hebben wij ons huis verkocht!!!

Gisteren hebben wij de koopovereenkomst getekend, en na ons de kopende partij ook, dus is het nu wachten op het verstrijken van de 3 dagen bedenktijd en dan is alles rond!

Home. Naar huis, dat stond toch wel op het programma vrijdag. Vol goede moed met onze volle koffers naar Calgary Airport, alwaar het inchecken en boarden heel vlot en soepel ging. Maar daar bleef het dan ook bij. De captain gaf aan dat ze een minor technical problem hadden, maar dat was met een minuut of 10 wel gefixt, zodat we zonder al te veel vertraging zouden vertrekken. 10 minuten werd een half uur, en de captain sprak weer. De rechter motor had slechts een vermogen van 55 %, waar op zich prima mee gevlogen kan worden maar men wilde liever geen risico’s nemen dus moesten we terug naar waar we vandaan kwamen. Er waren 2 opties: Overstappen op het vliegtuig dat nog onderweg was uit Frankfurt, of het kapotte onderdeel uit ons vliegtuig vervangen voor eenzelfde werkend exemplaar uit het onderweg zijnde vliegtuig. Beide opties hielden in ieder geval het wachten op het nog in de lucht hangende vliegtuig, dat nog ruim een half uur van ons vandaan was. De eerste optie kostte nog zeker 1,5 uur daarbij opgeteld, de tweede optie zou wat korter duren en wat minder rompslomp met zich meebrengen. Daarom werd er gekozen voor het vervangen van het kapotte onderdeel.

Wachten dus, we zagen het vliegtuig naast ons geparkeerd worden en men ging aan de slag. Ondertussen zaten we al een uur of 2 in een stilstaand vliegtuig. We kregen wel af en toe een glaasje water aangeboden, en een keer een zakje pretzels, maar that’s it.

Het probleem leek opgelost en we gingen starten. Dus taxiën naar de startbaan, gas geven en… weer afremmen. Het probleem was dus nog niet opgelost en er moest overleg volgen met de technische dienst. We moesten terug naar de slurf, er moest weer gekeken en gesleuteld worden. We zouden op de hoogte gehouden worden.

Uiteindelijk, na nog weer een paar uur wachten, kregen we te horen dat het probleem niet opgelost kon worden en dat we mogelijk toch in het andere vliegtuig zouden moeten gaan zitten.  Er werd druk overlegd met Montreal, daar zal dan vast de allerhoogste verkeersleiding van Canada zitten, want we mochten niet zomaar terug het gebouw in i.v.m. allerlei douane regels. We moesten gescheiden blijven van alle andere passagiers van andere vluchten of zo. Er werd wederom hard gezocht naar een goede oplossing, en we kregen een plak bananencake die eigenlijk voor het ontbijt was bedoeld.

Een slordige 5 uur nadat we aan boord van het vliegtuig gingen, mochten we er weer uit. Maar even snel het andere vliegtuig in kon natuurlijk ook weer niet, dat moest eerst helemaal in gereedheid gebracht worden, koffers uit het ene in het andere vliegtuig, eten en drinken overzetten etc. Máár, de verwachting was dat we om 8.15 pm (oorspronkelijke vertrektijd 2.00 pm) toch wel zouden starten.

Je zal vast al wel doorhebben dat dat natuurlijk niet ging lukken. Want wat bleek: de piloten mochten niet meer vliegen, iets met rusttijden en vliegtijden of zo. Ook een deel van de cabin crew mocht niet meer vliegen. Dus moest er weer gewacht worden tot er een gedeeltelijk nieuwe crew opgetrommeld was; aan boord van een vliegtuig gaan terwijl de piloten er nog niet in zitten schijnt niet te mogen. Maar ok, alles voor de veiligheid, op zich wel goed natuurlijk.

En dan, eindelijk, konden we aan boord van een werkend vliegtuig met frisse bemanning en nieuw aangevoerd voedsel, en vertrokken we om 9.30 pm, een slordige 7,5 uur na de oorspronkelijke vertrektijd, naar Frankfurt. Hè hè…

Zoekplaatje: zoek het kind…

Maar dan zijn we er nog niet… Want we zouden in Frankfurt overstappen op een vlucht naar Amsterdam. Die aansluiting hebben we logischerwijs gemist, net als allemaal andere passagiers die een overstap zouden maken naar waar dan ook. Maar dat zou allemaal vlot geregeld worden in Frankfurt. En inderdaad, er waren lijsten gemaakt waar op stond wie naar welke vlucht omgeboekt was. Maar ja, dat waren handmatig geschreven lijsten, en blijkbaar was e.e.a. niet goed in de systemen gezet. Oftewel, iets met kastje en muur, het heen en weer krijgen en toch nog moeten haasten om bij de juiste gate te komen voor de omgeboekte vlucht.

Alwaar we te horen kregen dat de vlucht overboekt was en we niet mee konden, tenzij er 4 andere passagiers niet op kwamen dagen… Grrrrrr, als er toch ook 1 ding fout ging, ging alles mis… Weer wachten dus, pas last minute voor vertrek werden we opgeroepen en konden we toch mee, en zodoende waren we dan eindelijk rond 17.45 uur op Schiphol. De koffers waren er gelukkig heel vlot, de bus naar de auto stond al klaar, en we waren ook zo weer thuis. Een hele ervaring rijker, en we zijn allemaal heel goed geworden in Mens Erger Je Niet.

Vandaag voert onze route ons naar het oosten. Daar zijn we – behalve ons bezoek aan ‘The mansion‘ nu alweer anderhalve week geleden – nog niet echt geweest. De rit zelf is mooi maar zou door velen ook als saai worden omschreven. Ten oosten van Calgary namelijk golft het landschap, vaak getooid met gras of koren buigend onder de wind, eindeloos door.

Eindeloos? Nee niet helemaal. Na anderhalf uur rijden komen we aan bij de Badlands van Drumheller. Hier waren we 3 jaar geleden ook, en dat was toen lichtelijk frustrerend. We waren hier op een maandag. En laten nu net op maandag onze 2 hoofdbestemmingen gesloten zijn.

Vandaag is het gelukkig geen maandag, maar een woensdag. En dus is het ‘Royal Tyrell Museum‘ nu wel open.

Dinosaurs!

En wel een heleboel. Dit museum is het beroemdste dinosauriër museum ter wereld. Paleontologen komen hier van heinde en verre om de hier in overvloed gevonden en aanwezige overblijfselen van heel lang geleden te bestuderen. En er nog dagelijks vinden ze hier fossielen die onze blik op die lang vervlogen tijden doet veranderen.

Hier is een van de zalen te zien waar de paleontologen aan het werk zijn. Met die lange buizen zuigen ze stof af terwijl ze bezig zijn om nieuwe fossielen uit de rotsen tevoorschijn te toveren. We kunnen duidelijk zien dat het een proces is dat veel tijd en geduld en oog voor detail vergt!

Hierboven een bijzonder gave vondst, waarbij een typische ‘death-pose’ te zien is, die waarschijnlijk veroorzaakt werd doordat spieren en pezen krompen toen het lijk uitdroogde.

Niet helemaal scherp (zonder flits gaf het mooiste beeld) maar hier issie dan : de Tyrannosaurus Rex! Hoewel er ontzettend veel – voor paleontologen interessantere – saurussen zijn, spreekt deze bij het publiek vaak het meest tot  de verbeelding.

Stegosaurus. De rechtopstaande ‘kam’ werd waarschijnlijk gebruikt voor energie beheer. De stegosaurus kon in de vroege zon gaan zitten en door zijn kam veel sneller opwarmen dan soortgenoten, en dus eerder op jacht!

Baby dino 🙂

Voor de D&D adepten onder ons, de Dire Wolf bestond (bestaat?) dus echt! Het bordje is niet heel duidelijk te lezen maar het staat er : ‘Dire Wolf’.

Tot slot een paar mooie foto’s die niet recht kunnen doen aan hoe het er in het echt uitziet. Het enige advies dat wij kunnen geven is : kom het zelf bekijken. Het is de moeite meer dan waard!!

Had je wat?

Mjam!

Ons tweede stop punt is de Last Chance Saloon, alwaar we 3 jaar geleden ook voor een gesloten deur stonden. Dit jaar gelukkig niet en zodoende kunnen we onder het genot van ECHTE burgers de binnenkant van de saloon (die al sinds 1913, dat is hier dus zo’n beetje ECHT OUD!!!! bestaat) bekijken :

Als laatste rijden we naar de Hoodoos om deze aan de kinderen te kunnen laten zien. Daar had ik 3 jaar geleden al foto’s van gemaakt dus daar zullen we jullie nu niet mee vermoeien. De weg terug lijkt altijd korter dan heen en het duurt dan ook niet lang of we zijn weer terug in ons ‘huis’. Ons verblijf hier zit er al weer bijna op! De volgende post zal waarschijnlijk vanuit het regenachtige Nederland geschreven worden. Hier hebben we 2 weken lang fantastisch weer gehad, blauwe luchten en zon en overdag lekker warm (meestal konden we zonder jas!). Dat zal dus even wennen zijn. Maar we weten dat we hier snel weer terug gaan komen 🙂

Vandaag gaan we nog maar eens ten zuiden van Calgary kijken. Waarom? Ten eerste omdat er een ‘tack store’ (ruitersportzaak) is waar Kim langs wil. Dat is een klusje van niks, qua tijd, dus dat is zo gepiept. Daarna voeren we de coördinaten van een huis in Black Diamond in dat we op internet hebben gevonden.

De tocht daarheen voert volgens de navigatie over redelijk smalle wegen die door het golvende landschap snijden in rechte lijnen, precies zoals je vaak in films ziet, een kaarsrechte weg die recht op en neer over heuvels in de verte versmelt met de horizon.

En dan, opeens, een afslag naar een weg met een bord “Road blocked – ford” en wat bochten, en dan staan we voor een redelijk snel stromend riviertje. De weg gaat aan de overkant verder. Ik ben eerst wat aarzelend, maar als ik dichterbij rijd en zie dat er een betonnen rijstrook op de bodem ligt en het geen zand is, ploegen we er maar gewoon doorheen. We hebben tenslotte niet voor niets een 4-wiel aangedreven Nissan Armada met Low Gear!

De oversteek blijkt een eitje en daarna zijn we snel in Black Diamond. Het is een erg rustig, klein…hmm…wij zouden het dorp noemen. Ik weet eigenlijk niet wat het hier is. Het kan zomaar een town zijn. Het huis dat we zoeken ligt in de nieuwe wijk, die er best leuk uitziet, en waarvan sommige huizen zelfs mountain view hebben. We zijn het er echter over eens dat dit te ver weg is van Calgary. Het is hier ontzettend rustig en mooi maar de zuidgrens van Calgary is minstens 40 minuten weg.

Vanuit Black Diamond gaan we op weg naar Longview. Dit is het plaatsje (het is echt een gehucht) waar Doug, de man van de B&B waar we drie jaar geleden de tweede helft van ons verblijf sliepen, ons ontmoette na een barre tocht door de Rockies (met sneeuw), om zijn huis te laten zien, een bijzondere ‘farm’ ten zuiden van Longview waar ooit de Dalai Lama verbleef.

We hebben geprobeerd contact met hem te zoeken vanuit Nederland maar het is echt lastig om hier mensen te bereiken (we hadden geen telefoon nummer en het e-mail adres dat we hadden bestond niet meer). We hebben via via een post adres achterhaald (een po box) en daar een brief naartoe gestuurd maar nooit antwoord gekregen. Toch willen we er nog eens langs om het contact weer aan te halen.

In Longview vinden we al snel de saloon waar we destijds een hamburger aten, en vandaar herinner ik me nog vaag de route. De meeste huizen hier hebben niet echt een adres, en straten hebben (meestal) een nummer (als je geluk hebt). Het leuke is, dat we achteraf meteen goed zaten maar natuurlijk moesten we weer eigenwijs zijn en omdraaien en verder op de hoofdweg rijden. Omdat ik zeker weet dat we op die weg te ver zitten na een aantal km verder gereden te zijn, draaien we weer om en gaan toch weer naar het punt waar we eerder stopten.

En als we dan even doorzetten vinden we inderdaad het huis! Het is een apart gebouw, op een aparte plaats, en we weten zeker dat we goed zitten. Naast het huis is een man aan het werk en dat blijkt Doug te zijn! Gelukkig herkent hij ons en we drinken samen thee (met stroopwafels!) en praten bij. Doug brengt ons up-to-date over environmental issues en waar je op moet letten bij aankoop van een huis, hetgeen in onze situatie erg nuttig is. We wisselen adressen uit en beloven contact te houden. Het is fijn om hier vrienden te hebben!

Na een dikke week vol activiteiten was het echt even tijd voor een wat rustiger dagje. Eerst lekker uitgeslapen, om vervolgens van een uitgebreid ontbijt met sausages, bacon and scrambled eggs en natuurlijk blueberry pancakes te genieten. Heerlijk even bijkomen zo! Het ontbijt ging rustig over in koffie drinken, wat weer overging in de lunch, wat een straf!

Na de lunch toch maar even de hort op gegaan, en een bezoekje gebracht aan het Calgary Olympic Park. We hadden geluk, er werd weer getraind (dacht tenminste niet dat het een wedstrijd was) op de bobsleebaan. Er gingen dames rodelaars naar beneden, en hoewel Jakko en ik 3 jaar geleden al gezien hadden hoe razend snel dat gaat, was ik toch weer verbaasd over de hoge snelheden die er gemaakt worden op die baan. We zijn verder naar boven gereden, naar het startpunt, en tot onze grote verbazing zag ik daar ineens iets oranje-rood-wit-blauws liggen/staan.

Jawel, Bobslee-Team de Bruin was zich aan het opwarmen, na de rodelaars was het hun beurt. Helaas duurde het nog een flinke tijd voor zij aan de beurt waren, de baan moest eerst geprepareerd worden voor de bobs, dus zijn we toch maar weer weggegaan. Als we hier definitief zitten gaan we zeker eens naar een wedstrijd!

Na het Olympische avontuur zijn we door nog wat buitenwijken van Calgary gereden, we hebben weer geweldig mooie huizen gezien in mooie, ruim opgezette wijken, maar helaas vielen veel van die huizen een bééétje buiten ons budget 😉 .

En daar ga je dan, helemaal alleen in een veeeeel te grote auto voor zo’n klein meisje, op naar een echt galadiner van de Calgary and Area Alberta Dressage Association (CA/ADA). Op zich niet zo heel bijzonder spannend zou je zeggen, maar wel als je nog niet eerder alleen ergens heen gereden bent in een stad waar je op elke straathoek zes keer kunt verdwalen, naar een golfclub waarvan het adres niet eens goed in je navigatiesysteem te zetten is, om mensen te ontmoeten die je nog nooit ontmoet hebt behalve dan via Facebook of email. Toch maar op weg gegaan, met ietwat klotsende oksels. Bij aankomst toch wel onzeker of je bij de goede golfclub aangekomen bent (even wetende dat er maar 1 in de buurt zit), dus even wachten of er nog meer niet-golfers hun auto komen parkeren. Uiteindelijk toch maar naar binnen gegaan, en tot mijn grote verbazing werd er al over me gepraat, kon er alleen niet direct achter komen of het positief was 😉 ! Een hartelijke ontvangst volgde, waarbij veel handen geschud werden en ik aan veel mensen voorgesteld werd. Ik heb met veel paardenmensen kunnen praten, veel informatie binnen gekregen en meteen een uitnodiging gekregen om te komen jureren, mits de Canadese paardensportbond dat goedkeurt! Ook het eten was erg lekker! De weg naar huis werd gelukkig ook goed afgelegd, al met al dus een prima geslaagde avond!

Die begon met een bezoek aan een Halloween store in Calgary. Dit op verzoek van Charlotte, die dat toch wel erg graag wilde. Halloween is hier, net als in de V.S., een groots festijn, waarbij iedereen in de meest fantastische outfits naar feesten gaat, of langs de deuren voor een ‘trick or treat’. Ook worden huizen uitbundig versierd met pompoenen, lichtjes, spookjes en skeletten. En die winkel stond natuurlijk helemaal vol met skeletten! Echt iets wat Jonathan leuk vindt…NOT. Maar goed, even doorbijten maar, en na aanschaf van een stel katten oren voor Charlotte vertrokken we naar de Wallmart voor boodschappen. Niet veel bijzonders dus verder!