Gisteren, zondag, mocht ik eindelijk weer eens in een juryhokje zitten. Niet als jury helaas, ik moet nog eens achter mijn licentie aan, maar dit keer als schrijver. Vroeg op, ik moest er om 8 A.M. zijn want de eerste start was al om 8.30 A.M. Netjes op tijd in de auto, en toen begon de ellende. Want niet alle straten staan in het navigatiesysteem van de auto. Jakko had me wel min of meer laten opschrijven hoe ik moest rijden, dus op goed geluk toch maar vertrokken. Het eerste stuk verliep zonder problemen, het was rustig op de weg en het zonnetje scheen. En toen ging het bijna mis… Want omdat het nog erg vroeg was, en rustig op de weg, besloot dat ene hert ook gebruik te willen maken van de snelweg, en het liefst dan ook net dat ene stukje weg waar ik op dat moment al was. Hard in de ankers dus, en echt net op het laatste moment besloot het dier dat ik er eerder was en draaide ze zich om. Gelukkig geen hert op de grill dus (geen hertenbiefstuk deze week) , en met het hart niet meer op de plek waar het eerst zat ben ik mijn weg vervolgd. Het volgende probleem doemde op, ik was de weg namelijk kwijtgeraakt. Na veel zoeken, bellen met de organisatie, verkeerd gereden zijn en uiteindelijk Google Maps maar aangezet te hebben, heb ik de locatie weten te vinden en kon ik gelijk naast de jury plaatsnemen. De wedstrijd was een paar proeven oud, en gelukkig waren ze niet heel erg boos, maar toch vond ik het erg vervelend.
Het was een hele ervaring om vanuit het hokje de proeven mee te kunnen kijken. Er zijn erg veel verschillen, niet alleen qua indeling van de oefeningen en daarmee de niveau’s, maar ook reglementair is het het heel anders dan in NL. Zo mogen de ruiters hier helemaal zelf beslissen in welk Level ze uitkomen en hoeveel en welke proeven ze rijden, maar ook zijn bandages of beenbeschermers toegestaan in de proeven, en mag je in alle levels met zweep en/of zonder sporen rijden. De proeven zijn allemaal verschillend van lengte en het maximaal te behalen aantal punten, dus gaat alles in percentages voor de duidelijkheid. Afhankelijk van het behaalde percentage wordt je geplaatst, dus je kan best de hoogste score behaald hebben, maar toch ‘maar’ een tweede plaats krijgen omdat je niet boven een bepaald percentage uit bent gekomen. Naar mijn idee wordt er hier vriendelijker gepunt dan in Nederland. Ik heb in mijn hoofd mee zitten punten en zat er af en toe toch wel onder t.o.v. de jury. Die overigens heel vriendelijk en geïnteresseerd was en mij af en toe ook vroeg wat ik voor een bepaalde oefening zou geven. Leerzaam en leuk tegelijkertijd!
Een ander verschil met Nederland is dat er hier geen maximum zit aan het aantal te beoordelen combinaties per jury per dag. Zodoende zit je dus echt een hele dag te beoordelen/schrijven, en alle niveau’s waren door elkaar heen gegooid. Na een pittig dagje waren we om 5 P.M. eindelijk klaar en kon ik weer huiswaarts. Nu alleen in de regen, maar gelukkig zonder verdwalen, en de herten zijn blijven schuilen voor de regen, en bij thuiskomst had Jakko erg lekker gekookt! Goedmakertje omdat een moederdagontbijtje er vanmorgen niet in zat zo vroeg 😉 !