Na gisteren ook weer aan de gang geweest te zijn met het zoeken naar een auto, hebben we ook een ritje naar Calgary gemaakt, naar een Nederlands gezin dat eind van de maand weer terug moet naar NL. Via via kwamen we in contact met elkaar, en we konden een aantal elektrische apparaten van ze overnemen. Erg fijn, zo kunnen we nu zelf brood gaan bakken (brood hier is erg duur en van veel mindere kwaliteit), ijs maken (Charlotte blij) en de kelder warm houden (is aardig koud daar). Ook hebben we alvast de kerstverlichting klaarliggen!

Vandaag stond in het teken van school voor Charlotte, luchtvracht en een auto kopen. Charlotte mocht zich om 8 uur vanmorgen al melden bij de administratie, waarna ze naar haar klas gebracht werd en twee uurtjes mee mocht draaien. Die draai vond ze heel snel, en stuiterend kwam ze om 10 uur weer naar buiten, ze mag namelijk al meteen mee op field trip met de school band eind van deze maand, naar Banff, inclusief overnachting. Hoe leuk!

Om 11 uur reed keurig netjes volgens planning de vrachtwagen voor met onze luchtvracht:

De slimmerds hadden alleen geen vorkheftruck mee, dus moest de kist in de vrachtwagen open gemaakt en uitgepakt worden. Maar goed, dat zij zo, klus was vlot geklaard en vooral Jakko was blij dat hij zijn PC in huis had (ware het niet dat hij nog geen bureau heeft om em op te zetten 😛 )!

Om drie uur kregen we dan bericht dat de auto binnen was, en dat we een proefrit konden gaan maken. Zo gezegd, zo gedaan, en ik kan niets anders zeggen dan: wat een gave bak! Echt alles erop en eraan, de meest luxe uitvoering van de F150, de Limited edition. De verkoper was er ook verliefd op! Maar hij had pech, na wat dimdammen over de prijs en de accessoires hebben we de handen geschud en zijn we eigenaar van deze auto!

Als de Canadese bank niet zo stom was geweest ons verkeerde informatie te geven, hadden we em morgen al op kunnen halen, nu wordt het maandag. Een heel weekend wachten op dit moois is wel lastig hoor!

Morgen zoals het er nu uitziet een rustig en warm dagje in de planning, verwachting is een graad of 23! Heerlijk!

Na een afspraak bij de bank vanmorgen, waar we een rekening geopend hebben en gelijk ook creditcards aangevraagd hebben, zijn we weer naar de autodealer gegaan. De auto waar we gisteren een proefrit voor hadden aangevraagd, was er vandaag, dus weer een fijn ritje gemaakt! Deze auto was net zo oud als de rode uit de vorige post, had minder km’s op de teller, en ook nog eens een zwaardere motor, reed geweldig! Samen besloten om voor deze te gaan, en aan het onderhandelen geslagen over accessoires. We waren bijna tot een overeenkomst gekomen, tot de verkoper een telefoontje kreeg dat de auto verkocht was… :O

Absolutely disappointing as you can say… Wat nu? We hebben toch wel op korte termijn een auto nodig, dus maar verder zoeken. En gevonden! Uiteindelijk is het een Ford F150 Limited Pearl White geworden. Helaas nog geen foto’s oid, die komen asap!

Hiermee wel weer een dag voorbij gevlogen!

Want Jonathan komt eraan! Maandagmorgen stond in het teken van een bezoek aan deze school, waar Jonathan naartoe zal gaan. Er moest een hoop papierwerk ingevuld worden en vervolgens een rooster gemaakt. Jonathan boft, hij kan meteen instromen in een music-class, waar drie keer per week gespeeld wordt! Ook hebben we al een tweetal schoolboeken meegekregen, Math en Science. Aan de study dus!

In de middag een SIN-number aangevraagd, man, wat een rij en een lange wachttijd. Na 1,5 uur waren we eindelijk aan de beurt, en hebben we nu een Canadese equivalent van een BSN!

Als kers op de taart door naar de Ford-dealer, om eens te kijken wat er te krijgen is aan leuke Pick-ups. Een tweetal auto’s gereden, beiden F150, en dat rijdt niet verkeerd hihi! Ze zijn wel een beetje aan de kleine kant ahum:

Deze hebben we gereden, en morgen, dinsdag, gaan we nog een andere rijden, met een zwaardere motor en minder km’s op de teller. Als we die gereden hebben, gaan we kiezen!

Even een post die meerdere dagen omvat, anders wordt het wel een erg saai en lang verhaal!

De eerste nacht in het B&B was wat onrustig, maar toch goed geslapen. Na een heerlijk ontbijt van Deanne zijn we naar Cochrane gereden met de helft van de bagage, om daar de sleutels van ons huurhuis in ontvangst te nemen! Mooi huis, veel kamers en ruimtes met veel kasten, en niet te vergeten een mooie tuin! Hier gaan we het wel een tijdje uithouden denk ik!

Na een flinke berg boodschappen en het overhalen van alle overige bagage was de dag voorbij en hebben we, zittend op geleende tuinstoelen, iets simpels gegeten. De luchtbedden opgeblazen, dekbedden erop, welterusten!

Het echte werk kon beginnen. Nog meer boodschappen, naar de bank voor een afspraak, de Dollarama leegkopen met toiletborstels, zeeppompjes en al dat soort dingen, en tussendoor volop genieten van de rust. Meerdere keren met Frodo langs de rivier gewandeld, het is jammer dat hij er niet los mag lopen, maar goed, dat is niet anders!

Zo’n dag vliegt voorbij, en de zondag dient zich alweer aan. Geen bijzondere dingen gedaan vandaag, echt een dagje genikst en genoten van de warme lentezon, de thermometer in de tuin gaf 20+ graden aan!

En dan wordt het maandag, maar daarover later meer!

Daar zit je dan echt, in het vliegtuig, op weg naar Canada. Wat een zwaar moment hebben we achter de rug, het afscheid nemen. Eenmaal in het vliegtuig was het verdrietige gevoel nog niet over, de waterlanders kwamen ook nog toen we echt opstegen en we Nederland zagen verdwijnen. Nog een kleine 9 uur en we zouden in ons nieuwe thuisland zijn. Hoewel… ging dat wel echt maar 9 uur duren, of toch langer? Er werd namelijk ergens boven Groenland om een dokter gevraagd. Er was een Duitse meneer onwel geworden en die was niet meer aanspreekbaar. Geen goede zaak dus. De stewardessen en gelukkig ook een in het vliegtuig aanwezige dokter zijn een uur met hem bezig geweest, en gelukkig kwam meneer bij, was het niet ernstig genoeg om een tussenstop te maken voor medische zorg. We konden onze weg dus blijven vervolgen.

Na een emotionele huilbui van Jonathan ergens op driekwart van de vlucht na verliep alles probleemloos en ondanks de verlate vertrektijd landden we keurig op de afgesproken tijd in op YYC airport. Bij de douane ging het redelijk vlot, en konden we op zoek naar onze bagage, en niet te vergeten Frodo! Charlotte zei op een gegeven moment:  ‘Ik hoor Frodo piepen’, waarop we antwoordden dat dat echt niet kon, die zou toch niet zo open en bloot vlakbij de kofferband staan? Maar dat was dus wel zo, hij had ons al gezien en was heftig aan het piepen en rondlopen in  zijn bench. Wat was hij braaf geweest, maar wat was het sneu, hij mocht er niet meteen uit omdat er ook werkhonden op het vliegveld rondliepen. Zo snel mogelijk als kon zijn we door customs gegaan waar Frodo entreegeld voor Canada moest betalen, en toen konden we eindelijk naar buiten. De bench schudde als een gek, Frodo wilde er heel graag uit, en eenmaal buiten was hij hééél blij!

De volgende stap was het ophalen van de huurauto, duurde even maar dan kreeg je ook wel wat: een Dodge Grand Caravan. Met een beetje passen en meten en het uit elkaar halen van de bench kregen we alle 11 koffers en de bench zelf in 1 keer in de auto, en wij pasten er ook nog bij! Op naar het Bed & Breakfast waar we drie jaar eerder ook al geslapen hadden!

Even een post met alleen wat foto’s, die zeggen denk ik wel genoeg!

Aan de koffie voor vertrek

Op weg naar de douane, het afscheidsmoment

Dag allemaal!

En dan is die dag daar, de dag waar we heel lang naar uitgekeken hebben, maar ook heel erg tegenop gekeken hebben. Want bij onze nieuwe start, in een nieuwe woonplaats, in een nieuw land, hoort ook afscheid nemen. En dat doet zeer. Ja, het is onze eigen keuze geweest om te gaan, maar dat maakt afscheid nemen niet makkelijker. We weten waar we het voor doen, en we weten dat we kunnen skypen, mailen, Facebooken, appen en indien nodig ook binnen 24 uur weer in Nederland kunnen zijn. Maar toch…

Anyway, de dag begon in het Ibis hotel vlakbij Schiphol, waar we de dag ervoor heengebracht waren door Hans Bernaards van Agrimove, onze verhuizer. Zijn hele busje zat vol met al onze spullen, 7 grote en 4 kleine koffers, de bench van Frodo en niet te vergeten Frodo en wij zelf. Het paste maar net!

Na het ontbijt moesten dus al die 11 koffers en de bench van onze kamer naar buiten, naar de plaats waar de shuttle bus langs zou rijden. Een hele onderneming. Zoals gebruikelijk in NL kwam de bus te laat, en zat ie ook nog eens goed vol. Met veel pijn en moeite kregen we alles in de bus en konden we naar Schiphol zelf. Daar alles weer in sneltreinvaart uitladen, om vervolgens naar binnen te gaan en in te gaan checken. Gelukkig ging dat snel en konden we de koffers afgeven, en daar begon de ellende. Tegenwoordig gaat alles machinaal en wordt er geen totaalgewicht meer gerekend per persoon, maar een stuksgewicht. En een van de koffers was 3 kilo te zwaar. Dus moest alles weer op de karren en meegenomen naar de servicebalie, waar we even 100 euro konden lappen voor die 3 kilo extra. Schandalige geldklopperij, wetende dat alle andere koffers ruim onder gewicht zaten. Jakko zag overpakken niet zitten, dus toch maar betalen, en daarvoor moesten we weer bij een andere balie zijn. Weer in de rij, en de tijd tikte maar door. Tijd die we eigenlijk met de familie door wilden brengen die boven aan de koffie zaten…

Maar goed, de koffers waren nu ingecheckt, nu was het de beurt aan Frodo. Die moest apart ingecheckt als oversized luggage bij weer een andere balie. En natuurlijk duurde ook dat erg lang, langer dan ze vooraf aangegeven hadden. Papieren moesten worden bekeken, paspoort van Frodo moest gecontroleerd, de bench moest van stickers en papieren voorzien worden, en tenslotte moest Frodo op de weegschaal, wat hij eigenlijk wel heel leuk vond! Hij was gelijk vriendjes met de stewardessen haha!

Eindelijk was dit allemaal geregeld, dus konden we door naar dezelfde betaalbalie waar Jakko eerder stond, om voor Frodo te betalen. Nu ging het iets vlotter gelukkig. Op naar de afgiftebalie voor oversized luggage. Inmiddels was ik een emotioneel wrak geworden, en duurde het me allemaal veel te lang. Want natuurlijk duurde het wachten hier ook achterlijk lang. Nog minder tijd om door te brengen bij onze familie. Na lang wachten kwam dan eindelijk de medewerker van het Animal Hotel, en werd Frodo in zijn bench gezet en opgeladen op een kar. Een moeilijk moment, want hem achterlaten doe ik liever niet, en al helemaal niet wetende dat hij helemaal alleen in dat vliegtuig zou zitten, zonder toezicht. Maar gauw weggegaan, gelukkig gesteund door Bram en Esmee!

Afscheid nemen begon nu dus echt, Esmee moest werken, ik vond het al zo fijn dat ze toch naar Schiphol gekomen was, nu konden we nog één keer knuffelen!

Met Bram naar boven, tijd voor een drankje was er niet echt meer, want we moesten op tijd naar de terminal.

En dan is dat echte afscheidsmoment daar. Naast de roltrap. Met allemaal huilende mensen. Toch ook mooie momenten, want hoe fijn is het om al je lieve familie om je heen te hebben die het net zo moeilijk hebben als jij, maar je toch het beste wensen!

Nog een laatste knuffel, en afscheidskus, een opmerking over trouwen richting Lars, en dan moeten we echt gaan. Dag allemaal, tot ziens, tot snel via social media, tot …?

Natuurlijk stond ons vliegtuig aan het eind van de D-pier, een rot end lopen, en daarvoor moesten we nog door de douane. Alles uit de handbagage koffertjes op de band, schoenen uit, riemen af, met klotsende oksels door de scan. Gelukkig geen gekke dingen, en we konden snel door naar de pier. Doorlopen jongens, o nee, eerst nog even snel plassen, want we moeten erg nodig. En daarna weer het gas erop. Hoe handig en fijn is het dan dat Bram op Schiphol werkt en dus overal mag komen met zijn pas, zonder door douane e.d. te hoeven, en ons door kan geven dat ons vliegtuig er nog helemaal niet staat… Even iets rustiger lopen dus…

Blijkbaar wilde Nederland ons nog niet laten gaan, want het vliegtuig kwam te laat aan en daardoor hadden wij meteen vertraging. Maar daar was ‘ie dan eindelijk:

Hierin zouden wij onze toekomst tegemoet vliegen, op avontuur gaan! Nu ging het snel, en moest er ook afscheid genomen worden van Bram. Een laatste selfie en we staan er alleen voor, met zijn viertjes.

Hop het vliegtuig in, op naar Canada! Dag Nederland!

Ok, even een short trip down memory lane, gezien het feit dat we eerder geen tijd hadden om te schrijven.

De 30e in alle vroegte kwam er een transporteur onze kuubskist met luchtvracht ophalen. Nog voor 8 uur was hij er, en na een flinke timmerpartij en sjorsessie zat het deksel erop de zaten de spanbanden er strak omheen. Maar dan… toen moest ie nog omhoog het tuinpad op. Ding stond al op een ‘hondje’ maar met alleen dat hondje kregen we em niet omhoog naar de stoep geduwd. Gelukkig was er een palletwagen beschikbaar, dus kon ik mijn AH-vakkenvullerskunsten van weleer weer eens uit de kast halen. Met z’n drieën en wat duw- en trekwerk stond het gevaarte verrassend snel boven en daarna ook vlot in de vrachtwaggel. Daar ging de laatste vracht dan, op naar Schiphol, op naar Calgary, op naar Cochrane! We hopen em de 4e weer terug te zien!

Naarmate de tijd vorderde, kwam ook het moment van inpakken dichterbij. Zelf hadden we al flink wat werk verzet, maar het echte inpakken, dat mochten de verhuizers doen. En hoe. Een invasie was het. Maandag 7 maart begon 4 man sterk op de Harselaar, waar nog best veel spul stond wat mee zou gaan. Alles moest in dozen, en wat niet in dozen paste, werd ingepakt in bubbeltjesplastic. Gelukkig zit er bij het kantoor een groot magazijn, waar alles netjes op een rij neergezet kon worden, klaar om de container in te gaan.

Maar met alleen inpakken op de Harselaar was het natuurlijk niet klaar, dus door naar Amersfoort. De kasten op de slaapkamer werden uit elkaar gehaald, alle breekbare spullen uit de keuken keurig in papier gewikkeld en in dozen gedaan, en dan is de dag al bijna om. Om half zeven was het klaar voor vandaag en hebben we gezellig met z’n allen gegeten!

Op naar dag twee. Ook vandaag begonnen de mannen weer om 8 uur, nu werd echt alles wat nog niet in dozen of plastic zat, ingepakt. En dan gaat het hard. Aan het eind van de dag is dan dus je huis echt kaal, heel raar.

Dag drie breekt aan. Net als dag 1 werd vandaag gestart op de Harselaar, die spullen moesten als eerste geladen worden. Om half negen kwam er een container voorrijden, wat een joekel van een ding zeg, als daar niet alles inpast, weet ik het ook niet meer…

Het inladen kon beginnen, natuurlijk moest het belangrijkste er als eerste in: mijn zadelkast met zadels 😛

Ik wilde dit graag zelf doen, niet alleen omdat ik erg zuinig ben op mijn spullen, maar vooral ook omdat ik de rest van de dag en dagen erna niet meer thuis zou zijn i.v.m. schoolkamp. Waar normaal de vrouw des huizes de container mag verzegelen, mocht ik nu het inpakken starten!

De hele dag zijn de mannen bezig geweest met inladen. In een hoog tempo werd alles uit kantoor/huis gehaald en netjes in de container gezet. Met als resultaat om vijf uur klaar!

Bij gebrek aan diezelfde vrouw des huizes had Jonathan de eer om de container te zegelen, alles zat erin en we hadden zelfs ruimte over!

En daar gaat ‘ie dan… Op naar Rotterdam, om van daaruit met de boot naar Antwerpen te gaan, en daar dan weer overgeladen te worden op een schip dat uit Southhampton via Antwerpen naar Montreal zal varen. Daar zal de container dan op 5 april aankomen en hopelijk zonder al te veel vertraging onze kant op komen! Met een beetje (boel) geluk is ‘ie 6 april bij ons, maar dat kan alleen als men van de douane besluit dat onze container niet gecontroleerd hoeft te worden! Duimen maar!

Ja eindelijk, we hebben de tickets geboekt hoor! Er moesten eerst nog wat eieren over gelegd worden, maar die zijn nu uitgebroed!

We vliegen met KLM op donderdag 31 maart! Een dag eerder dan we initieel zeiden, maar deze vlucht was gewoonweg goedkoper, en dan blijven we toch echte Hollanders!