Charlotte was met haar klas op expeditie geweest, naar Chester Lake. Nou en dat moesten wij dus ook doen want ze wilde ons dat ook laten zien enzo.

Wij dus op een mooie zondag op pad. De start van de trail ligt vrij verborgen, je moet eerst een heel eind richting Canmore rijden, naar het Westen op Highway 1. Dan ga je bij Highway 40 naar het zuiden, en bij Kananaskis Village sla je rechtsaf Highway 742 op. Dat is overigens een onverharde weg, waarover later meer.

Een kilometer of 5 voordat we bij de parkeerplaats aankwamen was het donker en bewolkt, en begon het te regenen. Maar als je er al bijna bent kun je net zo goed tot het eind rijden en kijken hoe het er daar uitziet. En warempel, het was wel bewolkt maar de bui was daar al voorbij dus..toch maar de auto uit en de wandelschoenen aan.

Er stonden nog maar een paar auto’s en we zien tussen de bomen sneeuw liggen maar als Canadezen kunnen wandelen kunnen wij het ook! Dus gaan we vol goede moed op pad. Dat zag er vanaf het begin meteen zo uit als op de foto hieronder.

Jonathan was een beetje eigenwijs en had zijn sportschoenen aan. Dat loopt dus lastig in de sneeuw! Vooral verderop op de trail, waar, naarmate we verder de trail op liepen, de sneeuwhoogte rap toenam.

De onderstaande foto’s geven een beeld van hoe we eerst tussen groene bomen liepen, maar naarmate we vorderden er ook op de bomen sneeuw lag. Er is geen foto van Chester Lake. Niet omdat we dat niet gehaald hebben, maar omdat er geen foto van te maken was, het was een en al ijs en daarop sneeuw. Maar we hebben wel aan de oever (of op het ijs, dat was lastig uit te maken) gelunched! (tip : bij lunchen in de sneeuw is het aan te raden iets bij je te hebben om op te zitten dat dikker is dan een plastic zak, dat was een leermomentje).

(tip : klik op een foto voor groter beeld)

De trail was met een kleine handsneeuwblazer vrijgemaakt dus het was eigenlijk prima lopen, behalve op de terugweg, omdat er toen veel mensen op de heenweg waren die je moet passeren en daarvoor moet 1 van de partijen naast het gebaande pad gaan staan – in 40cm sneeuw 🙂

Vanaf het meer zijn we een klein stukje doorgelopen nog naar een stel grote rotsen. Dat was vreselijk mooi, ook omdat het begon te sneeuwen en je dan in een soort sprookjes landschap loopt. Wandelen in de winter is mooi!

Frodo had het ook naar zijn zin, hoewel de sneeuw wel een beetje koud aan zijn poten was!

Het uitzicht op de terugtocht. Waanzinnig mooi.

Highway 742. Aan het begin stond een groot bord met een waarschuwing : “Warning! Narrow and winding mountain road!” Tsja….

Ik schrijf dit in oktober natuurlijk, maar in september had ik het er maar druk mee. Omdat de Larch trees maar zo kort mooi oranje zijn, moet je snel handelen. Vandaar dat ik een week na onze Boulder Pass hike alweer op zondagochtend vroeg in de auto zit. Alleen ditmaal want de rest is lui, die willen niet mee.

Het doel vandaag is Arnica lake. Dit meer ligt op de grens met British Columbia, en om er te komen moet je een stukje voor Lake Louise linksaf Highway 93 op. Dan kom je vlak voor de grens een kleine parkeerplaats tegen die boven het Vista Lake ligt. Vanaf die parkeerplaats start de Arnica Lake trail. Er staan al heel wat auto’s dus ik loop niet alleen op de trail, dat is goed.

De trail gaat eerst steil naar beneden, naar Vista Lake, om dat meer heen en dan meteen steil omhoog.

Vanaf het pad heb je als je wat hoger klimt vrij uitzicht naar het noorden. Links Boom Mountain (ik heb het niet verzonnen) en daarachter rechs Mount Bell. Het is een hele klim aan mijn kant van de vallei, bijna 600 meter omhoog. Maar het loont de moeite, getuige de foto’s hieronder.

Deze hierboven is mijn favoriet, en ik beloof mezelf dat ik hier volgend jaar in september weer kom en dan mijn groothoek lens meeneem! Maar ook zonder groothoek is bovenstaande foto aardig gelukt.

De weg omhoog heb ik alleen gelopen, maar bij het meer is het wat drukker. De meeste mensen eten hier wat en genieten van het uitzicht, en lopen dan weer terug. Ik wil eigenlijk nog wel wat verder, maar voordat ik dat kan doen wordt mij opeens in Nederlands met accent gevraagd of ik soms Nederlands spreek. Ik had wat opmerkingen gemaakt (deed iedereen) over hoe mooi het wel niet was, en deze meneer kon aan mijn Engels horen dat ik waarschijnlijk wel eens Nederlander kon zijn. Hij blijkt zelf in Canada geboren maar zijn ouders zijn hierheen gekomen lang geleden.

Aan de ene kant frustreert me dit – ik kan geen hike lopen zonder mensen tegen te komen die ook uit Nederland komen of wiens ouders uit Nederland hier gekomen zijn! Maar al snel raken we aan de praat en wordt ik uitgenodigd om met zijn groep mee te lopen.

We lopen door naar Arnica Summit, hierboven op de foto. We kijken hier naar het zuiden, richting de Twin Lakes. Hier eten we wat, heerlijk in het zonnetje. De mensen (2 echtparen) waar ik me bij heb aangesloten gaan door naar de Twin Lakes en slaan dan linksaf naar het Westen, om via een andere trail naar het begin van Higway 93 te lopen. Ze hebben daar vanmorgen een van hun auto’s neergezet en ik mag ook mee terug rijden naar het startpunt.

Foto boven : zicht op Storm Mountain, de berg die ten Westen van Arnica Lake en de Twin Lakes ligt.

Ik neem het aanbod natuurlijk aan en de rest van de hike loopt over een makkelijk trail dat langzaam weer daalt terwijl wij praten. We wisselen visite kaartjes en ik heb er weer een contact bij!

Op de terugweg kom ik in de buurt van Banff nog in een vrij grote file. Er zijn geen alternatieve routes hier dus het enige dat erop zit is geduld hebben. Er blijkt een caravan over de kop geslagen te zijn….

Er is hier in de omgeving een korte tijd – slechts een paar weken per jaar – waarin het in de bergen drukker is dan gedurende het hoogseizoen. Althans, op een paar bekende trails, vooral bij Lake Moraine en Lake Louise. In die tijd kleuren de Larch Trees fel oranje. In die paar weken loop je op de bekende trails in de file (letterlijk!) en is het een ramp om er te komen.

Dat doen wij dus niet. Ik heb altijd geleerd : als iedereen in een menigte de ene kant uitloopt, moet jij de andere kant uitlopen. Dat principe passen we vandaag maar eens toe als we onze volgende hike uitzoeken en lopen. Daar waar iedereen vanaf de Highway linksaf slaat naar Lake Louise en Lake Moraine, gaan wij heel tegendraads rechtsaf. Vandaag lopen we naar “Boulder Pass”. Een route van 8,6km enkele reis. Totaal dus zo’n 17,2km. Een flinke wandeling maar ook hier zijn de Larch Trees te zien en we verwachten hier minder drukte.

We lopen het eerste stuk over een brede grintweg – de Temple Access Road – die naar een skilift voert. Het sneeuwt onderweg licht, en het is fris maar als je loopt heb je het niet koud. De weg passeert bovenstaande beek en geeft daarna, als je je omdraait, het volgende beeld :

Uitzicht op Six Glacier Plain en Mount Victoria

En dan weet je weer waarom dat lopen hier zo fantastisch is. Daar aan de overkant van de Bow Valley ligt Lake Louise (hier niet zichtbaar) en het Six Glacier Plain met daarachter Mount Victoria. Maar we kunnen niet constant achterom blijven kijken want voor ons lonken de Larch Trees.

Slate Range : Larch Trees

Slate Range : Larch Trees & Whitehorn Mountain

Jonathan op de Boulder Pass trail. Achtergrond : Psarmigan Peak

Voorbij het ski-station (nu nog stil en verlaten) lopen we de Boulder Pass Trail op en al snel zien we Larch trees in oranje kleuren opduiken tussen de groene naaldbomen. Zoals op de onderste foto te zien is, is er op deze trail geen sprake van files. We komen maar een paar mensen tegen!

Boulder Lake Trail en Psarmigan peak

Stroompje langs Boulder pas Trail

Hikers!

(Sorry Jonathan, dit was de enige goede foto hier genomen 🙂

Ik laat verder de foto’s spreken. Dat werkt beter dan beschrijven!

Larch trees en Redoubt Mountain

Slate Range : Larch trees

Frodo op de trail

Bijna op de top : zicht richting Mount St Piran

Slate Range : uitzicht nabij Psarmigan lake naar het westen

Vlakbij Boulder Pass : uitzicht naar het Westen

En dan komen we op de Boulder Pass. Het waait hier vreselijk dus we nemen snel een paar foto’s en duiken dan terug het dal in waar we tussen de oranje Larch trees lunchen en daarna in heerlijk en bij vlagen zonnig herfstweer teruglopen. We komen onderweg nog een paar mensen tegen die geprobeerd hebben bij Lake Moraine te komen – tevergeefs. We hebben dus de goede keuze gemaakt!

Vandaag hebben we (nou ja ik) het plan opgevat om de Tombstone lakes te gaan bezoeken. Daarvoor moeten we eerst een stuk westwaards rijden op Highway 1, en dan zuidwaarts op Highway 40. Die laatste is een weg die ‘s  winters gesloten is vanwege lawine gevaar, maar in de zomer is het een fantastische weg door Kananaskis, langs enkele mooie meren, veel campgrounds (waaronder enkele luxe met alle faciliteiten) en ontzettend veel trails. We hebben hier overigens in 2012 ook al een keer gereden maar toen hadden we geen tijd om te stoppen omdat we krap in de tijd zaten en Dough moesten ontmoeten in de buurt van High River. Maar dat is weer een heel ander verhaal. vandaag gaan we het over Tombstone Lakes hebben.

We vertrekken in alle vroegte en rijden op bijna verlaten wegen. Dat betekent ook dat je dan wildlife tegen kunnen komen en dat doen we dan ook! Eerst Elk, dan een Bighorn Sheep en tot slot steekt voor onze auto een Black Bear de highway over. We kunnen geen foto’s nemen want het gebeurt allemaal snel en wat je niet (ik herhaal niet!) moet doen is stoppen. Hoewel dat je eerste natuurlijke reactie is, is het fout.

Door te stoppen, en uit te stappen om foto’s te nemen, en druk te praten over dat je een beer ziet, raakt de beer gewend aan al die drukte en aandacht. En mensen. Vooral als het keer op keer zo gaat. Onthouden dus. 🙂

We starten door eerst een stukje te klimmen, naar Elbow Lake.

Dat ziet er ‘s ochtends vroeg  nog wat mistig uit. Er is hier een campground naast het meer, en er zijn best wel wat mensen. Maar als we doorlopen om het meer heen komen we in de vallei tussen Mount Rae en Elpoca Mountain en daar zien we nog maar een paar andere mensen.

Het loopt hier best wel lekker, bijna plat, en veel zon. Zelfs ‘s ochtends vroeg (het was 4 graden toen we vertrokken!) is het in combinatie met lopen al snel lekker warm.

De vallei maakt een bocht naar rechts en dan zien we een markante berg : Tombstone Mountain!

Tombstone Mountain

Hier moeten we omheen lopen, over een gebied dat “Desolation Flat” heet. Niet een erg opwekkende naam. Waarom het zo heet heb ik niet kunnen uitvinden maar wellicht komt het omdat dit gebied ver van alle nederzettingen ligt, nu nog steeds maar helemaal in de 19e eeuw toen pioniers hier rondtrokken.

De naamgeving van Mount Tombstone was wel terug te vinden :  “Dr. Dawson officially named Mount Tombstone in 1884 as he perceived the slabs near the summit resembled tombstones.” [bron]

We moeten om de berg heenlopen, langs de Tombstone Campgrounds (een soort van basic campsite met alleen wat picknicktafels, enkele port-a-potties en ruimtes om voedsel veilig in op te bergen. En dan gaan we linksaf, en omhoog, naar de meren, die ten noordoosten tegen de berg aanliggen. Onderweg komen we allerlei paddestoelen tegen, en het ruikt hier heerlijk, met allerlei kruiden en bomen om ons heen die geuren.

En dan – eindelijk want het is best een eind lopen – het meer. Het is hier compleet verlaten en totaal stil qua geluiden van menselijke oorsprong. Geen auto’s, geen andere mensen, geen apparaten, geen vliegtuigen. Niks. Wat een rust!

Frodo heeft het ook errug naar zijn zin hier!

We verpozen hier bijna een uur voordat we weer terug gaan lopen. Dit was een lange wandeling, niet met heel veel stijgen en dalen, maar wel bijna 22km! En dat is best veel in de bergen op 1 dag!

Mount Rae, met een top op ruim 3200m

Oei! we moeten nog helmaal de bocht om teruglopen!

(noot : de foto’s zijn overbelicht, het was erg lastig met de felle zon om dit goed te krijgen zonder filters en/of meerdere foto’s met verschillende belichting op statief te nemen…..)

In Kananaskis Country kun je fijn wandelen. Dat wisten we natuurlijk al, maar het mag best nog een keer gezegd worden. Terwijl de toeristen bij Lake Louise, in Banff en in Jasper in de file staan, zijn wij van plan om vandaag rustigjes naar het startpunt van Moose Mountain trail te rijden en eens te kijken of we de top kunnen bereiken.

Even een stukje info :

“Moose is the mountain you fly over en route to Vancouver. From the air its geological complexity becomes clear. How it is the apex of a major structural feature called the Moose Mountain Dome, an inlay of pale grey Paleozoic limestone surrounded by sandstone rocks of a more recent age covered in trees. [..] It has all the characteristics of a Front Range peak: sharp ridges, cirques and talus slopes.”

Hoogte : 2437m (of 7995 feet, als je langer dan 5 feet bent, kom je boven de 8000 feet! (schijnt een dingetje te zijn)).

We rijden er al vroeg heen via Bragg Creek en dan via HWy 66 (die loopt daar echt, al noemen ze het hier Highway en geen ‘Route’, en het is een doodlopende snelweg bovendien) Kananaskis in. Bij Paddy’s Flat (een vlak stukje land naast de rivier waar ooit wellicht ene ‘Paddy’ uit (denk ik) Ierland heeft gewoond 🙂 gaan we rechtsaf een hobbelige en steile grintweg op, naar de trailhead.

De Moose Mountain trail voert ons over een flank door bossen, afgewisseld met bergweiden vol met bloemen.

Moose Mountain vanaf de trail

Het pad door de bergweiden

Frodo

Het loopt best lekker en het stijgt ook niet zo heel erg. Maar daar gaat verandering in komen. Nadat we een bocht maken en naar het westen lopen, direct in de richting van de top, begint het pad steiler te worden. We lopen op een “fireroad” die gebruikt wordt om de fire lookout post op de top te bevoorraden. De weg is afgesloten voor verkeer maar vormt natuurlijk een prachtig wandelpad. zoals op onderstaande foto goed te zien is.

Omhoog! Eindeloos klimmen

Deze foto is genomen ongeveer op de boomgrens. Geen bomen meer! Nu moeten we goed het weer in de gaten houden, want de top van Moose Mountain staat bekend om zijn onweersbuien en daarin wil je niet op de kale rotsen zitten.

Uitzicht naar het zuiden

Uitzicht naar het Oosten (Calgary)

Voordat je aan het laatste stukje klim begint kom je op een soort van subtop uit. Hier maak ik bovenstaande foto’s met het fantastische uitzicht, vooral naar het oosten. Moose Mountain is de eerste hogere berg hier vanuit het oosten gezien en dus is het uitzicht helemaal vrij. Naar alle andere richtingen toe is dat wel anders, zoals de foto in zuidelijke richting genomen laat zien.

De top komt in zicht

In de verte is de top te zien, met op het hoogste punt de fire lookout post. Iets verderop besluiten Kim en Charlotte dat het mooi geweest is, en gaan in een beschut hoekje wachten. Jonathan en ik lopen door, wij willen de top halen!

En dan loop je dus zo. Aan 1 kant een heel steile helling met losse stenen, en naar boven toe eigenlijk hetzelfde. Gelukkig is het pad redelijk breed en goed te lopen. Het wordt alleen wel snel bewolkt en kouder. We halen de top maar kunnen er maar kort blijven (en foto’s maken was lastig, vanwege harde wind en hagel :-). Dus is het na handtekening in het logboek zetten snel weer omdraaien en naar beneden lopen.

En dan ziet het er opeens zo uit. Regen, hagel, wolken, en naderhand als we weer tussen de bomen lopen vlakbij ook constant onweer. We waren net op tijd! In totaal lopen we ongeveer 15 kilometer. Een mooie tocht en voor Jonathan het hoogste punt ooit lopend behaald!

PS in de volgende post meer nieuws over die rare Nissan op de oprit zoals in de vorige post te zien was. Die staat er (helaas) nog steeds…..

Vrijdag de 17e was het dan eindelijk zover. Een echte hike, met locals. De overbuurman en 2 van zijn kennisen waar hij vaker mee heeft gelopen gaan naar Forgetmenot mountain hiken en ik mag mee. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen en om 8 uur precies vertrekken de overbuurman en ik op weg naar de start van de trail (de ‘trailhead’). Na een pitstop bij de Tim Hortons (koffie!) is het een rit van ca 45 minuten om er te komen. We passeren in die tijd welgeteld 1 dorp (Bragg Creek), waar we de derde man oppikken, en we ontmoeten de vierde man bij de trailhead.

De naam ‘Forgetmenot’ is gebaseerd op een oud verhaal van de natives. Het verhaal gaat dat een koppel bloemen aan het plukken was langs de Elbow River, en verrast werden door een plotseling opkomende vloedgolf. De man werd meegesleurd en wierp zijn geplukte bloemen naar de vrouw terwijl hij riep “Forget me not!”. Die bloemen noemen we nu dus Forgetmenot flowers (vergeetmijnietjes) en die groeien en bloeien daar overal.

Na een fikse klim kan ik deze foto nemen. Op de achtergrond zien we aan de rechterkant eerst Nihahi Ridge, dan links daarvan Mount Romulus, en dan nog verder links Mount Glasgow en Mount Cornwall. Die zijn allebei bijna 3km, zo hoog zullen we vandaag niet komen.

Op de voorgrond zien we de Elbow River van links en de Little Elbow vanuit de richting van Mount Glasgow samenstromen (net links van de mooie blauwe vijver (Forgetmenot Pond)). Vanaf dat punt gaan beide rivieren verder als de Elbow River. Het brede kale gebied rondom de rivieren was er vroeger niet, dat is gekomen tijdens de overstromingen van 2013 (lees meer).

Bijna aan het eind van de klim vinden we deze constructie. Het is de ‘Holy Rock Tree’ en de wind maakt rare geluiden door de stenen. Ik vraag me af waar mensen stenen met nette gaten vinden, of dat ze die wellicht prepareren en meenemen, ik zie er in ieder geval geen op de grond in de buurt liggen.

Aan het eind van de klim komen we uit op een soort van alpenweide. Dit is de ‘Forgetmenot Ridge’. De noord-en westzijde zijn steil en rotsachtig, en de zuid en oostzijde zijn glooiend en begroeid met gras en bloemen. Hier vinden we ook overal de blauwe ‘forgetmenot’  bloemen.

Het was lastig om een goede foto te maken met mijn telefoon, in de felle zon en met stormachtige wind, maar de blauwe bloemetjes zijn te zien als je goed kijkt. De grond op de ridge zag er overal zo uit, het is onmogelijk om niet af en toe op de bloemen te stappen!

Deze bloemen, met een groen centrum, daarna oranje en met een ring van paarse bloemblaadjes, stonden er ook maar slechts hier en daar. Ik denk dat het een Aster Alpinus is maar zeker weten doe ik het niet.

Na de glooiende zeg maar alpenweide volgde een korte klim tegen een rotspartij op. Dat was het lastigste stuk op de hele wandeling, vooral om weer naar beneden te gaan.

Maar daarboven op hadden we even verderop het onderstaande uitzicht.

De zachte rotsen zijn hier helemaal kapotgevroren en vormen een op elkaar gegooide massa van wiebelende stenen. Je kon erop lopen maar dat was niet echt makkelijk en ook niet zonder gevaar. Het uitzicht was fantastisch. Iets rechts van het midden is Banded Peak te zien, met een band van rechte rotswanden even onder de top die rondom de berg loopt.Links daarvan zien we Cougar mountain (direct achter de Elbow river) en links daarvan de Threepoint mountain en Mount Rose. Om daar te komen moet je een behoorlijk eind lopen!

We zijn hier op de ‘Old Forgetmenot mountain peak’ Vanaf dit punt kun je nog verder lopen naar de (blijkbaar nieuwe) Forgetmenot Mountain maar dat doen we niet, we keren hier om en lopen weer naar beneden. Vlak voordat we bij de auto zijn komen we nog 2 mensen te paard tegen die met hun 2 honden erop uit zijn. Dat is iets dat Kim beslist ook nog wil gaan doen hier!

En dan is er niks fijner dan thuis te komen en te genieten van de wetenschap  dat je de hele dag in de bergen hebt lopen wandelen, en dat je dat nu het hele jaar door kan doen.

En dan is eindelijk de tijd gekomen dat we zomaar, op een zondagmorgen, omdat we er zin in hebben, gaan wandelen in de Rockies.Onze eerste wandeling als inwoners van Canada houden we eenvoudig. Frodo gaat ook mee, en we willen even afwachten hoe dat allemaal gaat. We hebben besloten om de ‘Grassi Lakes’ met een bezoek te vereren.

Nu zou je denken dat die naam slaat op dat er daar gras aanwezig is, of zo. Maar dat is niet juist. Ze zijn vernoemd naar Lawrence Grassi. Dit was een Italiaanse immigrant die van 1890 tot 1980 leefde en in 1916 naar Canada kwam. Hij werkte aan de spoorweg en werd later ‘miner’, maar zijn grote passie was camping en hiking. Hij heeft een groot aantal ‘trails’ aangelegd of geholpen met de aanleg, waarvan 1 naar de meren die later naar hem vernoemd werden. Hij was ook lid van de rescue brigade die mensen in nood uit de bergen haalde.

Als we bij de ‘trail head’ (het start van de trail) aankomen is het wel redelijk druk, maar zodra je het bos inloopt valt het mee en komen we wel mensen tegen maar niet constant. Dit is dan ook een van de drukste trails, zeker in het toeristen seizoen. Het ligt redelijk dicht bij Calgary en het is een makkelijke en korte trail. Ideaal voor toeristen die snel even ‘in de Rockies’ willen lopen.

Uitzicht vanaf de trail op een klein stuwmeer

Frodo is heel braaf en ook enthousiast. Hij snuffelt en kijkt erop los, maar zelf mag hij niet los. Op zo’n beetje alle trails moeten honden aan de lijn (en hondenpoep opgeruimd, lekker handig als er alleen aan de trail head een vuilnisbak staat!) en er zijn ook trails waar helemaal geen honden op mogen komen! Maar vandaag is Frodo er gewoon bij en dat gaat prima. We zien overigens nog wel meer honden, allemaal netjes aan de lijn en allemaal even blij en enthousiast.

Deze trail kent een makkelijke en een moeilijke route naar de meren. Op internet werd aangeraden om op de heenweg de moeilijk route te kiezen (die nog steeds heel goed te doen is), en terug de makkelijke. Dit advies volgen wij natuurlijk op en na een korte klauterpartij met treden en rotsachtige passages komen we ineens aan bij een drietal groenblauwe meertjes. De Grassi Lakes!

Tip : klik op deze foto’s, en vergroot ze dan, dan kun je goed zien hoe helder het water is!

We lopen erom heen en gaan na even uitpuffen (het was warm) en wat gedronken te hebben via de makkelijke route weer naar beneden. Het was een geslaagde tocht, en we gaan nu snel trail guides en kaarten kopen en meer hikes uitzoeken. De niet-toeristische bewaren we voor in de zomer, en we kunnen even vooruit want alleen al in Kananaskis (het gebied dat tussen de bergen en ons in ligt zo’n beetje)  zijn er 260 routes, 4 trail hikes en 4 kaarten. En dan begint het pas!

Over die warmte trouwens in de volgende post meer…….