Vandaag gaan we nog maar eens ten zuiden van Calgary kijken. Waarom? Ten eerste omdat er een ‘tack store’ (ruitersportzaak) is waar Kim langs wil. Dat is een klusje van niks, qua tijd, dus dat is zo gepiept. Daarna voeren we de coördinaten van een huis in Black Diamond in dat we op internet hebben gevonden.
De tocht daarheen voert volgens de navigatie over redelijk smalle wegen die door het golvende landschap snijden in rechte lijnen, precies zoals je vaak in films ziet, een kaarsrechte weg die recht op en neer over heuvels in de verte versmelt met de horizon.
En dan, opeens, een afslag naar een weg met een bord “Road blocked – ford” en wat bochten, en dan staan we voor een redelijk snel stromend riviertje. De weg gaat aan de overkant verder. Ik ben eerst wat aarzelend, maar als ik dichterbij rijd en zie dat er een betonnen rijstrook op de bodem ligt en het geen zand is, ploegen we er maar gewoon doorheen. We hebben tenslotte niet voor niets een 4-wiel aangedreven Nissan Armada met Low Gear!
De oversteek blijkt een eitje en daarna zijn we snel in Black Diamond. Het is een erg rustig, klein…hmm…wij zouden het dorp noemen. Ik weet eigenlijk niet wat het hier is. Het kan zomaar een town zijn. Het huis dat we zoeken ligt in de nieuwe wijk, die er best leuk uitziet, en waarvan sommige huizen zelfs mountain view hebben. We zijn het er echter over eens dat dit te ver weg is van Calgary. Het is hier ontzettend rustig en mooi maar de zuidgrens van Calgary is minstens 40 minuten weg.
Vanuit Black Diamond gaan we op weg naar Longview. Dit is het plaatsje (het is echt een gehucht) waar Doug, de man van de B&B waar we drie jaar geleden de tweede helft van ons verblijf sliepen, ons ontmoette na een barre tocht door de Rockies (met sneeuw), om zijn huis te laten zien, een bijzondere ‘farm’ ten zuiden van Longview waar ooit de Dalai Lama verbleef.
We hebben geprobeerd contact met hem te zoeken vanuit Nederland maar het is echt lastig om hier mensen te bereiken (we hadden geen telefoon nummer en het e-mail adres dat we hadden bestond niet meer). We hebben via via een post adres achterhaald (een po box) en daar een brief naartoe gestuurd maar nooit antwoord gekregen. Toch willen we er nog eens langs om het contact weer aan te halen.
In Longview vinden we al snel de saloon waar we destijds een hamburger aten, en vandaar herinner ik me nog vaag de route. De meeste huizen hier hebben niet echt een adres, en straten hebben (meestal) een nummer (als je geluk hebt). Het leuke is, dat we achteraf meteen goed zaten maar natuurlijk moesten we weer eigenwijs zijn en omdraaien en verder op de hoofdweg rijden. Omdat ik zeker weet dat we op die weg te ver zitten na een aantal km verder gereden te zijn, draaien we weer om en gaan toch weer naar het punt waar we eerder stopten.
En als we dan even doorzetten vinden we inderdaad het huis! Het is een apart gebouw, op een aparte plaats, en we weten zeker dat we goed zitten. Naast het huis is een man aan het werk en dat blijkt Doug te zijn! Gelukkig herkent hij ons en we drinken samen thee (met stroopwafels!) en praten bij. Doug brengt ons up-to-date over environmental issues en waar je op moet letten bij aankoop van een huis, hetgeen in onze situatie erg nuttig is. We wisselen adressen uit en beloven contact te houden. Het is fijn om hier vrienden te hebben!