Zowel Jonathan als ook Charlotte zitten op hun school in de schoolband. Beide scholen proberen elk jaar een trip te maken om bijvoorbeeld deel te nemen aan een  festival, of clinics bij te wonen. Dit jaar was de band van Charlotte geselecteerd om deel te mogen nemen aan een nationaal muziek concours, wat natuurlijk erg gaaf en een hele eer is. Helaas zouden de kosten van de trip heel erg hoog zijn, dus heeft de leerkracht in overleg met de ouders besloten om daar niet aan deel te nemen en in plaats daarvan naar een festival in Edmonton te gaan. Ook erg leuk!

Dit festival was twee weken geleden, en moeders mocht mee als chaperonne. Maandag vroeg al aanwezig op school, alles inladen in de bus en vertrekken, om een paar uur later aan te komen bij het festival. Kinderen waren toch wel wat zenuwachtig, helemaal omdat echt een uur voor de reis 2 van de 3 percussionisten (slagwerk) afmeldden wegens omstandigheden, en bij het inspelen bleek dat een van de trompetten een kromme klep had en dus niet bruikbaar was. Snel twee locale high schoolers gevraagd om bij ons mee te spelen en een trompet van een ander orkest geleend, en toen konden ze van start!

Ze mochten spelen in een schitterende zaal:

Het optreden ging, op een fout in het eerste stuk na, behoorlijk goed, en ze kregen goed commentaar van de jury. Juf was tevreden!

Na een pizza als avondmaal en een potje voetbal met de gymleraar, die ook mee was, waren alle kinderen moe en sliep iedereen vrijwel meteen. Behalve ik natuurlijk, dankzij een snurkende kamergenote…

Dinsdag vroeg weer op, want om 8 am stond de eerste clinic al op het programma. Aan de hand van het optreden van de vorige dag kregen de kinderen nu een gastles van een hoogleraar van een universiteit eldeers in Canada, erg leuk en leerzaam, en na verloop van tijd ook goed hoorbaar in de muziek!

Charlotte zit op het hoekje op de voorste rij, goed herkenbaar aan haar roze gipsarm. Dankzij de artsen in het ziekenhuis van Calgary kon ze toch meedoen, en kreeg ze na afloop van de hoogleraar hele mooie complimenten. Ook de juf denkt dat er nog meer muziek in zit, dus als haar arm uit het gips is gaat ze los op andere instrumenten!

Na deze clinic kregen de kinderen allemaal in op instrumenten geselecteerde groepen nog een clinic. Voor Charlotte dus fluit, en met een groep van in totaal zeker 75 fluitisten werkten ze vooral aan techniek van blazen, verschillen in tonen en andere technische dingen. Ook weer erg leerzaam!

Natuurlijk was het niet alleen maar muziek wat op het programma stond deze drie dagen. De dinsdagmiddag stond in het teken van de West Edmonton Mall, een enorm winkelcentrum met niet alleen veel winkels, maar ook een ijsbaan, minigolfbaan, een nagebouwd schip:

maar ook een zwembad met meer dan 25 glijbanen en een attractiepark met achtbanen en dergelijke. De kids kregen een paar uur de tijd om hier rond te dwalen, waarbij ze konden kiezen of ze wilden zwemmen of de achtbanen onveilig wilden maken. Gips en zwemmen gaan niet samen, dus Charlotte en een groepje vriendinnen kozen voor Galaxyland, en ze wilden mij er graag bij hebben! Een leuke middag gehad die afgesloten werd in The Spaghetti Factory!

En dan alweer woensdag, de laatste dag van de trip. Geen muziek vandaag, wel een bezoek aan The Legislative Office in Edmonton. Dit is zeg maar het regeringsgebouw van de provincie Alberta, waar het parlement van Alberta zetelt. We kregen hier een rondleiding en mochten in de regeringszaal kijken, alwaar we een geschiedenisles kregen over hoe de regering tot stand is gekomen en meer historie. Na de rondleiding ging de groep naar een ander gebouw waar we een tentoonstelling over de Eerste Wereld Oorlog konden bekijken. Deze was zeer belangrijk voor Canada, want hier konden ze zich voor het eerst presenteren als zelfstandig land in een oorlog. Er was een loopgraaf nagebouwd, er waren allemaal oorlogsvoorwerpen te zien, en je kon je verkleden als bijvoorbeeld oorlogsgeneraal. Deze tentoonstelling was er nu speciaal vanwege het feit dat het 100 jaar geleden was dat de Canadezen in Vimy Frankrijk vochten en wonnen.

Links het regeringsgebouw en rechts het herdenkingsmonument op schaal, zoals deze in Vimy Frankrijk staat.

Hiermee was de trip toch wel op zijn eind gekomen en na een vlotte reis kwamen we weer aan op school!

Een leuke driedaagse reis, waarbij iedereen veel geleerd heeft en ook veel plezier heeft gehad!

Jonathan is dinsdag aan de beurt, dan gaat hij met de Senior band naar de andere kant van het land, Halifax. En bofferd dat ik ben, mag ik alweer mee! Verslag volgt nog!

Deze laatste week van maart kijken wij elkaar regelmatig aan en dan lachen we. En we zeggen tegelijkertijd : “weet je nog? vorig jaar?” Want het is vandaag precies 1 jaar geleden dat we in Canada aankwamen na een zeer tumulteuze en emotionele laatste paar weken in Nederland. Een mooi moment om eens even terug te kijken.

Voor mij persoonlijk komt het idee om “in het buitenland” te gaan wonen uit een grijs verleden. Na mijn stage in Thailand was ik vastbesloten om af te studeren en in het buitenland te gaan werken. Dat liep even wat anders, en daar heb ik nooit spijt van gehad natuurlijk, maar ergens ver weg, op de achtergrond, kriebelde het toch af en toe. We hebben het er wel over gehad, Kim en ik, al in 2004. Maar we waren er nog niet klaar voor. Wat dat precies was weet ik niet, maar het was duidelijk dat we allebei een gevoel van “ja!” moesten hebben en dat was er toen niet. Misschien ook omdat het bij vage plannen bleef.

Niet in 2012. Toen we er weer over aan de praat raakten ging het al snel over concrete zaken als waar? en wanneer precies? en wat gaan we daar dan doen? Dat was in de zomervakantie in Slovenië. ‘s Avonds voor de Caravan planden we erop los. Het is ook daar geweest dat we het voor het eerst met de kinderen over emigreren hadden, en met de naaste familie.

Die vragen overigens, die waren snel beantwoord. Niet in Europa, een land met veel natuur, en een cultuur dicht bij wat we gewend zijn. Bleven over (voor ons) : Australië en Canada. Met voor ons beiden Canada als favoriet. Maar er was 1 probleem : we waren er nog nooit geweest.

Dat gingen we dus veranderen. No datzelfde jaar namen we een emigratie bureau in de arm (zo’n proces is nogal ingewikkeld en je wilt geen fouten maken) en planden we een werkreis naar Canada. Calgary om precies te zijn, want daar – zo was ons verteld – is nog ruimte en het is nog een beetje het Wilde Westen van Canada, met veel paarden en cowboys enzo.Over die reis gaan de eerste paar entries van dit blog en de conclusie die we allebei al na 2 dagen trokken was een belangrijke : “hier willen we wel wonen!”

En dus ging het hele proces door. Het duurde nog 3 jaar voordat we – eindelijk – het verlossende woord kregen en een “Permanent Resident” status kregen. Daarna ging alles snel. In zekere zin was het een proces van afbreken en loslaten. Stap voor stap hebben we ons hele leven in Nederland ontmanteld. Dat was soms niet makkelijk, en vaak emotioneel. Maar we hadden een keuze gemaakt en we wisten : als we dit nu niet doen, hebben we de rest van ons leven spijt. Het was ook een klein wonder eigenlijk. Ik was de hoofd-aanvrager en ik was toch al 44 jaar oud ten tijde van aanvragen. De maximum leeftijd is 45 jaar. En hoe ouder je bent, hoe minder “punten” je voor leeftijd krijgt. Kim en ik moesten allebei de maximale score bij de Engelse taal test halen om onze aanvraag te mogen indienen. Dat we al zo snel (in Juni 2014 opgestuurd, in februari 2015 opgeroepen voor de medische test) 99% zeker waren dat we erdoor zouden komen was voor ons een teken dat onze toekomst in Canada ligt.

Voor mij was het moeilijkste moment het moment dat de container met 99% van onze spulletjes wegreed. Jonathan lag ziek op bed, Kim was met Charlotte naar kamp van groep 8, en het hele huis was een lege puinhoop met zooi en stof. Dat was even slikken. Ook de verkoop van mijn deel van YourRequest was niet makkelijk. Dat was sinds 2006 toch iets waar ik alles voor gegeven had. Voor Kim was afscheid nemen van Savanne erg moeilijk. Maar gelukkig vonden we in beide gevallen een fantastische nieuwe eigenaar!

De laatste dagen in Nederland gingen zo snel dat we – voor we het wisten – ineens op Schiphol stonden. Vier mensen, 6 koffers en een hond. Dat was alles wat er van “ons” over was in Nederland (behalve familie en vrienden dan :-). Het hele proces voelde – toen ik er achteraf over kon nadenken – als een soort van opnieuw beginnen. Dat gevoel was overweldigend toen we op 1 april 2016 vanuit de heuvels ten Westen van Calgary Cochrane binnenreden. Met zicht op de Rocky Mountains in de verte, een diepblauwe lucht en veel zon. Nu, een jaar later, is dat nog steeds iedere keer weer een speciaal moment, als dat uitzicht zich voor je ontvouwt.

En ja, nu zijn we dus een jaar in Canada. Spijt? Nee! We hebben nog geen dag spijt gehad. Mensen die eerder hierheen verhuisd zijn vanuit Nederland zeggen dat het eerste jaar het moeilijkst was. Als dat zo is, dan hebben wij dat niet gemerkt, het jaar is voorbij gevlogen en fantastisch geweest. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. De kinderen hebben moeten wennen (maar zijn nu allebei helemaal op hun plaats hier) en de ziekte en het overlijden van Savanne waren mindere momenten. Maar we hebben zijn afgelopen jaar als gezin ook gegroeid, en – vind ik – zijn nu een hechter gezin dan een jaar geleden. En dat is fijn.

En iedere keer weer als we dat uitzicht zien, of wandelen in de bergen, of ‘s avonds met de hond wandelen en er herten rondom lopen, iedere keer weer weten we : dit was een goede keuze. En Canada heeft ons warm verwelkomd. Het leven hier is echt anders dan in Nederland. De ruimte die je hier hebt maakt dat de mensen rustiger zijn, vriendelijker. Ik denk zelf dat je het kunt vergelijken met Nederland in de jaren 50, in sommige opzichten. Iedereen is ouderwets beleefd maar ook altijd klaar om te helpen en een praatje te maken. En het verkeer…valt niet te vergelijken. Ik heb altijd genoten van auto rijden maar hier geniet je op een ander niveau. Mensen geven elkaar de ruimte, en dat maakt het autorijden een festijn (ok…disclaimer :in Calgary is dat wat minder maar daar rijden we eigenlijk zelden en dat is maar goed ook! 🙂

Ik zou nog veel kunnen schrijven over al onze redenen om hierheen te komen, en alle waarschuwingen die we kregen over hoeveel spijt we wel niet zouden hebben, of wat we wel allemaal niet zouden missen hier qua eten en dingen, en voorspellingen over dat we met een jaar of 2 wel terug zouden komen met hangende pootjes, maar deze post is al zo lang, dat komt een andere keer wel. Spoiler : we missen niks, we hebben geen spijt en we willen niet terug 🙂

En terwijl Enigma hier “And that’s why we are here” zingt (toepasselijk 🙂 moet ik gaan afsluiten want we krijgen vanavond vrienden op bezoek voor een diner om te vieren dat we hier 1 jaar zijn en het is tijd om te gaan lunchen en dan wat voorbereidingen te treffen.