We hebben even wat weinig gepost want druk enzo. Maar er lagen nog wat foto’s van tweede kerstdag. Die dag zijn we naar Big Hill Springs provincial park gegaan. Een klein park dat in de heuvels ten noordoosten van Cochrane ligt. Het is dichtbij en je kunt er een rondje van ongeveer 30-40 minuten wandelen. En zoals de naam al zegt, er zijn bronnen en een kabbelend beekje. Dat moet toch in de sneeuw ook mooi zijn, dachten we.

Op weg naar het park rijden we hier op Big Hill Springs road, alwaar de wind de sneeuw in vlagen over de weg blaast.

En zo ziet het er even verderop uit. Onderaan deze heuvel moeten we rechtsaf, een dirtroad op naar het park. Dit zijn overigens prima wegcondities hier. Het lijkt erg maar dit is de highway en het gaat prima, gewoon in de sporen blijven.

  Op de dirtroad is pas goed te zien hoe hard het waait. We rijden door wolken van opgewaaide sneeuw.

En dan in het park lopen we langs het water. Het stroomt nog steeds, ondanks de kou. En dat levert hier en daar mooie plaatjes op. Fotograferen is wel een uitdaging, want het is een slordige -20 Celsius en ik heb wel handschoenen die uit 2 delen bestaan (dunne binnenhandschoenen en dikke wanten) maar zodra je de wanten uitdoet worden je vingers stijf. Dus de meeste foto’s zijn snel genomen (overigens : klik op een foto om hem uitvergroot te zien).

Spelen met de sluitertijd.

IJs. Zo simpel en zo mooi.

De wandeling is precies lang genoeg in deze kou. Maar het was zeker de moeite waard. En bewijs dat we niet altijd naar de Rockies hoeven te rijden voor mooie natuur.

In een vliegtuig, op weg naar Nederland…

Een paar weken ervoor kreeg ik een verontrustend berichtje van Thea en Cilja, de nieuwe eigenaressen van Savanne. Ze was al een tijdje niet lekker aan het lopen en na verschillende onderzoeken kwam het vernietigende oordeel dat het niet goed zou komen en dat ze nooit meer pijnvrij normaal zou kunnen bewegen. Wat een klap…

Na even twijfelen was ik er eigenlijk al snel uit, ik wil naar Nederland. Savanne heeft zo veel voor mij betekend, ze verdiende het dat ik haar nog een keer gedag zou komen zeggen. Thea en Cilja hebben haar nog een weekje langer in het land laten lopen, en dankzij een ontzettend lieve buurman kon ik voor een habbekrats naar Londen vliegen. Vandaaruit door naar Amsterdam, alwaar ik alweer verrast werd door Esmeé, die mij samen met Bram op kwam halen.

Mijn verblijf in Nederland was maar kort, maandag aankomst en zondag weer weg, dus alle dagen zaten vol. Eerste ritje was naar Friesland, naar mijn knappe naarling Knox, die al flink gegroeid is! Vandaar door naar Savanne, die gelijk reageerde toen ik haar op mijn manier riep, wat een knappe merrie toch!

Links Knox, rechts Savanne

Het weerzien was emotioneel, zo op het oog lijkt er weinig mis met haar te zijn, maar als je haar dan ziet bewegen, zie je de pijn. Niet alleen ik maar ook Bram, die met me mee was vandaag, had de tranen in zijn ogen. Oneerlijk… Wel heel fijn dat ze het zelf zo bevestigt.

Woensdag stond in het teken van Amersfoort, er stonden een heleboel adressen op mijn lijstje, en niet iedereen was op de hoogte van mijn komst, wat hele leuke verbaasde gezichten opleverde! Te weinig tijd om iedereen te zien en overal langs te gaan helaas, sorry als ik mensen heb ‘overgeslagen’.

Donderdag was mama-dag, lekker naar het dorp geweest, iets lekkers te eten gehaald en samen gegeten, en ‘s avonds nog een keer naar Savanne. Haar laatste avond, ik had mandarijntjes voor haar gehaald, was ze gek op, en we hebben heerlijk geknuffeld en getut, samen met Cilja. Herinneringen gedeeld, dingen die ik met haar had meegemaakt, verhalen verteld. Een fijne avond.

En dan is het vrijdag, de dag van afscheid. Thea had gevraagd of ik mee wilde om Savanne weg te brengen, wat ik natuurlijk graag wilde. Zij heeft mij zo fijn de ruimte gegeven om op mijn manier dit boek te kunnen sluiten, ze heeft constant gezegd dat het ook nog ‘mijn’ paard was, ook al was dit niet echt meer zo, daar ben ik heel dankbaar voor. Al ‘s ochtends vroeg was Savanne aan de beurt, om iets over half acht was het klaar. En dan krijg je een leeg halster terug in je handen geduwd, een halster waar 5 minuten geleden nog een hele knappe merrie in stond…

De rest van de vrijdag kon ik mijn gedachten een beetje verzetten door een bezoekje aan Corianne en daarna door naar mijn schoonouders, waar ik de laatste twee nachten zou slapen. En dan merk je pas hoe snel de tijd vliegt in zo’n korte week, want we gaan alweer naar de zaterdag. Lopend naar het dorp met Rita, en daarna naar de Intratuin, waar we oliebollen kochten hihi! Mmmm! Eind van de middag was Bram weer aan de beurt, want waar hij jarenlang met mij mee op wedstrijd ging kon ik hem nu mooi van dienst zijn, hij had wedstrijd. Ik mocht voorlezen en hij ging zijn best doen. Wat gelukt is, geen prijs maar wel promotie naar een hogere klasse (toch Bram?)!

De laatste avond, ik heb heerlijk genoten van een bubbelbad, en dan op tijd naar bed, want om 4 uur ging de wekker alweer. Aernout bracht me naar Schiphol, waar ik nog even met Bram een bakkie zou doen. Het eerste lukte, het tweede jammerlijk niet. Bram maakte stiekem een beetje misbruik van zijn privileges van het werken op Schiphol, en werd door de Security afgevoerd . Dat was even schrikken zeg. Niks geen koffie of een fatsoenlijk afscheid, nee hoor, weg was ‘ie…

Vlucht naar Londen ging vloeiend, die naar Toronto CAN ook, maar verder…? Uren later dan gepland kon ik dan eindelijk van Ontario naar Alberta vliegen en was ik om middernacht THUIS!

Een emotionele week, fijn om iedereen weer te hebben gezien, minder fijn was de reden van mijn bezoek, maar het was het wel waard! En heel fijn om weer naar huis te kunnen, naar Cochrane, waar de kerstboom opgetuigd stond en mijn gezinnetje blij was me weer te zien!

Aviva Savanne, 2005-2016

Dag lieve Savanne, dankjewel voor alles wat je voor me hebt gedaan!

Vorig jaar hadden we al enorm veel plezier bij een bezoekje aan een van de Halloween stores die Calgary rijk is, dit jaar konden we dan ook echt Halloween vieren! En dat begint natuurlijk met het versieren van de tuin. Een paar simpele spoken in de boom, wat raamstickers en oranje lichtjes voor het raam deden al veel goeds, maar natuurlijk moesten er ook pumpkins gecarved worden. Dus, terwijl papa gezellig in zijn uppie aan de wandel ging, konden wij ons uitleven op een paar flinke pompoenen.

En dat begint met het uitzoeken van een sjabloon op internet. Ongelooflijk hoeveel er te vinden zijn en wat een schitterende creaties er gemaakt kunnen worden. Uiteindelijk gekozen voor een sjabloon met vleermuizen voor Charlotte en een variant op het klassieke gezicht voor Jonathan. En dan maar aan de gang!

Eerst maar het deksel eraf en de zaden en zaadlijsten eruit, heerlijk glibberwerkje!

Vervolgens het sjabloon erop en met prikker markeren op de pompoen, daarna uitsnijden!

En dan het eindresultaat, niet slecht voor een eerste keer!

Op beider scholen werd er aan Halloween gedaan, Charlotte had een Halloween Dance op de vrijdag voor, en Jonathan had een Halloween Havock, waarbij je allerlei opdrachten in teamverband moest uitvoeren, erg leuk!

Op de 31e zelf werd er natuurlijk Trick or Treat gelopen. De kids hadden geregeld dat ze met een klasgenootje mee konden lopen, wij bleven thuis om de deur voor  de kinderen hier in de wijk open te kunnen doen. Zo is Donald Trump aan de deur geweest, maar helaas zonder Hillary, en ook Harry Potter kwam even langs. Hoogtepunt kwam al aan het begin van de avond, een schattige Teenage Mutant Ninja Turtle van ik gok 1,5 jaar oud, die begeleid werd door zijn moeder die als kat verkleed was, super cute!

Einde van de avond, kinderen opgehaald, en allebei natuurlijk met veel te veel snoep thuisgekomen. Moe maar voldaan in bed gerold, een hele ervaring rijker!

Een eerste keer voor mij op wedstrijd in Canada, een eerste keer voor Simon Says in de showring. Als dressuurpaard. En dat was geen slechte eerste keer!

Wedstrijden hier nemen meestal een heel weekend in beslag. In dit geval was het een tweedaagse wedstrijd, zaterdag en zondag, wat betekende dat we op vrijdag al inlaadden en vertrokken:

Wat een joekel van een trailercombinatie, met complete living erin waar je met 7 personen in kunt slapen en van alle gemakken is voorzien.

Na aankomst was er nog even tijd om in de wedstrijdring te trainen:

Hoe heerlijk is het om met zicht op de Rocky Mountains op zo’n mooi wedstrijdterrein te mogen rijden!

En dan voeren en naar bed:

Ik was alleen dus had een heerlijk tweepersoonsbed voor mezelf!

Op naar zaterdag. Ik moest al vroeg starten. Omdat Simon nog maar weinig dressuurtraining in de benen had, heb ik besloten om maar op safe te spelen en in de B te beginnen. Hier is dat Training level. Er zijn 3 proeven per level, je mag zelf kiezen welke je rijdt. Maar dat wist ik nog niet haha, dus werd ik ingedeeld in test 2 en daarna test 1. Prima, het ging om de ervaring!
De eerste proef was Simon erg stout. Al bij het binnekomen besloot meneer dat hij liever niet stil wilde staan en we draaiden alle kanten op. Een goed begin zeg maar… Ook tijdens de proef slopen er wat foutjes in en ik was niet tevreden. Nou ja, niets aan te doen, hij was op zich braaf zat de hele tijd.

Tussen de twee proeven door zat 2 uur tijd dus paard op stal, en ik even pauze. Het was mooi weer dus hebben we even naar andere combinaties gekeken, en daarna weer gezadeld. Losrijden voor de tweede proef voelde goed en vol goede moed gingen we de ring weer in. Wauw, wat ging deze proef goed! Hele fijne stukken waarbij Simon er goed aan stond en alles heel netjes uitvoerde. Zeer tevreden kwamen we de ring uit en na verzorging zijn we gaan kijken bij de punten. En wat schetst mijn verbazing: een 3e prijs met ruim 63% voor de eerste proef, en zelfs een 1e prijs met dik 68% voor de tweede proef! Ongelooflijk, dit had ik echt niet verwacht!

Wat een mooie rozetten krijg je hier!

Om de mooie resultaten te vieren zijn we naar Spruce Meadows gegaan, wat nog geen 10 minuten bij het wedstrijdterrein vandaan was, en waar op dat moment de Nations Cups verreden werd!

Nederlander in actie!

In de avond nog even paardlief laten grazen aan het handje, heerlijk in het avondzonnetje!

En een foto gemaakt van de wedstrijdring, die er mooi bij lag!

Daarna maar weer op tijd naar bed, want ook de volgende dag was ik al vroeg weer aan de beurt.

Konden we de resultaten van de zaterdag verbeteren? Was Simon vandaag weer zo fijn aan de hulpen?
Simon werd nog even duidelijk verteld dat hij netjes halt moest houden bij het binnenkomen door mijn fantastische groom Diana:

De eerste proef ging echt heel fijn, paar kleine foutjes en niet helemaal relaxed in galop maar nog steeds fijn controleerbaar. Helaas wel in de regen moeten rijden, iets wat ik nog niet eerder met hem had gedaan (lang leve een binnenbak). De tweede proef was een bijzondere. Midden tijdens het galopstuk liep er namelijk opeens een hond los in de ring. Ik had ’em al in de gaten, Simon nog niet, en toen ‘ie ’em zag vond hij het nodig om te doen alsof hij nog nooit eerder een hond had gezien en zette het op een bokken. Ik lag er bijna naast haha! Jury legde de proef stil zodat het onheil verwijderd kon worden en daarna mocht ik rustig het galopstuk overnieuw rijden. Om vervolgens zelf een fout te maken, wat me -2 opleverde. Ondanks de hond pakte Simon het heel goed weer op, bleef daarna keurig bij de les en konden we de proef netjes uitrijden!

Foto genomen na de proeven. Knap paard!

Op naar stal, paard afzadelen en naverzorgen, en dan naar de punten kijken. En ja hoor, de eerste proef ruim 68% en 1e, en de 2e proef toch ook nog ruim 67% en ook hier 1e! Ongelooflijk!

Weer twee mooie rozetten! En dat was nog niet alles, want dankzij onze mooie scores waren we in de race voor het Show Championship, een klassement van gemiddelden over alle gereden proeven van het hele weekend. Mijn weekend kon al niet meer stuk maar dit zou toch wel heel gaaf zijn zeg!

Aan het einde van de middag was de bekendmaking, en nee, geen champion, maar wel Reserve Champion van alle open class-deelnemers (= profs, mensen die met paarden hun geld verdienen), en een nog mooier lint werd me uitgereikt! Ongelooflijk, mijn eerste show in Canada, Simon’s eerste dressuurshow ooit, en dan hiermee naar huis gaan, mijn weekend kon echt niet meer stuk!

Zeer tevreden keerden we huiswaarts, alwaar paardlief lekker mocht rollen en kon eten!

Ja, hoe zit dat nou met die achterlijk kleine Nissan op de oprit? Hebben we de Ford eruit gedaan en deze ervoor in de plaats terug gekocht? Of is het de tweede auto geworden zonder dat we nu al twee auto’s nodig hebben? Of toch iets anders…?

Dat laatste is het geval. Helaas… Maandag twee weken geleden was ik rond 5 PM op weg naar huis, na een fijne training en een gezellige middag op stal bij Simon Says. Niks aan de hand zou je zeggen, ik rij die weg bijna dagelijks en nog geen grote problemen gehad. Tot nu. Er komt een grote dumptruck (vuilniswagen met open bovenkant) vanuit de andere richting mij tegemoet, en op een meter of 10 bij mij vandaan zie ik een behoorlijk groot en zwaar stuk plastic van die truck opwaaien. Mijn kant op, met een stevige vaart. Even weet ik niet wat ik het beste kan doen, blijven rijden of naar rechts sturen en de lager liggende goot belanden. Al snel besluit ik maar gewoon te blijven rijden en te zien wat er gebeurt. Wham! Nee, niet de band uit de jaren 80? die op de radio speelt, maar dat stuk plastic vol tegen de linker voor- zijkant van de auto. De buitenspiegel slaat met een harde klap tegen de zijruit, en ik beland alsnog bijna in de goot. Ondanks dat ik het aan zag komen toch een flinke schrik, daarna gaan mijn hersenen weer werken en trap ik hard op de rem, keer de auto om en ga met 160 km/uur achter de vrachtwagen aan. Want die beste chauffeur heeft natuurlijk helemaal niet doorgehad dat ie wat verloren had…

Enfin, vrachtwagen ingehaald en tot stoppen weten te brengen, en met trillende benen uit de auto gestapt. Meneer aangesproken en gemeld wat er gebeurd was, en zijn eerste reactie? Niet de vraag of ik ok was, nee, hoeveel ik wilde hebben voor de kapotte spiegel…

Even denk ik: Doe maar 1000 dollar, dan hou ik geld over, maar nee, ik zeg tegen em dat ik geen geld accepteer en het via de verzekering wil spelen. Want is het wel 1000 dollar of misschien iets meer? En wat gaat dat betekenen voor onze premie? Ik noteer de naam en de gegevens van zijn baas en het kenteken van de vrachtwagen, en stel em nog even de vraag of hij het ermee eens is dat het zijn schuld is dat mijn auto beschadigd is. “If you say so…”

Naar huis dan maar, al bellend met Jakko om te melden wat er gebeurd is en dat we schade hebben, en dat het behoorlijk kut is om zonder buitenspiegel te rijden. Eenmaal thuis komen we erachter dat het niet alleen de spiegel is die kapot is, maar dat ook de voor-zijkant flink gekrast is en dat de voorruit serieuze krassen heeft. GRRRRRR. Blij dat ik niks heb en  blij dat ik geen geld geaccepteerd heb. Gelijk de verzekering ingeschakeld en te horen gekregen dat we de schade moeten laten taxeren, en bij meer dan 2000 dollar schade moet er aangifte gedaan worden. Dat de volgende dag voor de zekerheid sowieso maar gedaan, dus daarmee ook onze eerste ervaring met de RCMP gehad. Op naar het schadebedrijf, en na uitvoerig bestuderen en markeren is de hele linkerkant van de auto van voor naar achteren met roze stift bewerkt. Overal krassen gevonden, en ook beschadigde rubbers, plastic delen gekrast en de zijruit heeft een ster door de klap waarmee de spiegel ertegen is gegaan. Spiegel zelf dus ook, en de krassen op de voorruit die waarschijnlijk niet zo maar weg te poetsen zijn. Pfff, veel meer dan ik verwacht had.

De auto is niet meer safe to drive, dus moeten we een vervangende auto, tadaaaa, de Nissan Altima!

Nu is het een zaak tussen de verzekeringen, en de schade is getaxeerd op zeker 6600 dollar. Vandaag te horen gekregen dat ze akkoord hebben van de verzekering dus het schadebedrijf mag aan het werk, en hopelijk hebben we dan over twee weken eindelijk ons eigen wagentje weer terug…