Daar zit je dan echt, in het vliegtuig, op weg naar Canada. Wat een zwaar moment hebben we achter de rug, het afscheid nemen. Eenmaal in het vliegtuig was het verdrietige gevoel nog niet over, de waterlanders kwamen ook nog toen we echt opstegen en we Nederland zagen verdwijnen. Nog een kleine 9 uur en we zouden in ons nieuwe thuisland zijn. Hoewel… ging dat wel echt maar 9 uur duren, of toch langer? Er werd namelijk ergens boven Groenland om een dokter gevraagd. Er was een Duitse meneer onwel geworden en die was niet meer aanspreekbaar. Geen goede zaak dus. De stewardessen en gelukkig ook een in het vliegtuig aanwezige dokter zijn een uur met hem bezig geweest, en gelukkig kwam meneer bij, was het niet ernstig genoeg om een tussenstop te maken voor medische zorg. We konden onze weg dus blijven vervolgen.

Na een emotionele huilbui van Jonathan ergens op driekwart van de vlucht na verliep alles probleemloos en ondanks de verlate vertrektijd landden we keurig op de afgesproken tijd in op YYC airport. Bij de douane ging het redelijk vlot, en konden we op zoek naar onze bagage, en niet te vergeten Frodo! Charlotte zei op een gegeven moment:  ‘Ik hoor Frodo piepen’, waarop we antwoordden dat dat echt niet kon, die zou toch niet zo open en bloot vlakbij de kofferband staan? Maar dat was dus wel zo, hij had ons al gezien en was heftig aan het piepen en rondlopen in  zijn bench. Wat was hij braaf geweest, maar wat was het sneu, hij mocht er niet meteen uit omdat er ook werkhonden op het vliegveld rondliepen. Zo snel mogelijk als kon zijn we door customs gegaan waar Frodo entreegeld voor Canada moest betalen, en toen konden we eindelijk naar buiten. De bench schudde als een gek, Frodo wilde er heel graag uit, en eenmaal buiten was hij hééél blij!

De volgende stap was het ophalen van de huurauto, duurde even maar dan kreeg je ook wel wat: een Dodge Grand Caravan. Met een beetje passen en meten en het uit elkaar halen van de bench kregen we alle 11 koffers en de bench zelf in 1 keer in de auto, en wij pasten er ook nog bij! Op naar het Bed & Breakfast waar we drie jaar eerder ook al geslapen hadden!

Even een post met alleen wat foto’s, die zeggen denk ik wel genoeg!

Aan de koffie voor vertrek

Op weg naar de douane, het afscheidsmoment

Dag allemaal!

En dan is die dag daar, de dag waar we heel lang naar uitgekeken hebben, maar ook heel erg tegenop gekeken hebben. Want bij onze nieuwe start, in een nieuwe woonplaats, in een nieuw land, hoort ook afscheid nemen. En dat doet zeer. Ja, het is onze eigen keuze geweest om te gaan, maar dat maakt afscheid nemen niet makkelijker. We weten waar we het voor doen, en we weten dat we kunnen skypen, mailen, Facebooken, appen en indien nodig ook binnen 24 uur weer in Nederland kunnen zijn. Maar toch…

Anyway, de dag begon in het Ibis hotel vlakbij Schiphol, waar we de dag ervoor heengebracht waren door Hans Bernaards van Agrimove, onze verhuizer. Zijn hele busje zat vol met al onze spullen, 7 grote en 4 kleine koffers, de bench van Frodo en niet te vergeten Frodo en wij zelf. Het paste maar net!

Na het ontbijt moesten dus al die 11 koffers en de bench van onze kamer naar buiten, naar de plaats waar de shuttle bus langs zou rijden. Een hele onderneming. Zoals gebruikelijk in NL kwam de bus te laat, en zat ie ook nog eens goed vol. Met veel pijn en moeite kregen we alles in de bus en konden we naar Schiphol zelf. Daar alles weer in sneltreinvaart uitladen, om vervolgens naar binnen te gaan en in te gaan checken. Gelukkig ging dat snel en konden we de koffers afgeven, en daar begon de ellende. Tegenwoordig gaat alles machinaal en wordt er geen totaalgewicht meer gerekend per persoon, maar een stuksgewicht. En een van de koffers was 3 kilo te zwaar. Dus moest alles weer op de karren en meegenomen naar de servicebalie, waar we even 100 euro konden lappen voor die 3 kilo extra. Schandalige geldklopperij, wetende dat alle andere koffers ruim onder gewicht zaten. Jakko zag overpakken niet zitten, dus toch maar betalen, en daarvoor moesten we weer bij een andere balie zijn. Weer in de rij, en de tijd tikte maar door. Tijd die we eigenlijk met de familie door wilden brengen die boven aan de koffie zaten…

Maar goed, de koffers waren nu ingecheckt, nu was het de beurt aan Frodo. Die moest apart ingecheckt als oversized luggage bij weer een andere balie. En natuurlijk duurde ook dat erg lang, langer dan ze vooraf aangegeven hadden. Papieren moesten worden bekeken, paspoort van Frodo moest gecontroleerd, de bench moest van stickers en papieren voorzien worden, en tenslotte moest Frodo op de weegschaal, wat hij eigenlijk wel heel leuk vond! Hij was gelijk vriendjes met de stewardessen haha!

Eindelijk was dit allemaal geregeld, dus konden we door naar dezelfde betaalbalie waar Jakko eerder stond, om voor Frodo te betalen. Nu ging het iets vlotter gelukkig. Op naar de afgiftebalie voor oversized luggage. Inmiddels was ik een emotioneel wrak geworden, en duurde het me allemaal veel te lang. Want natuurlijk duurde het wachten hier ook achterlijk lang. Nog minder tijd om door te brengen bij onze familie. Na lang wachten kwam dan eindelijk de medewerker van het Animal Hotel, en werd Frodo in zijn bench gezet en opgeladen op een kar. Een moeilijk moment, want hem achterlaten doe ik liever niet, en al helemaal niet wetende dat hij helemaal alleen in dat vliegtuig zou zitten, zonder toezicht. Maar gauw weggegaan, gelukkig gesteund door Bram en Esmee!

Afscheid nemen begon nu dus echt, Esmee moest werken, ik vond het al zo fijn dat ze toch naar Schiphol gekomen was, nu konden we nog één keer knuffelen!

Met Bram naar boven, tijd voor een drankje was er niet echt meer, want we moesten op tijd naar de terminal.

En dan is dat echte afscheidsmoment daar. Naast de roltrap. Met allemaal huilende mensen. Toch ook mooie momenten, want hoe fijn is het om al je lieve familie om je heen te hebben die het net zo moeilijk hebben als jij, maar je toch het beste wensen!

Nog een laatste knuffel, en afscheidskus, een opmerking over trouwen richting Lars, en dan moeten we echt gaan. Dag allemaal, tot ziens, tot snel via social media, tot …?

Natuurlijk stond ons vliegtuig aan het eind van de D-pier, een rot end lopen, en daarvoor moesten we nog door de douane. Alles uit de handbagage koffertjes op de band, schoenen uit, riemen af, met klotsende oksels door de scan. Gelukkig geen gekke dingen, en we konden snel door naar de pier. Doorlopen jongens, o nee, eerst nog even snel plassen, want we moeten erg nodig. En daarna weer het gas erop. Hoe handig en fijn is het dan dat Bram op Schiphol werkt en dus overal mag komen met zijn pas, zonder door douane e.d. te hoeven, en ons door kan geven dat ons vliegtuig er nog helemaal niet staat… Even iets rustiger lopen dus…

Blijkbaar wilde Nederland ons nog niet laten gaan, want het vliegtuig kwam te laat aan en daardoor hadden wij meteen vertraging. Maar daar was ‘ie dan eindelijk:

Hierin zouden wij onze toekomst tegemoet vliegen, op avontuur gaan! Nu ging het snel, en moest er ook afscheid genomen worden van Bram. Een laatste selfie en we staan er alleen voor, met zijn viertjes.

Hop het vliegtuig in, op naar Canada! Dag Nederland!

Ok, even een short trip down memory lane, gezien het feit dat we eerder geen tijd hadden om te schrijven.

De 30e in alle vroegte kwam er een transporteur onze kuubskist met luchtvracht ophalen. Nog voor 8 uur was hij er, en na een flinke timmerpartij en sjorsessie zat het deksel erop de zaten de spanbanden er strak omheen. Maar dan… toen moest ie nog omhoog het tuinpad op. Ding stond al op een ‘hondje’ maar met alleen dat hondje kregen we em niet omhoog naar de stoep geduwd. Gelukkig was er een palletwagen beschikbaar, dus kon ik mijn AH-vakkenvullerskunsten van weleer weer eens uit de kast halen. Met z’n drieën en wat duw- en trekwerk stond het gevaarte verrassend snel boven en daarna ook vlot in de vrachtwaggel. Daar ging de laatste vracht dan, op naar Schiphol, op naar Calgary, op naar Cochrane! We hopen em de 4e weer terug te zien!

Naarmate de tijd vorderde, kwam ook het moment van inpakken dichterbij. Zelf hadden we al flink wat werk verzet, maar het echte inpakken, dat mochten de verhuizers doen. En hoe. Een invasie was het. Maandag 7 maart begon 4 man sterk op de Harselaar, waar nog best veel spul stond wat mee zou gaan. Alles moest in dozen, en wat niet in dozen paste, werd ingepakt in bubbeltjesplastic. Gelukkig zit er bij het kantoor een groot magazijn, waar alles netjes op een rij neergezet kon worden, klaar om de container in te gaan.

Maar met alleen inpakken op de Harselaar was het natuurlijk niet klaar, dus door naar Amersfoort. De kasten op de slaapkamer werden uit elkaar gehaald, alle breekbare spullen uit de keuken keurig in papier gewikkeld en in dozen gedaan, en dan is de dag al bijna om. Om half zeven was het klaar voor vandaag en hebben we gezellig met z’n allen gegeten!

Op naar dag twee. Ook vandaag begonnen de mannen weer om 8 uur, nu werd echt alles wat nog niet in dozen of plastic zat, ingepakt. En dan gaat het hard. Aan het eind van de dag is dan dus je huis echt kaal, heel raar.

Dag drie breekt aan. Net als dag 1 werd vandaag gestart op de Harselaar, die spullen moesten als eerste geladen worden. Om half negen kwam er een container voorrijden, wat een joekel van een ding zeg, als daar niet alles inpast, weet ik het ook niet meer…

Het inladen kon beginnen, natuurlijk moest het belangrijkste er als eerste in: mijn zadelkast met zadels 😛

Ik wilde dit graag zelf doen, niet alleen omdat ik erg zuinig ben op mijn spullen, maar vooral ook omdat ik de rest van de dag en dagen erna niet meer thuis zou zijn i.v.m. schoolkamp. Waar normaal de vrouw des huizes de container mag verzegelen, mocht ik nu het inpakken starten!

De hele dag zijn de mannen bezig geweest met inladen. In een hoog tempo werd alles uit kantoor/huis gehaald en netjes in de container gezet. Met als resultaat om vijf uur klaar!

Bij gebrek aan diezelfde vrouw des huizes had Jonathan de eer om de container te zegelen, alles zat erin en we hadden zelfs ruimte over!

En daar gaat ‘ie dan… Op naar Rotterdam, om van daaruit met de boot naar Antwerpen te gaan, en daar dan weer overgeladen te worden op een schip dat uit Southhampton via Antwerpen naar Montreal zal varen. Daar zal de container dan op 5 april aankomen en hopelijk zonder al te veel vertraging onze kant op komen! Met een beetje (boel) geluk is ‘ie 6 april bij ons, maar dat kan alleen als men van de douane besluit dat onze container niet gecontroleerd hoeft te worden! Duimen maar!

Ja eindelijk, we hebben de tickets geboekt hoor! Er moesten eerst nog wat eieren over gelegd worden, maar die zijn nu uitgebroed!

We vliegen met KLM op donderdag 31 maart! Een dag eerder dan we initieel zeiden, maar deze vlucht was gewoonweg goedkoper, en dan blijven we toch echte Hollanders!

Eindelijk kregen we dan bericht uit Canada, van Tanja en Ariëtte, die zo lief zijn om voor ons als postadres te fungeren. Want Visum-passen worden niet naar het buitenland gestuurd, alleen naar een Canadees adres. Er was een envelop binnen gekomen! Joepie, de passen zijn er! Maar nee, geen passen oid in deze envelop, alleen brieven. Brieven waarop stond dat we allemaal nieuwe pasfoto’s in moeten leveren, want die ze nu van ons hadden waren niet goed. GRRRRRRR nee he, is dit dan het begin van alle tegenslagen? Nou ja, laten we hopen van niet… Op naar de fotograaf dus, met het eisenlijstje in de hand, en nieuwe foto’s laten maken! Die vervolgens opgestuurd naar Tanja en Ariëtte, die ze vervolgens naar de overheid sturen. Daar moeten we dus maar weer even verder op wachten!

Veel beter nieuws is er op gebied van onze huizenjacht. Al een tijdje waren we op internet aan het speuren naar gemeubileerde huurhuizen in Cochrane, waar we de eerste paar maanden in zouden kunnen wonen totdat de container met onze eigen meubels en spullen van A naar B zou zijn. Helaas hebben wij een ‘spelbreker’ in huis met de naam Frodo, waardoor gemeubileerd huren eigenlijk niet mogelijk is, de meeste landlords willen namelijk geen huisdieren in hun gemeubileerde huizen hebben. Wat nu?

Dan maar eens zoeken naar ongemeubileerde huurhuizen. En BAM, flink wat hits komen tevoorschijn! Maar helaas, allemaal beschikbaar per direct of begin volgende maand. Blijkt dat huurhuizen vaak pas kort voor de beschikbare datum online komen. En wij gaan nog niet. We hebben de boel wel in de gaten gehouden en ineens was ie daar, het huis wat wij geschikt vonden, binnen ons budget, in een wijk die binnen de Bus-zone van beide scholen van de kinderen valt, en ook nog beschikbaar per 1 april. Meteen gemaild, en na invullen en retourneren van een formulier hing de verhuurster meteen aan de telefoon! Het was geen probleem dat wij nu nog niet in Canada woonden en we kregen een optie erop tot 5 februari. Dat gaf ons de kans om eerder genoemde Tanja en Ariëtte te vragen of ze even een kijkje bij het huis wilden gaan nemen, wat ze ook hebben gedaan. Hun oordeel: een prima huis, wel wat ouder maar dat maakt niet uit, en het ligt ook nog eens mooi, vlak bij de Bow River!

De deposit meteen na hun terugkoppeling overgemaakt, dus vanaf 1 april wonen we in dit huis:

Hoe dichter we bij de verwachte vertrekdatum komen, hoe drukker het wordt. En een van de dingen die geregeld moeten worden, is het paardentransport. Verschillende bedrijven zijn gecontacteerd, offertes aangevraagd, informatie ingewonnen.

Een van van mijn collega-juryleden gaf me een naam en telefoonnummer van iemand die grooms regelt voor paarden die per vliegtuig getransporteerd worden. Hij kon mij waarschijnlijk wel aardig wat informatie geven over deze materie, dus heb ik hem maar gebeld. Situatie uitgelegd en erbij vermeld dat ik graag met mijn paarden mee zou willen vliegen, niet omdat ik anderen niet vertrouw met mijn dieren, maar vooral ook voor de ervaring, het meemaken van zo’n reis. Ach, zegt hij vervolgens, als je wilt weten hoe dat werkt, ga je toch gewoon over twee dagen mee naar New York? Ik zoek nog iemand die meekan…

Slik, ok, leuk, ehm, ok, ehm, dan moet ik wel eerst even overleggen natuurlijk, want gezin, hond etc. . Kan dat dan wel en zo…? Lang leve studiedagen op school, ik had een extra vrije dag, manlief kon wel een dagje thuiswerken en wauw, zo’n kans moet je eigenlijk wel pakken.

Zo gezegd, zo gedaan, teruggebeld en ja gezegd, papierwerk in orde maken om Amerika in te kunnen, en een hotel zoeken. En dat allemaal in 1 dag. Natuurlijk lukte dat allemaal wel, en zo ben je ineens flying horse groom!

Lang verhaal kort: geweldige ervaring, alles goed gegaan met de paarden op de vlucht, en ik heb een dagje in New York rond kunnen lopen! Genoten van Central Park, Empire State Building bewonderd en over Fifth Avenue gelopen! Een hele ervaring en ik ben stiekem best trots dat ik daar in mijn uppie alles voor elkaar gekregen heb!

Kleine foto impressie hieronder!

Als eerste: De allerbeste wensen voor 2016! Een jaar wat voor ons een bijzonder jaar zal worden, met veel gebeurtenissen, spannende avonturen en afscheid nemen. Maar hopelijk ook een jaar vol met nieuwe ontmoetingen, leuke gebeurtenissen en nog veel meer!

Langzaam aan begint ons avontuur steeds dichterbij te komen. Want met een verkocht huis is ook een vertrekdatum in zicht gekomen. Het is de bedoeling dat we op 1 april het vliegtuig in zullen stappen, of mogelijk een dagje eerder of later. Dat is dus exact over 3 maanden. En ook echt geen 1 april grap!

De komende maanden zullen vol zitten met dingen afronden, opruimen, uitzoeken, verkopen, weggooien en weggeven,  maar ook van afronden, beëindigen, afsluiten en afscheid nemen. Een pittige opgave dus!

Het is een tijdje stil geweest hier, er was nou niet echt iets te melden, maar daar is nu toch wel verandering in gekomen!

Helaas liep het niet echt storm met kijkers voor ons huis. Sterker nog, we hebben er 1 gehad voordat we naar Canada gingen, en daarna niet meer. Tot twee weken geleden er weer een bericht van de makelaar kwam, dat er iemand wilde komen kijken. Huis dus weer aan kant, alles netjes opgeruimd (lees: in kasten gepropt) en onszelf het huis uit geschopt. En niet voor niets, want een week later stonden ze weer op de stoep!

Kort verhaal lang gemaakt: ze hebben geboden en na wat heen en weer gebel zijn we een goede prijs overeen gekomen en hebben wij ons huis verkocht!!!

Gisteren hebben wij de koopovereenkomst getekend, en na ons de kopende partij ook, dus is het nu wachten op het verstrijken van de 3 dagen bedenktijd en dan is alles rond!