En dan is die dag daar, de dag waar we heel lang naar uitgekeken hebben, maar ook heel erg tegenop gekeken hebben. Want bij onze nieuwe start, in een nieuwe woonplaats, in een nieuw land, hoort ook afscheid nemen. En dat doet zeer. Ja, het is onze eigen keuze geweest om te gaan, maar dat maakt afscheid nemen niet makkelijker. We weten waar we het voor doen, en we weten dat we kunnen skypen, mailen, Facebooken, appen en indien nodig ook binnen 24 uur weer in Nederland kunnen zijn. Maar toch…

Anyway, de dag begon in het Ibis hotel vlakbij Schiphol, waar we de dag ervoor heengebracht waren door Hans Bernaards van Agrimove, onze verhuizer. Zijn hele busje zat vol met al onze spullen, 7 grote en 4 kleine koffers, de bench van Frodo en niet te vergeten Frodo en wij zelf. Het paste maar net!

Na het ontbijt moesten dus al die 11 koffers en de bench van onze kamer naar buiten, naar de plaats waar de shuttle bus langs zou rijden. Een hele onderneming. Zoals gebruikelijk in NL kwam de bus te laat, en zat ie ook nog eens goed vol. Met veel pijn en moeite kregen we alles in de bus en konden we naar Schiphol zelf. Daar alles weer in sneltreinvaart uitladen, om vervolgens naar binnen te gaan en in te gaan checken. Gelukkig ging dat snel en konden we de koffers afgeven, en daar begon de ellende. Tegenwoordig gaat alles machinaal en wordt er geen totaalgewicht meer gerekend per persoon, maar een stuksgewicht. En een van de koffers was 3 kilo te zwaar. Dus moest alles weer op de karren en meegenomen naar de servicebalie, waar we even 100 euro konden lappen voor die 3 kilo extra. Schandalige geldklopperij, wetende dat alle andere koffers ruim onder gewicht zaten. Jakko zag overpakken niet zitten, dus toch maar betalen, en daarvoor moesten we weer bij een andere balie zijn. Weer in de rij, en de tijd tikte maar door. Tijd die we eigenlijk met de familie door wilden brengen die boven aan de koffie zaten…

Maar goed, de koffers waren nu ingecheckt, nu was het de beurt aan Frodo. Die moest apart ingecheckt als oversized luggage bij weer een andere balie. En natuurlijk duurde ook dat erg lang, langer dan ze vooraf aangegeven hadden. Papieren moesten worden bekeken, paspoort van Frodo moest gecontroleerd, de bench moest van stickers en papieren voorzien worden, en tenslotte moest Frodo op de weegschaal, wat hij eigenlijk wel heel leuk vond! Hij was gelijk vriendjes met de stewardessen haha!

Eindelijk was dit allemaal geregeld, dus konden we door naar dezelfde betaalbalie waar Jakko eerder stond, om voor Frodo te betalen. Nu ging het iets vlotter gelukkig. Op naar de afgiftebalie voor oversized luggage. Inmiddels was ik een emotioneel wrak geworden, en duurde het me allemaal veel te lang. Want natuurlijk duurde het wachten hier ook achterlijk lang. Nog minder tijd om door te brengen bij onze familie. Na lang wachten kwam dan eindelijk de medewerker van het Animal Hotel, en werd Frodo in zijn bench gezet en opgeladen op een kar. Een moeilijk moment, want hem achterlaten doe ik liever niet, en al helemaal niet wetende dat hij helemaal alleen in dat vliegtuig zou zitten, zonder toezicht. Maar gauw weggegaan, gelukkig gesteund door Bram en Esmee!

Afscheid nemen begon nu dus echt, Esmee moest werken, ik vond het al zo fijn dat ze toch naar Schiphol gekomen was, nu konden we nog één keer knuffelen!

Met Bram naar boven, tijd voor een drankje was er niet echt meer, want we moesten op tijd naar de terminal.

En dan is dat echte afscheidsmoment daar. Naast de roltrap. Met allemaal huilende mensen. Toch ook mooie momenten, want hoe fijn is het om al je lieve familie om je heen te hebben die het net zo moeilijk hebben als jij, maar je toch het beste wensen!

Nog een laatste knuffel, en afscheidskus, een opmerking over trouwen richting Lars, en dan moeten we echt gaan. Dag allemaal, tot ziens, tot snel via social media, tot …?

Natuurlijk stond ons vliegtuig aan het eind van de D-pier, een rot end lopen, en daarvoor moesten we nog door de douane. Alles uit de handbagage koffertjes op de band, schoenen uit, riemen af, met klotsende oksels door de scan. Gelukkig geen gekke dingen, en we konden snel door naar de pier. Doorlopen jongens, o nee, eerst nog even snel plassen, want we moeten erg nodig. En daarna weer het gas erop. Hoe handig en fijn is het dan dat Bram op Schiphol werkt en dus overal mag komen met zijn pas, zonder door douane e.d. te hoeven, en ons door kan geven dat ons vliegtuig er nog helemaal niet staat… Even iets rustiger lopen dus…

Blijkbaar wilde Nederland ons nog niet laten gaan, want het vliegtuig kwam te laat aan en daardoor hadden wij meteen vertraging. Maar daar was ‘ie dan eindelijk:

Hierin zouden wij onze toekomst tegemoet vliegen, op avontuur gaan! Nu ging het snel, en moest er ook afscheid genomen worden van Bram. Een laatste selfie en we staan er alleen voor, met zijn viertjes.

Hop het vliegtuig in, op naar Canada! Dag Nederland!